Απένειμαν κι οι ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ και στη συνέχεια οι ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ τα ετήσια βραβεία των ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ τους και περιμένουμε τώρα να δούμε τι θα γίνει και στα ΟΣΚΑΡ. Μια κι εκεί δεν ψηφίζουν οι του κλάδου τον κλάδο αλλά ΟΛΟΙ για ΟΛΑ.
Αν είναι μία φορά παρεξηγημένη η ΜΟΥΣΙΚΗ στον κινηματογράφο ως ΕΝΝΟΙΑ, το ΤΡΑΓΟΥΔΙ είναι δέκα . Και τούτο, επειδή ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ περιπτώσεις αυτό που διαφεύγει είναι η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ, ότι τόσο η μουσική όσο και το τραγούδι κρίνονται κινηματογραφικά. Κι όχι «μουσικά» ή «δισκογραφικά»
Άλλη μια κατηγορία που υπερ-αγαπώ προσωπικά διότι της οφείλω το ότι έμαθα κινηματογράφο σε ευρύτερα πλαίσια από εκείνα που οι διανομείς και τα κάποια συγκεκριμένα Φεστιβάλ ορίζουν. Χάρη σε αυτή την κατηγορία πήραμε και παίρνουμε χαμπάρι όσοι θέλουμε να πάρουμε για το τι συμβαίνει στο διεθνή κινηματογραφικό κόσμο πέρα από τις φεστιβαλικές τους εκπροσωπήσεις.
Ένα χρόνο, περίπου, μετά τη «ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ» οι ΑΔΕΛΦΟΊ ΚΟΕΝ, ΤΖΟΕΛ και ΗΘΑΝ, παραδίδουν νέο σενάριο εμπνευσμένο από την ψυχροπολεμική περίοδο των ΗΠΑ αλλά αυτή τη φορά το σκηνοθετούν οι ίδιοι.
Το δεύτερο σκέλος της αγαπημένης κατηγορίας που λέγεται ΣΕΝΑΡΙΟ. Το άλλο σκέλος είναι το ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ. Αγαπημένη κατηγορία διότι χωρίς σενάριο δεν υπάρχει ταινία. . Αν δεν έχεις σενάριο τι πας να δείξεις;
Έλειπε μια ταινία που να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στο θέμα αυτό: Του αγώνα των γυναικών για το δικαίωμα ψήφου. Με επίκεντρο, φυσικά, την Αγγλία όπου εκεί το εντοπίζει η Ιστορία. Το αν η ταινία που προέκυψε δικαιώνει 100 ο/ο την υπόθεση, είναι θέμα που θα εξετάσουμε παρακάτω.
Ο α’ ανδρικός ρόλος φέτος έχει φαβορί και μάλιστα πολυσηζητημένο, εννοώ φυσικά τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο κι έχει και αντιπάλους που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν επικίνδυνοι να του αρπάξουν αυτό για το οποίο παλεύει χρόνια.
Ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΑΟΥΦΜΑΝ, ο εξαίσιος αυτός σεναριογράφος ιδότυπων ταινιών συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε με το «Στο μυαλο του Τζον Μάλκοβιτς», του «Adaptation», της «Αιώνιας λιακάδας ενός καθαρού μυαλού» για το οποίο είχε πάρει το ΟΣΚΑΡ αλλά και της «συνεκδοχής της Νές Υόρκης». Μόνο που αυτή τη φορά επιλέγει το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ως μέσον για να εκφραστεί.
Ωρα για ανάλυση μιάς υπερ- αγαπημένης κατηγορίας, κι αυτή είναι το μοντάζ.Οπου χωρίς μοντάζ, πολύ απλά δεν έχουμε κινηματογράφο.Το μοντάζ είναι αυτό που μετατρέπει τα πλάνα σε ΤΑΙΝΙΑ.
Επειδή παίζεται στις οσκαρικές μέρες, ξεκινώ με δημοσιογραφική διαστροφή από την επικαιρότητα. Ειδάλλως , το σωστό και πρέπον είναι να ασχοληθώ αποκλειστικά με το φιλμ, με το πρόσωπο και φυσικά με την ερμηνεία. Κι αυτό θα κάνω!