Σε αντίθεση με τις υποψήφιες του Α’ Γυναικείου, οι υποψήφιοι του Α’ ανδρικού έχουν , οι 4 στους 5, υποψηφιότητα και για Οσκαρ Σεναρίου. Οι ταινίες τους εννοώ. Συνεπώς μιλάμε και για καλύτερα έργα , αν και το έργο-ρόλος , όπως εξηγήσαμε στο κεφάλαιο των πρωταγωνιστριών έχει κι αυτό τη σημασία του. Αλλά δεν συγκρίνεται με τούτο εδώ, η σημασία του είναι πιο περιορισμένη.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, όχι ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ. Ας γίνει κάποτε κατανοητό
Αν υπάρχει μια λέξη για να χαρακτηρίσει τον ΚΕΡΚ ΝΤΑΓΚΛΑΣ, είναι η λέξη «ΠΕΡΣΟΝΑ». Διότι μέσα στην «περσόνα» χωράει και η λέξη και η έννοια «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ»
Πιο καλά σενάρια έχει (και) φέτος ο Α΄ΑΝΔΡΙΚΟΣ ρόλος από ό, τι ο Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ. Λέω για τα σενάρια επειδή η ερμηνευτική αξιολόγηση ξεκινά από εκεί, από τα σενάρια. Μιλούν γενικώς περί «ερμηνείας» αλλά δεν ξέρουν τι εννοούν, ο καθένας εννοεί το γούστο του στο ποια (ή ποιος) ηθοποιός του αρέσει. Κι όλο αυτό το λέει γενικώς κι αορίστως ερμηνεία. Συμπάθεια προς τον ηθοποιό είναι διότι η ερμηνεία αξιολογείται με βάση το ρόλο ο οποίος προέρχεται από σενάριο και το σενάριο ανήκει σε έργο. Δεν κρίνεται έτσι γενικώς κι αορίστως.
H κύρια διαφορά, μεταξύ ενός Σεναρίου ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ, ενός σεναρίου δηλαδή που γράφτηκε απευθείας για την οθόνη από όπου κι αν το εμπνεύστηκε ο σεναριογράφος του, κι ενός Σεναρίου εκ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ, δεν είναι φυσικά γύρω από την υπόθεση, γύρω από το μύθο. Η υπόθεση είναι έτσι κι αλλιώς ζητούμενο ενδιαφέροντος. Η διαφορά στην αξιολόγηση έχει να κάνει με το ότι στο πρωτότυπο σενάριο λαμβάνεται υπόψη κι η πρωτότυπη ιδέα. Στο Εκ Διασκευής Σενάριο λαμβάνεται υπόψη ο τρόπος μεταφοράς του στην οθόνη.
Πολλά είχα ακούσει και διαβάσει για την ταινία αυτή, όταν είχε προβληθεί στις Κάνες, το αποτέλεσμα της μερικώς μόνο ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαν γεννηθεί.
Οι…. «Χρυσές Σφαίρες» των Ακαδημιών, δηλαδή τα BAFTA, τα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που μόνος τους σκοπός είναι να παίρνουν μερτικό από τη λάμψη των Οσκαρ και τίποτε περισσότερο, εισηγήθηκαν «1917»
Ολο κι επιτακτικότερη γίνεται η ανάγκη για ΑΝΑΝΕΩΣΗ του είδους κι όλο εντονότερα προβάλει κι ο προβληματισμός περί του είδους. Περί της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ του είδους. Εχω γράψει κι έχω αναφερθεί πολλές φορές για εκείνο το μίνι συνέδριο περί Κινουμένου Σχεδίου, το 2016 στο Βρότσλαβ, στην Πολωνία , με αφορμή την ταινία «Εγώ ο Κολοκυθάκης» που είχε θέσει το θέμα μια Γαλλίδα παραγωγός και την είχε συνδράμει Βρετανή από τον κλάδο των p.r πάνω στο ποια ανάγκη εξυπηρετεί, με αφορμή την αντίδραση του μικρού γιού της που έπληττε στην ταινία και αποζητούσε… Ντίσνευ. Κι η Γαλλίδα είχε θέσει πολύ εύστοχα το θέμα «αν έχουμε το δικαίωμα να αποστερήσουμε από τα παιδιά ένα είδος που δικαιωματικά τους ανήκει».
Η Νοτιο-Κορεάτικη ταινία «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» του ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ σημείωσε διπλή νίκη στα εναπομείναντα σωματεία κι αυτό δηλώνει ότι το ρεύμα της στον χώρο των κινηματογραφιστών είναι τεράστιο. Κι είναι βέβαιο ότι θα αποκρυσταλλωθεί και στα Οσκαρ με σημαντικές νίκες κι όχι μόνο με το ΣΙΓΟΥΡΟ της ΔΙΕΘΝΟΥΣ (πρώην «Ξενόγλωσσης») Ταινίας.
Τη μύηση μου στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, ως Τέχνη του Κινηματογράφου, την οφείλω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΧΛΙΩΤΗ. Στην Ελλάδα, αυτή που μου δίδαξε τα πρώτα και με έβαλε στον κόσμο αυτόν, ήταν η ΝΤΕΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ, υποψήφια δύο φορές για Οσκαρ Κοστουμιών (για το «Ποτέ την Κυριακή» το 1961 και για τη «Φαίδρα» το 1963) η οποία με «άρπαξε» με την καθοριστική για μένα φράση «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα». Ηταν κάτι σαν «γεννηθήτω φως» κι από εκεί άρχισα. Νόμοι, κανόνες, νόρμες, αισθητική, χαρακτήρες, σενάριο άρχισαν να ξεπηδάνε . Και λάτρεψα τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ως Νο 3 αγαπημένη κινηματογραφική κατηγορία, μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, διότι με παραξένευε το γεγονός πως ξαφνικά, μέσα από ένα σενάριο αρχίζεις Και ντύνεις όλους τους ανθρώπους. Αυτή η «κοινωνική φόρμα» της αείμνηστης Ντένης επηρέασε ακόμα περισσότερο την κουλτούρα μου, με οδήγησε στη συνειδητοποίηση της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΟΔΙΣΤΡΑΣ και του ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΦΤΗ που έντυναν πόλεις και κωμοπόλεις και χωριά και πληθυσμούς, για όλα τα βαλάντια, με ανταμοιβή το μεροκάματο..