Χτες απένειμαν τα βραβεία τους οι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΕΣ, οι set decorators, αυτοί που αναλαμβάνουν τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, των σκηνικών εσωτερικού χώρου. Κι αποτελούν ΜΕΡΟΣ κι όχι Ολον της Σκηνογραφικής Διεύθυνσης, του Production Design, που λέμε.
Ενιαίος από πέρσι ο Ηχος, χωρίς τους διαχωρισμούς του παρελθόντος σε Ηχητικά Εφφέ, Ηχητικό Μοντάζ και τις άπειρες ειδικότητες που συνυπάρχουν εκεί μέσα στη μία κι αδιαίρετη συνολική΄ Τέχνη του Ηχου, που είναι άκρως συλλογική , σχεδόν όσο κι ο Κινηματογράφος.
Το Μοντάζ αυτής της ταινίας με ενθουσίασε. Μπορεί να μην είναι κάτι που ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο όλο αυτό ως κριτική για την ταινία, όμως η κριτική δεν είναι ένα δελτίο Τύπου για το τι λέει πάνω – κάτω η υπόθεση κι αν «παίζουν καλά» οι ηθοποιοί. Διότι ακόμα κι αυτό το «παίζουν καλά» για να είναι κριτική χρειάζεται ανάλυση και κανόνες.
Η φετινή χρονιά θυμίζει αρκετά την απονομή του 2019 ως προς το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ. Ηταν ξεκάθαρη τότε η κυριάρχηση των ψυχαγωγικών κινουμένων σχεδίων κι υπήρχε κι ένα της καλλιτεχνικής , ευρωπαϊκής σχολής για να ταράζει τα νερά και να βάζει «θέμα».
Μαζί με αυτά πρόβλεψε και μια «κομμωτική» διάκριση στο «BEING THE RICARDOS» που δεν έχει περάσει στην σχετική 5άδα των OSCAR.
Το φετινό Μενού της 5άδας του ΜΟΝΤΑΖ είναι καταπληκτικό για Μαθήματα Κινηματογράφου.
Θα επαναλάβω απλώς τον ΚΑΝΟΝΑ, που επαναλαμβάνω κάθε χρόνο στο κεφάλαιο «Μουσική», κι όχι μόνο στα Οσκαρ αλλά και στις κριτικές, πως ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ». Με την έννοια ότι μπαίνει στις εικόνες και κάνει διήθηση. Εκφράζοντας συναίσθημα, πυρπολώντας κατάσταση, καλύπτοντας ένα σύντομο χρονικό κενό με μια γέφυρα που ήταν απαραίτητη για το σκηνοθέτη ώστε να μη δημιουργηθεί χάσμα και χίλια άλλα.
Τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι, μυθιστορήματα και διηγήματα αλλά και τρία τέσσερα θεατρικά, είναι ψυχαγωγικός θησαυρός. Είναι έργα ξεκούρασης, γραμμένα με δεξιοτεχνία, ακόμα κι όταν είναι μη πειστικά αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο, κινούνται σε «έξτρα» περιβάλλον κι έχουν και χαρακτήρες. Κι έχουν πάνω από ‘όλους και όλα ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ. Εξου κι οι αμέτρητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές. Τόσο των κεντρικών ηρώων, δηλαδή του Ηρακλή Πουαρώ και της Μις Μαρπλ όσο και κάποια που δεν έχουν κεντρικό ήρωα εκ των δυο κι αυτά είναι κυρίως τα θεατρικά της στα οποία επίσης η μία διασκευή διαδέχεται την άλλη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ πάνε φέτος μαζί, ως ενιαίο πακέτο, όπως είχα τονίσει στην Ανάλυση της δεύτερης. Η απόλυτη ταύτιση 5άδας σε δυο κατηγορίες- και μάλιστα σχετιζόμενες άμεσα. Αυτό σημαίνει – επαναλαμβάνω κι εδώ-πως οι δύο τομείς «Οψης» των Ταινιών θεωρούν τις 5 συγκεκριμένες ταινίες ότι είναι αυτές που ξεχώρισαν αδιαπραγμάτευτα για την όψη τους, τη εικόνα τους.
Φέτος, συμβαίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον , που αξίζει προσοχής και μελέτης: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΥΤΙΣΗ της ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ με τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Οι 5άδες και των δύο Ειδικοτήτων είναι πλήρως ταυτισμένες.