Κατέληξα σε αυτό τον τίτλο, καθώς ξανάβλεπα αυτή τη ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, του ΣΤΑΝΛΕΥ ΝΤΟΝΕΝ με την ΟΝΤΡΕΙ ΧΕΠΜΠΟΡΝ και τον ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ. Και στο μυαλό μου αναπηδούσαν διάφοροι τίτλοι, που τους υπαγόρευε η έξαρση της εκάστοτε στιγμής. Κατέληξα σε αυτόν  διότι ήταν και το τελευταίο που είχα αποκομίσει με το φινάλε της ταινίας. Ηταν η τελική αίσθηση, ήταν η ΕΠΙΤΟΜΗ.

Ξαναείδα την ταινία του ΑΝΤΡΕΙ ΒΑΙΝΤΑ το «Δάσος με τι σημύδες» και ξανάζησα κάποια συναισθήματα, κυρίως της παράδοσης άνευ όρων στον μεγάλο ΠΟΛΩΝΟ σκηνοθέτη και στο έργο του.

Οι λόγοι είναι ευνόητοι και ξεκάθαροι. Είναι το ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ…..ΑΛΛΗ ΡΑΤΣΑ (για να θυμηθούμε και μια ελληνική απόδοση έργου του ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ).

Τη διαφήμιζαν τότε ως «την καλύτερη ληστεία μετά το «ΤΟΠ ΚΑΠΙ»» ενώ στις μέρες μας, αποκτά επικαιρότητα για τους φίλους του PANTIMO.GR ως προς το μοντάζ και τις αναλύσεις που συζητήσαμε για τον ΠΙΤΕΡ ΖΙΝΕΡ, αφού η «ΚΑΥΤΗ ΠΕΤΡΑ» ήταν μία από τις συνυποψήφιες του στο Οσκαρ, τη χρονιά του «Νονού».

Η φράση είναι του ΜΙΝΩΟΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗ, ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει στο θέατρο. Στις 23 Ιουλίου χτες συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατο της, Κι είναι σαν να μην έχει λείψει ούτε μέρα. Με τον ίδιο τρόπο λατρεύεται, με τον ίδιο τρόπο αναθρέφει μικρά παιδιά, με τον ίδιο τρόπο αμφισβητείται από μια ηλικία κι ύστερα, με τον ίδιο τρόπο αναγνωρίζεται ως ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, με τον ίδιο τρόπο βάζει σε περισυλλογή κάποιους, με τον ίδιο τρόπο σκύβουν το κεφάλι απέναντι της  όσοι συναισθάνονται πως μπορεί κάπου να την αδίκησαν. Το θέμα είναι ότι Η ΑΛΙΚΗ ΖΕΙ!!!

Κι ερχόμαστε στο β’ μέρος που ετοιμάζεται να γίνει θιασάρχης και να το δει και λίγο παραπέρα στα κινηματογραφικά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη θα βρεθεί αντιμέτωπη με την «Αλίκη Βουγιουκλάκη». ΚΙ εδώ είναι το ΚΟΜΒΙΚΟ σημείο. Για το οποίο δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Διότι έτσι και σε βάλει στο μάτι η επιτυχία, δεν μπορείς να την αποφύγεις εκτός αν θες να αυτοκτονήσεις. Κι αυτό ισχύει για όλους και για όλα κι όχι μόνο για την Αλίκη.

Ο συγγραφέας ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΕ είναι η «φίρμα» της ταινίας , ο σταρ που το όνομα του θα μπει ως ελκυστικό στοιχείο για τον τίτλο. Ούτε οι ηθοποιοί ούτε η σκηνοθέτης, ανεξαρτήτως του πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει κι αν έχουν κάνει κι όσοι έχουν κάνει

……αλλά και του «ΝΟΝΟΥ» και του «ΙΠΤΑΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΖΕΝΤΛΕΜΑΝ» δηλαδή τα τρία μοντάζ που τον έφεραν ως τη σάλα του ΟΣΚΑΡ, και το κέρδισε για τον «Ελαφοκυνηγό», εξού και σημείο αναφοράς. Παραθέτω και τα τρία, επειδή ακριβώς κι η ταινία του Μάικλ Τσιμίνο ήταν χωρισμένη στα τρία, κι εκεί κρύβεται το μυστικό της ως προς το μοντάζ. Ως προς το κείμενο που γράφω έρχεται και κουμπώνει το «Πρόλογος-Κυρίως  Θέμα-Επίλογος». Και με την ίδια σειρά μου τα είχε αφηγηθεί ο κορυφαίος μοντέρ.

Ως ΚΩΜΩΔΙΑ πάνω στη σχέση μάνας και κόρης διαφημίζεται αυτό το γαλλικό φιλμ και κάπως έτσι είναι. Μόνο που ενώ περιμένεις , με βάση αυτά που διάβασες, μια κωμική «φθινοπωρινή σονάτα», καταλήγει στο «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει» που δεν είχε ως θέμα τη σχέση μάνας και κόρης αλλά το δικαίωμα των ηλικιωμένων στον έρωτα

Αν κι αγαπώ το ΙΤΑΛΙΚΟ σινεμά εν γένει και τον ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΤΟΡΝΑΤΟΡΕ προσωπικώς, εδώ δηλώνω ότι «σκόνταψε». Παρόλο ότι αυτό γίνεται συνειδητό από τη μέση και μετά.