Μια ενδιαφέρουσα σκέψη κι αφορμή σεναριακού ενδιαφέροντος, δίνει η κομεντί «FLY ME TO THE MOON» με την ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ και τον ΤΣΑΝΙΝΓΚ ΤΕΪΤΟΥΜ, ενδιαφέροντες στηρικτικούς ρόλους και τίτλο που παραπέμπει στην μεγάλη δισκογραφική επιτυχία του ΦΡΑΝΚ ΣΙΝΑΤΡΑ, την οποία τραγούδησε, επίσης έξοχα, κι η ΝΤΟΡΙΣ ΝΤΑΙΗ.
Είναι μια υπέροχη ταινία το «ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ», που τιμήθηκε σε υψηλές κατηγορίες στα «DAVID DI DONATELLO» του 2024 Κι σήμανε το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ΠΑΟΛΑ ΚΟΡΤΕΛΕΖΙ.
Είναι πολύ χαριτωμένη και διασκεδαστική η ταινία αυτή που συνδυάζει πολλά πράγματα και βασικά τα στοιχεία που συναποτελούν το είδος «αστυνομική κωμωδία ΔΡΑΣΗΣ»
Αν την «Κοιλάδα της κατάρας» του Τζων Φορντ, τα «ιερατεία» φρόντισαν να την «εξαφανίσουν» ώστε να μην μπορούν να γινουν οι συγκρίσεις με εκείνο που ήθελαν να προωθήσουν (κι εννοώ τον «Πολίτη Κέην»- μην κοροϊδευόμαστε), στην «ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΡΑΫΑΝ» προχώρησαν όχι απλώς στο διασυρμό της ταινίας, έφτασαν στα όρια της διαπόμπευσης
Ως ιδεολόγος Εργοκεντρικός, θα σταθώ στο έργο και στην από εκεί αντλούμενη αξία του. Διότι, την απάντηση στα πάντα και στην περιβόητη ρήση «Ο χρόνος θα δείξει», την απάντηση τη δίνουν μόνο τα έργα. Αρκεί να τα δεις, αν είναι φιλμ, αρκεί να τα διαβάσεις, αν είναι βιβλία, αρκεί να τα δεις να παρασταίνονται αν είναι θεατρικά. Ο Χρόνος δεν αποφασίζει από μόνος του. Οι άνθρωποι αποφασίζουν και τον επικαλούνται, ότι μιλούν για λογαριασμό του, και καλά , κι ως εκπρόσωποι του. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι Υβρις. Ο Χρόνος, όπως κι η Φύση, είναι υπεράνω. Αυτοί που κατά καιρούς έρχονται στα πράγματα , αποφασίζουν να ξαναγράψουν και την Ιστορία, έτσι όπως επιθυμούν, όπως θεωρούν ότι τους εξυπηρετεί. Και τότε, προωθούν έργα που τα βαφτίζουν ανάλογα, , εξαφανίζουν μερικά, διασύρουν κάποια άλλα κλπ. Στην περίπτωση του αριστουργήματος του ΤΖΩΝ ΦΟΡΝΤ «Η ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ», δεν διέσυραν το έργο, όπως κάνουν με άλλα, το υποτίμησαν όμως μέσω διαφορετικού τρόπου: Της εξαφάνισης του. Για να προωθήσουν , ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, κάποιο άλλο.
Ο ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΣΑΔΕΡΛΑΝΤ ήταν πάνω από όλα μια προσωπικότητα. Με πολύ καλό υλικό μέσα του, και τρόπο που την επέβαλε μοναδικά.
Το δεύτερο το λέω, επειδή, προσωπικά μιλώντας, είδα κι έπαθα να καταλάβω περί τίνος πρόκειται μια κι άκουγα κάθε τόσο και τη λέξη «ντοκυμαντέρ». Από που κι ως πού; Στο μεταξύ, δεν υπήρχε κάτι επίσημο παρά «γραφουν από δω», «γράφουν από κει». .κάποιος να γράψει πρώτος κάτι τέτοιο και μετά..τσουνάμι αντιγραφών.
Την ταινία αυτή του ΖΑΧΑΡΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ, ο οποίος είχε κάνει τον «ΑΠΟΣΤΡΑΤΟ» , την ξεχώρισα από το σύνολο της πέραν της «Φόνισσας», φετινής ελληνικής παραγωγής, Κι αυτό διότι είχε σενάριο, που είναι και το ευαίσθητο σημείο μου, κι η πληγή της ελληνικής κινηματογραφίας, που αντιθέτως δεν είναι πληγή της ελληνικης τηλεόρασης. Κι αυτό δεν τιμά καθολου τον κινηματογράφο-εννοείται
Θα τους αναφέρω τους λόγους έναν- έναν κι αυτό επειδή με δυσκόλεψαν στο να βρω τίτλο για την κριτική. Είναι πολλοί οι λόγοι που συνεισφέρουν στην αξία της, καλλιτεχνική και ψυχαγωγική.
Αυτό είναι το θέμα και το ζητούμενο ως απάντηση στο δίλημμα «ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ‘Η ΕΚΠΟΜΠΗ»;