«Φιλέλληνας», «Διανοούμενος», μα πάνω από όλα ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ και ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ, ίσως χαμένο ταλέντο για πολλούς.

Στη Μόσχα ζήσαμε τις προετοιμασίες. Τόσο για την Εργατική Πρωτομαγιά όσο και για την Επέτειο των 70 χρόνων από το τέλος του Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ- ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ. Το τελευταίο εξακολουθεί να έχει ξεχωριστή σημασία στη σημερινή Ρωσία. Στην Αγία Πετρούπολη έζησα τρεις παρελάσεις. Κι είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον η κάθε μία.

Με τον ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ είμαστε χρόνια φίλοι και  είναι γνωστό. Για την ακρίβεια  κλείνουμε φέτος 30 χρόνια φιλίας. Αυτό ως πρόλογο, επειδή όχι μόνο θέλω να εξυπηρετήσω ένα φίλο αλλά γιατί, αυτά για τα οποία θα σας μιλήσω, τα συζητάμε μαζί με τον Ιάσονα, όλα αυτά τα χρόνια. Κι έτσι, γνωρίζω εκ βάθους καλά πόσο καλά τα ξέρει αυτά τα πρόσωπα- περί προσώπων πρόκειται- αλλά και πόσο τα αγαπάει.

Ελληνική είναι η ταινία που ήρθε στη «συνοικία» μας και στα θερινά μας, στην β΄προβολή του PANTIMO.GR. Το «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου. Κι υπενθυμίζω την αξία της β’ προβολής διότι είναι αυτή που έδινε υπενθύμιση και τόνωση στις ταινίες. Γι αυτό κι επιβάλλεται  κριτική και μετά από καιρό.

Σε αντίθεση με τη Μόσχα, η Αγία Πετρούπολη διαθέτει «πρώτο επίπεδο»: Αυτό που συναντάμε δηλαδή σε μεγάλες κι ονομαστές  πόλεις του κόσμου, με Ιστορία, Πολιτισμό κι Αξιοθέατα και στις οποίες περνάει καλά ο τουρίστας ή κι ο ταξιδιώτης διότι διαθέτουν αυτό που επαναλαμβάνω ως «πρώτο επίπεδο» το οποίο η Μόσχα αντικαθιστά με βάθος.

Διότι ξεκινάμε από το αποτέλεσμα , που καταλήγει σε κάτι πολύ ανιαρό ενώ το υπηρετούν συντελεστές πρώτου μεγέθους που, όμως, δεν διάγουν την καλύτερη τους περίοδο. Φταίνε όλοι μαζί; Η μήπως υπάρχει μια γενεσιουργός αιτία που είναι και το.. ήμισυ του παντός; Ας το ψάξουμε

Επισημαίνω τη διαφορά των δύο συνωνύμων διότι η λέξη λιτότητα στις μέρες μας έχει προσλάβει τη διάσταση της στέρησης, της έλλειψης. Το «απέριττο» είναι αυτό που πάνω του δεν έχει τίποτε το περισσό, τίποτε το άχρηστο, τίποτε που να μπορούσε να έλειπε και δεν λείπει.  Ενώ όταν μιλάμε για «λιτότητα», είτε λέμε για «λιτό γεύμα» είτε για «λιτό φιλμ» είτε για «λιτότητα στην οικονομία», με τη στέρηση συνδιαλεγόμαστε.

Με τη στήλη αυτή, που θα αποθηκεύεται στο section«κριτικές», καθιερώνω κάτι που ήθελα από καιρό, που δεν μπορούσα να το κάνω από τις εφημερίδες και το οποίο πολύ αγαπώ:  Την κριτική ταινιών περασμένης εσοδείας, που δεν φιλοξενήθηκαν όταν πρωτοβγήκαν στις αίθουσες. Αυτό το έκανα σκοπίμως επειδή πάντα νοσταλγώ την β’ προβολή γιατί μας έδινε τη δυνατότητα να δούμε τα έργα που δεν είχαμε προλάβει, είτε μεταφερόμενα σε συνοικιακά σινεμά του χειμώνα (που πιά δεν υπάρχουν) είτε σε θερινά όπου ξαναβλέπαμε ή αφήναμε να δούμε εκεί κάποια φιλμ επίτηδες. ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ΟΤΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥΣ. Ξεκινώ λοιπόν το παιδικό μου παιχνίδι με ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (A walk among  the tombstones).

Επέλεξα το τραίνο ως μέσον μεταφοράς από τη Μόσχα στην Αγία Πετρούπολη. Σκεφτόμουν τη φράση του Αγγελου Βλάχου από τα πολύτομα απομνημονεύματα του «Μια φορά ένας διπλωμάτης», που έλεγε «με το αεροπλάνο δεν ταξιδεύεις, απλώς μεταφέρεσαι». Κι εδώ τη μεταφορά την ήθελα ταξίδι κανονικό, για μια ιστορική διαδρομή που γιόμισε την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, το Σινεμά με μνήμες, διηγήσεις, εικόνες. Κι επέλεξα το τραίνο, φυσικά. Για να ταξιδέψω και με τα σύγχρονα ρωσικά τραίνα.

Δεν γνωρίζω τι μπορεί να έφταιξε κι όλα σε αυτή την ταινία να πήγαν λάθος. Ακόμα κι ο  ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ που ήταν ο πιο ενδεδειγμένος για το ρόλο. Όταν όμως ο ρόλος δεν υπάρχει;