ΚΙ από τα «Cesar» των Γάλλων περνάμε ξανά στα «David di Donatello» των Ιταλών και δείτε πως αξιολογούν την έννοια «πρώτη ταινία» ή «πρωτοεμφανιζόμενος» οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ της Ιταλικής Ακαδημίας κι όχι οι «αστεράκηδες» της… απολύτρωσης. Διότι κι ο υποφαινόμενος, στα «David di Donatello» όπου πήρε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ, συνειδητοποίησε ότι το έργο ανήκε σε πρωτοεμφανιζόμενο, μια και το έργο που τον είχε ενθουσιάσει (τον υποφαινόμενο) ναι, ήταν έργο πρωτοεμφανιζόμενου. Δείτε πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ πρωτοεμφανιζόμενων Ιταλών κι αντίστοιχων Ελλήνων.
ΕΚΚΛΗΣΗ κάνω προς όλους όσους πραγματικά ΑΓΑΠΟΥΝ το σινεμά καθώς και προς εκείνους που (λένε ότι) αγαπούν το ΓΑΛΛΙΚΟ σινεμά, προς τους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ «σινεφίλ» κι όχι τους «σινεχθρίκ» που πίσω από τη μάσκα του ψευτο-σινεφιλ νοιάζονται μόνο να ειρωνεύονται και να διασύρουν τις ταινίες, να πάνε να το δουν. Κι επίσης, να αρχίσουν να κοιτάζουν και τα «CESAR» των Γάλλων, όπως και τα «DAVID DI DONATELLO» των Ιταλών, διότι πολλά πράγματα έχουν να μάθουν γύρω από το σινεμά, γύρω από το σινεμά των ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ κι όχι των κριτικών, των θεωρητικών, των φεστιβαλιστών, των auter-ιστών. Το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ» είναι ένα ΧΑΡΜΑ, ένα ΜΕΘΥΣΙ.
Ανάμεικτα συναισθήματα αφήνει αυτή η ταινία της ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΥ, που τιμήθηκε στις Κάννες με διπλό βραβείο, ΣΕΝΑΡΙΟΥ κι ανδρικής ερμηνείας στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Κι ως προς μεν το βραβείο σεναρίου επαυξάνονται οι ενστάσεις (ή έστω οι απορίες) περί των φετινών αποτελεσμάτων του Φεστιβάλ Καννών, ύστερα από το βραβείο σκηνοθεσίας στη Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση» και το βραβείο σεναρίου εδώ… Χώρια ότι κατανοώ πλήρως και τις ενστάσεις για τον «Χρυσό Φοίνικα» στο σουηδικό «ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ» αντί του γαλλικού «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ». Όμως, όλως αντιθέτως, για το βραβείο ερμηνείας στον Γιοακίν κάνουμε αληθινή ΥΠΟΚΛΙΣΗ.
Α, ρε Ιταλία! Από πού το πιάνεις ένα θέμα και που το πας. Από τα προεφηβικά ψυχανεμίσματα του «una storia d’ amore» ως το διαρκές μυστήριο, την τραγωδία του έρωτα, τη ψυχογεωγραφία ενός μέρους και την κατάληξη στη Μαφία! Και με την ποίηση εμποτισμένη σε όλο το μήκος της ταινίας. Βέβαια, όπως έλεγε η γιαγιά μου, είναι έργο λυπητερό.
..Κι αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά οι Βρετανοί , κυρίως οι Εγγλέζοι κι οι Σκωτσέζοι (αλλά κι οι Ιρλανδοί όταν «αγγλοποιούνται»- βλ.Μπέρναρντ Σω και Οσκαρ Ουάιλντ), και το διαπιστώνουμε πολύ συχνά στις σάτιρες τους που διακρίνονται για το δηλητηριώδες χιούμορ τους, ειδικώς όταν αναφέρονται σε πολιτικά ζητήματα ή και στον αυτοσαρκασμό τους. Είναι μια παράδοση που συνδυάζει ΠΝΕΥΜΑ και ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ.
Το περί Ελλήνων του τίτλου έχει να κάνει με το ότι παραγωγός της ταινίας είναι ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΑΒΡΑΣ, γιός του μεγάλου ΚΩΣΤΑ, κι ότι ο μοντέρ του φιλμ είναι Ελληνας, με το ελληνικότατο όνομα ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΙΝΟΣ . Και στην ανακάλυψη του τελευταίου οδηγήθηκα από το ίδιο το μοντάζ της ταινίας που με συγκλόνισε κατά την παρακολούθηση , έψαξα να δω πως λέγεται αυτός που το έκανε κι έπεσα στο όνομα. Μιλάμε για εξαιρετικό μοντάζ και θα πω παρακάτω θεϊκά πράγματα. Το φιλμ είναι ένα δυνατό δράμα πάνω στην κηδεμονία ανηλίκου.
Σε ΤΡΙΑ σημεία θα ήθελα να εστιάσω την κριτική μου για αυτή την ταινία: 1) Στο κατασκοπικό είδος ,2)στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του και παραμονής του, 3) στην πρωταγωνίστρια. Και τα πιάνω με τη σειρά …αφού πω στους πιο… βιαστικούς εκ των αναγνωστών ότι είναι ανώτερο των προσδοκιών, που η προκατάληψη θα τοποθετούσε χαμηλά.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Είχε όμως τη μοίρα του "ΜΑΖΙ "Η ΤΙΠΟΤΑ" του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ κι έφτασε μόνο μέχρι την "short list" των 9.....
Την έχει υποβάλει η ΧΙΛΗ για το ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ του 2018 κι η συμπαραγωγή με Γερμανία- εξού και της προέκυψε και βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου- της προσδίδει καλής ποιότητας παραγωγή που φαίνεται κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία και στη σκηνογραφική διεύθυνση όπου τα χρώματα αποζητούν φωτισμούς για να γίνουν ατμόσφαιρα. Μα πάνω από όλα μας αποκαλύπτει την ΝΤΑΝΙΕΛΑ ΒΕΓΚΑ, μια αληθινή καλλιτέχνιδα, τρανσέξουαλ, που δίνει ΥΠΟΣΤΑΣΗ στην τρανσέξουαλ ηρωίδα του σεναρίου.
Είναι από εκείνα τα έργα που ακούς πολλά, διαβάζεις πολλά, βλέπεις να τα βραβεύουν οι κριτικές ενώσεις κατά κόρον, έρχεται ύστερα κι η Ακαδημία και συμφωνεί μαζί τους και τα προτείνει στις μεγάλες κατηγορίες των Οσκαρ της αλλά… υπερίπταται, φτερουγίζει διαρκώς ένα «αλλά…».