Το τι έγραψαν οι κριτικοί –ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ- και το πως είναι η ταινία, αφορά σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα, ανεξάρτητα μεταξύ τους. Οι κριτικοί , ως επί το πλείστον, αντιμετωπίζουν το ΣΙΝΕΜΑ ως ένα διαρκές ΦΕΣΤΙΒΑΛ ,στο οποίο αναζητούν μονίμως τον auteur. Κι η «GRACE OF MONACO» δεν κρίνεται με κριτήρια τέτοια

Oπαραπάνω διαχωρισμός καλό είναι να γίνεται σχεδόν ΠΑΝΤΑ. Για τον απλούστατο λόγο, πως όταν πάμε να μιλήσουμε για μια ταινία κι επικαλούμαστε το πρόσωπο ή το σύνολο του έργου του σκηνοθέτη, τότε είναι σαν να δηλώνουμε apriori ότι το έργο του είναι ανάπηρο

Τελικά, το «Jimmy’shall» είναι η πιο «ήπια» από τις ταινίες του Κεν Λόουτς; Η μήπως είναι η πιο βαθιά πολιτική; Η μήπως το «ήπιο» είναι πιο αποτελεσματικό και πιο δηλητηριώδες από το επιθετικό;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο σκηνοθέτης είναι γυναίκα που χαίρει υψηλής εκτίμησης , η Δανή Σουζάνε Μπίερ. Με ένα ζευγάρι που η χημεία τους είναι δεδομένη: Μπράντλι  Κούπερ και Τζένιφερ Λόρενς. Πως γίνεται με τόσα ταλέντα μαζεμένα να βγαίνει ένα τόσο μέτριο αποτέλεσμα;

«Noir» από δώ, «noir» από εκεί, όλο για «noir» ακούω αλλά ρε παιδιά το είδος έχει κι ελληνικό όνομα και προιστορία: ΤΑΙΝΙΑ ΥΠΟΚΟΣΜΟΥ.  Και με μεγάλη χαρά βλέπω ότι ο ΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ αυτό το είδος ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ τρομακτικά στο σήμερα,  χώρια ότι έχει ανέβει πολλά σκαλοπάτια από εκεί που τον είχαμε- ή μας είχε- αφήσει

Όπως υπάρχουν οι Δέκα Εντολές  στα Θρησκευτικά αλλά και μία Ενδέκατη που είναι εκείνη η οποία ΑΚΥΡΩΝΕΙ τις άλλες δέκα και λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, έτσι και στο σινεμά υπάρχει μια ανάλογη εντολή: Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ. Αμα λειτουργεί το έργο, τα υποδεκάμετρα της κριτικής πάνε περίπατο

Ενας από τους λόγους που ήθελα να καθιερώσω από τούτο το site την ετεροχρονισμένη κριτική παρουσίαση είναι KIαυτός: Πως βγαίνουν ταινίες η μία πάνω στην άλλη και χάνονται στον ανταγωνισμό και στην οικονομική ανέχεια. Και χρειάζονται μια δεύτερη τόνωση.«Ο επιφανής άγνωστος» είναι μια τέτοια περίπτωση.

Τι ωραία ταινία είναι αυτή! Τα «οσκαρικά» κάνουν καλό ποδαρικό. Η ΗΘΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΒ ΚΑΡΕΛ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΑΤΟΥ. Αυτό όμως που ο θεατής απολαμβάνει , καθώς μαγεύεται από το παίξιμο, είναι το πώς αποδίδεται κινηματογραφικά το ξετύλιγμα μιάς ιστορίας. Μπένετ Μίλερ ο σκηνοθέτης

Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να μπει στην πεντάδα η εκπρόσωπος της Ουγγαρίας που έρχεται δαφνοστεφανωμένη από το «Ένα κάποιο βλέμμα» των Καννών , πάντως  στις υποβολές των χωρών βλέπω ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΙΝΕΜΑ και πράγματα που εκπλήσσουν. Όπως αυτή η ταινία του Κορνέλ Μουντρούτσκο.

Εντυπωσιάστηκα αφενός με το είδος, αφετέρου με το θέμα και πάνω από όλα με την κινηματογραφική γνώση περί σύνδεσης σεναρίου, μοντάζ κι ηθοποιίας. Πράγματα που δεν τα βλέπω συχνά στο ελληνικό σινεμά σε τέτοια τουλάχιστον ανθρωποκεντρική βερσιόν. Κι ο σκηνοθέτης, που είναι και σεναριογράφος, ονόματι Σωτήρης Τσαφούλιας, είναι ΚΑΙ πρωτοεμφανιζόμενος. Και μπορεί να γίνει η έκπληξη αν μιλήσουμε για ποιότητα στο mainstream