Η ταινία αυτή ήταν η τελευταία ΕΚΠΛΗΞΗ για μένα της χειμερινής περιόδου όσον αφορά στις ελληνικές ταινίες. Είχα μερικές ακόμα στη φετινή περίοδο, γεγονός που με κάνει να αισιοδοξώ- αυτή ήταν το «καπάκι».  Και καταλήγει στο όνομα ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ, που είναι η πρωταγωνίστρια, αλλά η αφετηρία από την οποία  ξεκίνησε αυτό το λεωφορείο ονομάζεται ΗΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του φιλμ.

Πάνω από όλα , αυτή είναι η αξία τούτης της ταινίας  για μας τους Δυτικούς θεατές. Της ταινίας από την ΙΟΡΔΑΝΙΑ, που έφερε τη χώρα της για πρώτη φορά στην 5άδα του Ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ. Η αξία της είναι στην επικοινωνία αυτού του μηνύματος που είναι  ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Και που μπορεί να μας φέρει σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, άλλες νοοτροπίες, άλλα θέματα πάντα όμως μέσα από τη γλώσσα του κινηματογράφου.

Ποιοι; Οι ίδιοι ακριβώς που πήγαν να μας πείσουν ότι η «ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» είναι συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ  για το ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ. Λες και δεν θα βλέπαμε  ώστε να καταλάβουμε πως μας κοροιδεύουν; Τώρα το ανάλογο, από την ανάποδη ασφαλώς, συνέβη εδώ.

Στα αστέρια σε πάει αυτή η ταινία, που είναι ένας ύμνος στο τανγκό και στο πάθος του, μόνο που δεν αφηγείται την ιστορία του τανγκό αλλά ενός χορευτικού ζευγαριού που διέπρεψαν στις αργεντίνικες τανγκερίες και μιλιόνγκες  και δείτε πως το πάθος του χορού αυτού επηρέασε τη ζωή τους και τη σχέση τους. Και πως τα έκανε όλα  αίσθηση, μελαγχολία και μελωδία! Όπως ακριβώς ένα τανγκό, έτσι κι η ζωή τους, Κυρίες και Κύριοι,  ο ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΚΟΠΕΣ κι η ΜΑΡΙΑ ΝΙΕΒΕΣ

Ωστόσο, το «άλλο», δηλαδή το «Φωτιά στη θάλασσα» είναι που έχει τη δημοσιότητα και τη στήριξη των φεστιβάλ που περνάνε γραμμή και στους κριτικούς, ακριβώς επειδή είναι ΑΝΑΠΗΡΟ. Κι ως ανάπηρο επιτρέπει στους κριτικούς-θεωρητικούς να παρεισφρέoυν, να μιλούν για πράγματα που δεν υπάρχουν στην ταινία και να κάνουν τον θεατή να αισθάνεται «χάνος». Ενώ στο «MEDITERRANEA» ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα..

Όπως υπάρχει η «αμερικανιά», υπάρχει κι η «γαλλικουριά». Στη δεύτερη, που είναι και της παρούσης, εννοούμε το ατέλειωτο μπλα-μπλά όπου ένας και μία φλυαρούν ασταμάτητα  για τα ερωτικά τους. Το πρώτο μέρος είναι αφόρητο, στο δεύτερο παρατηρούμε και μια-δύο πινελιές.

Τότε… ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για να προχωρήσει  εκεί από όπου ξεκίνησε κουβαλώντας ως αποσκευή το ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ που είναι η ως τώρα εκθαμβωτική και ουσιαστική καριέρα.

Το πρώτο πράγμα που «φλάσαρε» στο νου μου με το που ειδοποιήθηκα για την απώλεια του ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΓΛΗ, δεν ήταν ούτε τα «μύγδαλα», ούτε ο «Χορμόβας», ούτε ο νησιώτης ο Πετρής. Μα ήταν Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ. Όπως και στο θάνατο του Πολ Νιούμαν, το άρθρο που έγραψα τότε στην εφημερίδα ήταν στραμμένο στην Τζόαν Γούντγουορντ.

Κι όμως, είναι μία από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες που γυρίστηκαν στη δεκαετία του ’60 αλλά «χάθηκε» , όπως συμβαίνει με πολλά έργα που χάνονται μετά την εποχή τους. Πρόκειται για ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ μεγάλη παραγωγή που γύρισε ο ΚΑΡΛ ΦΟΡΜΑΝ και στην οποία παίζουν πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μεταξύ των οποίων κι η ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ η οποία έχει ΚΑΙ τον καλύτερο ρόλο από όλες τις γυναίκες που συμμετέχουν ΚΙ είναι κι η καλύτερη από όλες.

Σπάνια, για να μην πω «σχεδόν ποτέ», τα βάζω με τους καλλιτέχνες, όταν ακούω για ένα έργο λόγια παχιά και μεγάλα. Δεν τα βάζω με αυτούς διότι ο καλλιτέχνης ό,τι μπορεί κάνει. Αντιθέτως, εξαγριώνομαι  με τα δημοσιεύματα καθώς και με «τρίτες δυνάμεις» που λες και δεν θα το δούμε το έργο ώστε να δούμε ότι δεν έχει και πολύ σχέση με αυτό που ρεκλαμάρουν. Τέτοια περίπτωση είναι το ιταλικό ντοκυμαντέρ «ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» του ΤΖΑΝΦΡΑΝΚΟ ΡΟΖΙ  που πήρε και τη ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ως «έργο για το προσφυγικό»