Τίτλος και ταινία αναφέρονται στην ημερομηνία της σφαγής 70 νεαρών ατόμων, στο νησάκι Ουτόγια της Νορβηγίας όπου έξαλλος εθνικιστής εισέβαλλε σε κατασκήνωση και σκότωσε ως ένδειξη διαμαρτυρίας και τσαντίλας για την «εφεκτικότητα» της νορβηγικής κυβέρνησης προς αλλόχρωμους κι αλλοεθνείς. Συνέβη στις 22 Ιουλίου του 2011. Αυτό είναι το γεγονός.
Ως ΘΕΑΤΗΣ (τονίζω το «Θεατής»,εξού και τα κεφαλαία γράμματα) είμαι Οπαδός του Δράματος. Στην Κωμωδία , ως ΘΕΑΤΗΣ πάντα, είμαι πολύ δύσκολος. Από την άλλη, όμως, είμαι κριτικός κι η οφειλή μου είναι άλλη. Κι έχω καταλήξει ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΣ του είδους που λέγεται ΚΩΜΩΔΙΑ επειδή οι περισσότεροι την υποτιμούν, στον ΕΝΕΣΤΩΤΑ της την διασύρουν και κάποιες εξ αυτών τις «ανακαλύπτουν» μετά από καμιά 50αριά χρόνια, όταν «το αδίκημα έχει παραγραφεί».
Εχουμε δει πολλά θρίλερ με στοιχειωμένα σπίτια και με ανθρώπους που παγιδεύονται σε αυτά. Από αυτή την άποψη, το ισπανικό τούτο φιλμ δεν λέει κάτι καινούργιο ως προς το θέμα, ως προς την υπόθεση. Υπάρχουν, όμως, κάποια στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και τελικώς το έργο από κοινότοπο μεταβάλλεται σε συναρπαστικό. Τουλάχιστον όσο διαρκεί η παρακολούθηση.
Ο τίτλος της κριτικής θα μπορούσε να είναι και «ΓΙΑ ΤΗΝ EUROVISION ME ΑΓΑΠH». Μα πάνω από όλα θα αναφωνούσα «ΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ»
Κινηματογραφικά δεν τα πάει τόσο καλά το NETFLIX όσο τα πηγαίνει τηλεοπτικά. Η εντύπωση είναι πως στα φιλμ ακολουθεί εντελώς διαφορετική πολιτική από εκείνη των σειρών.
Το περιβάλλον της ταινίας είναι που μου άρεσε το περισσότερο, μαζί, φυσικά, με την πρωταγωνίστρια ΤΖΕΣΙ ΜΠΑΚΛΕΫ, που ήταν υποψήφια για BAFTA
Εχουμε δει αμέτρητες ταινίες με ληστείες τραπεζών στον κινηματογράφο, ώστε από αυτή την άποψη «Η ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ» εξ Αργεντινής να μη μας κάνει ξεχωριστή εντύπωση. ΟΜΩΣ…..
..Και πάνω που σκεφτόμουν ότι μήπως και το είδος του «σπλάτερ» που είναι ξεχωριστή κατηγορία μέσα στο γενικό είδος που ονομάζεται «θρίλερ», χρειάζεται Ανανέωση, ήρθε αυτή η ταινία και μου έδωσε μια απάντηση. Σχετικά με τι; Με το ότι γίνονται και προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση.
Θα χρησιμοποιήσω σε όλο το κείμενο, όπως και στον τίτλο, τη λέξη «ΕΡΕΘΙΣΜΟΣ» επειδή είναι αυτή που μου επιτρέπεται σε ένα κριτικό λόγο κάπως…ηδυσμένο κι όχι αγοραίο. Η κανονική λέξη είναι μόνο μία κι αρχίζει από το γράμμα ΚΑΠΠΑ. Είναι εκείνη η λέξη που εκφράζει τη διέγερση μέσα από την ηδονή.
Το στρέφω όλο πάνω στον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ, επειδή, χωρίς να είναι αυτός ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, κάνει το μεγάλο επίτευγμα της ταινίας και το επίτευγμα είναι πως χωρίς αυτόν η συγκεκριμένη ταινία δεν θα ήταν η ίδια.