….Και για ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ

Αυτό είναι η Ταινία. Ένα καθαρώς ψυχαγωγικό φιλμ, που σκοπό έχει να ευχαριστήσει το  θεατή στην δυομισάωρη παρακολούθηση, με θέμα ερεθιστικό, περιβάλλον θελκτικό, ηθοποιούς μαρκίζας και σκηνοθέτη που όσες αποτυχίες κι αν κάνει θα αντιμετωπίζεται πάντα ως …auteur

Προβληματίζει, σχετικά με την ταινία αυτή της MARVEL, το γεγονός της υποδοχής κι ακόμα νωρίτερα, της προϋποδοχής, όπου φτιάχτηκε μία κατάσταση γύρω από την ταινία, που όταν πήρα την απόφαση να πάω να τη δω, αυτά που διάβαζα, δεν τα είδα..

Πόσο εκτιμώ τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ και πόσο απολαμβάνω τις ταινίες του, εξ αιτίας αυτού: Του ότι είναι προκλητικά παρών, ανυποχώρητος ως καλλιτέχνης, με έργα ολοκληρωμένα, που τολμάνε να δείξουν κάτι είτε αφορούν στην καθαρή ψυχαγωγία είτε και σε μια άλλου τύπου αναζήτηση. Αν κι ο Βερχόφεν, που απεχθάνεται τη θεωρία του auteur, τολμάει πάντα μέσα από ΕΙΔΗ, κατέχει τα είδη κι επιφυλάσσει και μια έκπληξη- σε πολλές περιπτώσεις η εν λόγω έκπληξη είναι ότι παραμένει γνήσιος και δεν εκβιάζεται από σειρήνες.

Θα ήθελα να ξεκινήσω από τη γενική τοποθέτηση μου περί Μυθοπλασίας , μια πάγια θέση. Ιδεολογική κι Εργοκεντρική απέναντι στην Τέχνη, γενικότερα. Η δημιουργία ενός συμπαθούς χαρακτήρα όταν δεν θίγεται και δεν αλλοιώνεται το ιστορικό γεγονός, είναι επιβεβλημένη, Διαφορετικά δεν έχουμε Μυθοπλασία. Εκτός αν μιλάμε για Ντοκυμαντέρ, όπου εκεί είναι άλλα τα κριτήρια.

Κάποτε τα έλεγαν «σαββατιάτικα». Οι σνομπ. Επειδή ήταν έργα που πρόσφεραν ξεκούραση και χαλάρωση κι απευθύνονταν σε κοινό που μόνο το Σάββατο έβρισκε ελεύθερο χρόνο για ένα σινεμαδάκι.

Αυτή αποτελεί τη βάση ώστε να φαίνεται τόσο ιδιότυπο, και να λειτουργεί κι ως ιδιότυπο, αυτό το πραγματικά ιδιότυπο θρίλερ, το οποίο καταφέρνει και βγαίνει έξω από τα καθιερωμένα.

Και τι είναι το έργο; Ενας φεστιβαλικός «Borat» με ΚΑΘΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟ

Τα τέσσερα που ξεχωρίζουν, μια κι απαντώνται τόσο σε ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ όσο και ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: «ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» του ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ, «ΠΑΤΕΡΑΣ» του ΦΛΟΡΙΑΝ ΖΕΛΕΡ, «QUO VADIS, AIDA?» της ΤΖΑΖΜΙΛΑ ΜΠΑΝΙΚ, «ΤΙΤΑΝΕ» της ΖΟΥΛΙΑ ΝΤΙΚΟΥΡΝΟ. Από αυτά, δείχνουν να υπερισχύουν τα τρία πρώτα, μια και το «Titane» δεν έχει υποψηφιότητα στο Σενάριο…

Στρέφω τον τίτλο της κριτικής στις δυο ερμηνεύτριες, την βιογραφούμενη, και την ενσαρκώτρια της . Πάνω σε αυτές τις δύο κτίζεται όλο το οικοδόμημα. Κι εξηγώ παρακάτω.