Το είχα προγραμματίσει να το έβαζα τέτοιες μέρες- τέλος ’16 ή αρχή ’17 και τόσο η ταινία όσο και κάποια γεγονότα, το ενίσχυσαν.
Το ήθελα για τέλος επειδή το «STAR WARS» που δεν είναι πια ταινία αλλά σειρά η οποία απλώς κάνει πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη, έχει τους fan του. Κι όταν λέμε fan, δεν περιοριζόμαστε στην έννοια του γούστου αλλά σε «στρατό» παγκόσμιο πιστών οπαδών.
«Η Ρόζα της Σμύρνης» έρχεται να αποδείξει πως το ελληνικό κοινό είναι στενά συνδεδεμένο με τη Μικρά Ασία και με τα θέματα που προέρχονται από εκεί. Πιστεύω ότι στην τελευταία αναβίωση έχουν παίξει ρόλο η «πολίτικη Κουζίνα» και προπάντων η θεατρική παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» που συγγενεύει και…. γεωγραφικά .
Το «La-La-Land» βάζει σφραγίδα νέας εποχής στο είδος κι αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα διότι το είδος από τη φύση του απαιτεί άλλα.
Η λέξη «ΚΟΠΙΑΡΙΣΜΑ» δεν είναι μομφή, δεν είναι υπαινιγμός, είναι ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Είναι η ουσιώδης διαφορά από την ΔΙΑΣΚΕΥΗ. ΚΙ εδώ δεν πρόκειται περί «διασκευής» αλλά περί «κοπιαρίσματος». Σύμφωνα με τα συμβόλαια και την αρχική, ξεκάθαρη ιδέα της ελληνικής μεταφοράς του «PERFETTI SCONOSCIUTTI» (για το οποίο έχω γράψει στο PANTIMO.GR και θα το βρείτε αποθηκευμένο στην ενότητα «Ευρωπαική Ακαδημία»)
Προτάσσω αυτό στον τίτλο επειδή θέτει κινηματογραφικό «θέμα» ενώ παραλλήλως πρόκειται για ταινία που θίγει επίσης ένα σωρό θέματα.
Κι άλλο έργο που εμπνέεται από την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ κι επιχειρεί να βάλει νυστέρι και καταγγέλλει και για λογαριασμό της Ελλάδας τα όσα υφίσταται η χώρα μας μα η αξία του είναι στον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο το κάνει και το δείχνει .
Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε ο ΤΟΜΑΣ ΒΙΝΤΕΝΜΠΕΡΓΚ. Φάνηκε κι από την περιορισμένη «υποδοχή» στα Ευρωπαικά Βραβεία όπου προτάθηκε μόνο η καλή ηθοποιός ΤΡΙΝΕ ΝΤΥΡΧΟΛΜ αλλά βραβεύτηκε το ΜΟΝΤΑΖ. Και για το συγκεκριμένο θα πούμε κάτι παρακάτω.
Και λογικά, μια και μπαίνουμε στην περίοδο των Οσκαρ, αυτές οι εκπλήξεις θα πληθαίνουν. Είναι η ΤΡΙΤΗ (με σειρά εμφανίσεως) καλή ταινία που συνιστώ ανεπιφύλακτα ύστερα από τον «ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ» και το «LION» (την «ΑΦΙΞΗ» ως ολοκληρωμένη ταινία την έχω ένα σκαλοπάτι πιο κάτω).
Κι αυτός ο καλός σκηνοθέτης, ο ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ, είναι που κάνει τη διαφορά παρόλο ότι το έργο δεν μπορεί να κρύψει και κάποιες ελαττωματικότητες του οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν μερικούς θεατές στη σύγχυση και στην εξ αυτής ανία.
Υπάρχουν κάποια έργα που από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη εικόνα, επικοινωνούν είτε στον απλό θεατή είτε στον επαγγελματία κριτικό, ένα αίσθημα από το οποίο πιάνεται και με αυτό παρακολουθεί ολόκληρη την ταινία. Το αίσθημα αυτό μπορεί να είναι θετικό , μπορεί να είναι κι αρνητικό. Στην «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» επικράτησε το δεύτερο σε εμένα προσωπικά από το ξεκίνημα σχεδόν της ταινίας.