Και προχωράμε, στο ότι είναι η ταινία που ΣΑΡΩΣΕ ΤΑ «GOYA», τα βραβεία της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, κερδίζοντας ΕΞΙ (ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, Χαβιέρ, μοντάζ και μουσικής) σε σύνολο ΕΙΚΟΣΙ Υποψηφιοτήτων. Κι είναι κι η ταινία που εκτόπισε όχι μόνο στα «Goya» αλλά και στην υποβολή για το Διεθνές Οσκαρ την ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Παράλληλες μητέρες», φτάνοντας, όμως, μέχρι τη «short list» των 15 κι όχι την 5άδα των υποψηφίων.
Αυτό περί «ψυχαγωγικής αξίας» δηλώνει ποιο είναι το ζητούμενο. Από εκείνους που το έκαναν και για εκείνους στους οποίους το απευθύνουν. Το «ψυχαγωγικό» δεν αντιβαίνει στο «καλλιτεχνικό», διότι ΟΛΑ ΤΑ ΦΙΛΜ, είτε είναι ψυχαγωγίας είτε προβληματισμού είτε ο,τιδήποτε άλλου , από ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ γίνονται. Το να ξέρεις να φτιάξεις λοιπόν ταινία με προορισμό την ψυχαγωγία και να επιτυγχάνεις το στόχο σου ενώ καταπιάνεσαι με κάτι όχι εύκολο, αφού προϋποθέτει σύνθεση αξιώνει σαφώς και τον σεβασμό, πρώτα από όλα όμως την αναγνώριση.
Σε αντίθεση με άλλες γαλλικές ταινίες αυτού του «ακαδημαϊκού» τύπου, όπως για παράδειγμα τις «Χαμένες ψευδαισθήσεις» από τις πιο πρόσφατες, τούτη εδώ ΑΠΟΓ0ΗΤΕΥΕΙ
Διότι της λείπουν τα δυο βασικά συστατικά που χρειάζεται ως υλικό ο κάθε σκηνοθέτης ώστε να κάνει ταινία τέτοιου τύπου: Το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ.
Στην περίπτωση του Χιλιανού σκηνοθέτη ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΡΑΙΝ και των βιογραφικών έργων του, υπάρχει μια παρερμηνεία, μια παρεξήγηση , πάνω στο τι θεωρείται «biopic». Ταινία με ήρωα υπαρκτό ή ιστορικό πρόσωπο δεν προϋποθέτει υποχρεωτικώς «βιογραφικό δράμα». Θεωρώ ότι ο Πάμπλο Λαραίν κάτι ήθελε να δείξει, οι κριτικοί εντός κι εκτός εισαγωγικών το παρερμήνευσαν, χωρίς αυτό να βγάζει λάδι το αποτέλεσμα. Διότι τα έργα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και στο αποτέλεσμα, στο σύνολο δηλαδή, οι «βιογραφικές» ταινίες του Πάμπλο Λαραίν μπάζουν, χωλαίνουν
Το περίεργο με αυτή την ταινία , γαλλο-βελγικής συμπαραγωγής , είναι πως γοητεύεσαι κατά την παρακολούθηση ακόμα κι όταν στη λήξη διαπιστώνεις ότι δεν έχει καταλήξει πουθενά.
Την θρυλική ηρωίδα του σεναριογράφου ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΡΑΦΑΕΛ, που απαθανάτισε σκηνοθετικά ο ΤΖΩΝ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ κι εκτόξευσε στα ύψη την ΤΖΟΥΛΙ ΚΡΙΣΤΙ, θυμίζει έκτυπα η ταινία αυτή.
Όταν μάλιστα συμβαίνει και το «παράδοξο», ένα έργο «δύσκολο» να καταφέρνει να γίνεται Νο 1 εμπορική επιτυχία της εβδομάδας.
Πάντοτε, Σχεδόν Πάντοτε, στις μουσικές βιογραφίες του Κινηματογράφου, θα ακουστούν γκρίνιες από μεριάς θαυμαστών. Εχουν μια άποψη για το είδωλο τους και θέλουν να τη δουν όπως την έχουν. Μόνο που κι οι μουσικές βιογραφίες ξεκινούν από την ίδια αρχή, που στη συγκεκριμένη Τέχνη είναι η Μυθοπλασία, σε άλλες Τέχνες είναι η απεικόνιση και ΟΛΕΣ ξεκινούν από το πως είδε το είδωλο ένας συγκεκριμένος καλλιτέχνης που θέλησε να κάνει ταινία γύρω από αυτόν. Συνεπώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση ξεκινάμε να δούμε τον «ELVIS» του ΜΠΑΖ ΛΟΥΡΜΑΝ κι όχι εικονοποιημένες τις πληροφορίες ων ουκ εστιν αριθμός. Τα έργα θα κριθούν με καλλιτεχνικά και μόνο κριτήρια διότι αυτή είναι κι η Αποστολή της Τέχνης: Να παρεμβαίνει στην Πραγματικότητα και να λέει τον δικό της λόγο επ’ αυτής. Εως και να την ξαναγράφει από τη δική της σκοπιά.
Πρόκειται για σειρά 10 ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ, υπάρχει ολόκληρη στο Cosmote Tv, κι είναι ό,τι ωραιότερο είδα αυτό τον καιρό.
Το Γαλλικό Σινεμά υπέφερε για χρόνια, εξαιτίας των κριτικών, που, μιμούμενοι τους «νουβελ-βαγκ- ιστές» κατέβαζαν θεωρίες περί «ακαδημαϊκών» ταινιών, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς εννοούν και πως αυτό ορίζεται, και τους «διέφευγε» ότι μεγάλη σκηνοθεσία είναι πολλά πράγματα κι όχι μόνο ένα. Μεγάλο Σινεμά είναι κι οι «Ακαδημαϊκες» Ταινίες και είναι ένας όρος που περισσότερο απαντάται στα δημοσιεύματα από τα οποία και καλλιεργείται παρά διδάσκεται ή αποτρέπεται στις ανώτερες σχολές κινηματογραφίας οι οποίες τα δύο πρώτιστα που διδάσκουν είναι Παραγωγή και Σενάριο.