Η ταινία με ενθουσίασε. Με κατέπληξε. Μπορεί να μην κάνω καν μεγάλο κείμενο επειδή τα «ωσανά» κουράζουν. Και δεν είναι κι ωραία. Όταν όμως έχεις τέτοια ταινία, στα ωσανά θα καταλήξεις.
Κι όλο αυτό που «ευαγγελίζεται» ο ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΡΑΙΝ, και κυρίως εκείνοι που «σπρώχνουν» τον Χιλιανό σκηνοθέτη ότι ανανεώνει τη φόρμα του «biopic», δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα.
Κι όχι η ΤΑΙΝΙΑ. Θα εξηγήσω αμέσως τι συμβαίνει αλλά και το πως διαχωρίζονται ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΘΕΜΑ-ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΡΓΟ. Και σε τι μπορεί να οφείλεται όλο αυτό.
O ΦΡΙΤΣ ΜΠΑΟΥΕΡ είναι υπαρκτό πρόσωπο. Γερμανός Εισαγγελέας, Εβραικού θρησκεύματος, την κοπάνησε από τη Γερμανία το 1935, πήγε στη Δανία, εκεί δεν ξέρουμε πως την έβγαλε αφού η Δανία κατελήφθη από τους Γερμανούς κι υποχρέωσε τους Εβραίους κι εκεί με κίτρινο αστέρι, επέστρεψε στη Γερμανία το 1949 και στη συνέχεια συνδέθηκε με το όνομα ΑΝΤΟΛΦ ΑΙΧΜΑΝ.
Οι καταβολές του είναι «ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ», η διαδρομή του είναι το «ΜΠΟΝΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΝΤ» και σήμερα, στα χρόνια του «Ανεξάρτητου», εμφανίζεται ως «ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ». Και κουβαλάει μέσα του μπόλικη, αμερικάνικη, κινηματογραφική κουλτούρα.
Και την ξεχωρίζω διότι είναι ένα σινεμά που ανταποκρίνεται στην ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ μου ιδεολογία, στο ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. Και το σινεμά των ειδών στην Ελλάδα έχει υποστεί τρομακτικές κι αλύπητες επιθέσεις σε αντίθεση με το σινεμά του auteur, κι ας είναι το τελευταίο εκείνο που προκαλεί στο κοινό την αγανάκτηση.
Την είδα , τελικά, την πολύπαθη ταινία που οι διανομείς κι οι αιθουσάρχες δεν της έδωσαν δεύτερη ευκαιρία αλλά απλώς ταλαιπώρησαν εκείνους που ήθελαν να τη δουν στη δεύτερη ή και τρίτη εβδομάδα, με καταδίκη σε βραδινή και μόνο προβολή.
Τίτλος τιμής ο ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΑΣ για ένα σκηνοθέτη, αληθινό auteur, με την έννοια ότι αυτός γράφει τα σενάρια που σκηνοθετεί και στα έργα σκηνοθεσία και σενάριο γίνονται ένα πράγμα. Αξεδιάλυτο. Το μεγάλο προσόν του Φαράντι είναι η ΑΦΗΓΗΣΗ, ο τρόπος αφήγησης, ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ τρόπος αφήγησης μιάς ιστορίας.
Κι ο χαρακτηρισμός στον τίτλο αφορά την περίπτωση ΤΟΜ ΦΟΡΝΤ και κατεπέκταση την ταινία, μια κι από τον ίδιο ξεκινά όλο αυτό που συμβαίνει. Από το από που έρχεται, τι κουβαλά, που αποσκοπεί
Ο ΤΖΙΜ ΤΖΑΡΜΟΥΣ είναι ένα εκ των πιο τρανών παραδειγμάτων στα οποία δοκιμάστηκε και διατυπώθηκε η προσωπική, κινηματογραφική μου ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Του ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ.