Πολλά ειπώθηκαν, το έργο δεν με ενθουσίασε και θα εξηγήσω τους λόγους, ωστόσο πήρα πολλά πράγματα μαζί μου.
Για το «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» του ΕΥΓΕΝΙΟΥ Ο’ΝΗΛ. ΚΙ επειδή την έχω ΔΕΙ σε αυτή την παράσταση, θέλησα να γράψω και για την ΕΡΜΗΝΕΙΑ της αλλά και για το τι αυτή η κατάκτηση σημαίνει!
Αυτό που με ενθουσιάζει με το Ισπανικό Σινεμά και με τους Ισπανούς Κινηματογραφιστές (μολονότι ως τώρα δεν βλέπαμε πολλά από τα έργα τους κι ας νομίζαμε ότι βλέπαμε…) είναι αφενός το πόσο ακομπλεξάριστα υπηρετούν το σινεμά των ειδών κι αφετέρου πόσο το κατέχουν. Κι όλο αυτό καταλήγει στο να βάζουν τη δική τους σφραγίδα και υπογραφή. Και προσφέρουν ΤΕΡΨΗ και ΟΥΣΙΑ.
Αν και την είχα δεί την ταινία εγκαίρως, καθυστέρησα σκοπίμως να γράψω. Διότι μέσα μου ήμουν ακαταστάλακτος. Να κάτι που ευχαριστιέμαι με το site- αυτή την πολυτέλεια. Στις εφημερίδες δεν την έχουμε κι είναι πρακτικά λογικό κι αναπόφευκτο.
Είχα υποσχεθεί να γράψω δύο λόγια στο PANTIMO.GR με αφορμή την τηλεοπτική μετάδοση της ταινίας «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» από το ACTION 24. Και το κάνω.
Επειδή οι καινούργιοι ίσως να μην την ξέρουν, όπως επίσης και το τι «σήμαινε» «ΒΙΟΛΕΤΕΡΑ» εν κινηματογραφική Ελλάδι.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι άλλο πράγμα ο ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ κι είναι εντελώς διαφορετικό η ΘΕΡΙΝΗ ΣΑΙΖΟΝ. Το πρώτο αφορά σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα που γεννήθηκε μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες μιάς χώρας και του λαού της. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις αλλαγές στον τρόπο διανομής των ταινιών, που σηματοδοτείται από το εξωτερικό και φτάνει ως κι εδώ.
Κι εννοώ το έργο του ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΝΤΥΡΕΝΜΑΝΤ, που είναι ένα έργο γύρω από την επιστροφή για εκδίκηση σε γενέθλιο τόπο εξού και τα περί συγγένειας. Δεν πρόκειται όμως για το έργο εκείνο, ούτε για remake ούτε για τίποτε σχετικό. Το πολύ-πολύ να είχε επηρεάσει ίσως κι ασυνείδητα τη συγγραφέα ΡΟΖΑΛΙ ΧΑΜ στη συγγραφή του βιβλίου της στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Βέβαια, κακώς τα λένε «θρίλερ» συλλήβδην και το συγκεκριμένο είναι μάλλον αστυνομικό διότι με το αίνιγμα έχει να κάνει και με τη λύση του μυστηρίου. «Θρίλερ» έλεγαν εκείνα που προκαλούν ριγηλότητα. Σήμερα αποκαλούν έτσι ,ακόμα και τις πολιτικές ταινίες! Ας είναι…
Δεν είναι ούτε «Filmnoir» (ας περιοριστεί ο όρος για κάθε τι αστυνομικό που έχει και νυχτερινά πλάνα), ούτε έργο μελέτης του αμερικάνικου σινεμά των 70ς. Είναι μια περιπέτεια αστυνομικής δράσης σε κωμικούς τόνους του ΣΕΙΝ ΜΠΛΑΚ, σεναριογράφου των ταινιών «ΦΟΝΙΚΟ ΟΠΛΟ», που για αυτόν έχει γίνει ΕΙΔΟΣ, αφού αυτός το δούλεψε και το «εκπόνησε» και πάνω σε αυτό το είδος, ως σκηνοθέτης πλέον, κάνει το «NICE GUYS»
Λυπάμαι που πιθανόν να απογοητεύσω κάποιους, είτε επισκέπτες του site, είτε θεατές που την είδαν θετικά, όμως η ταινία αυτή δεν με βρίσκει καθόλου στο πλευρό της. Κι οι λόγοι είναι καθαρώς κινηματογραφικοί.