Το ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ Σενάριο και το ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ (επίσης …)ΣΕΝΑΡΙΟ είναι δίδυμα αδέλφια με μία εκ θεμελίων διαφορά . Όλα τα άλλα τους είναι κοινά κι υποχρεωτικά
Δεν θα μακρηγορήσω με προλόγους, ξεκινήσω με το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΡ, έτσι για να ευλογήσουμε και τη γενειάδα μια και την κριτική της ταινίας «Η ΜEΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ» την έχω αφιερώσει στη συμβολή του Μοντάζ- κι από τον τίτλο ακόμα.
Το ΣΕΝΑΡΙΟ είναι η Μητέρα των ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ Μαχών. Μην πω …ο…ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ…Επειδή τα έχω γράψει πολλές φορές, σε αυτά τα χρόνια, κι υπάρχουν αποθηκευμένα στο PANTIMO.GR τα γενικά και άφθονα περί ΣΕΝΑΡΙΟΥ, θα ασχοληθώ με τα 5 φετινά και με το τι εκπροσωπούν. Μέσα στις αναρίθμητες υποδιαιρέσεις της έννοιας ΣΕΝΑΡΙΟ. Και των ειδών αυτού διότι κάθε είδος έχει, ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να έχει Σενάριο, και κάθε είδος, μέσα στα πλαίσια των ισχυουσών Γενικών Αρχών, έχει και τους δικούς του ιδιαίτερους κανόνες. Ένα στοιχείο χρησιμοποιείται διαφορετικά από είδος σε είδος. Ενας φόνος , ας πούμε. Δεν προϋποθέτει υποχρεωτικώς κι αστυνομικό έργο ώστε να αναζητούνται αίτια κι αιτιατά αστυνομικά. Είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνεται από αυτόκλητους οι οποίοι δεν εξετάζουν το είδος στο οποίο ανήκει το σενάριο με το φόνο και ποιο είναι το ζητούμενο. Αυτό ως ένα απλό και πρόχειρα σταχυολογημένο παράδειγμα.
Ένα μικρό φιλμ, χαμηλού κόστους, και μάλιστα remake από γαλλικό, το οποίο βγαίνει καλύτερο κι από εκείνο, από το «Οικογένεια Μπελιέ» που ήταν η γαλλική βερσιόν του, έρχεται να κάνει τη διαφορά.
Θα το επισημαίνω και θα το εξηγώ κάθε χρόνο στις Αναλύσεις πως το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται με κινηματογραφικά, βλ ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κριτήρια κι όχι με κανόνες δισκογραφίας, Φεστιβάλ τραγουδιού, chart κλπ, κλπ.
Ξεκινώ με το «υπέβαλαν τις προτιμήσεις τους» διότι με τα βραβεία τα Σωματεία αυτό ακριβώς κάνουν: Παραδίδουν στην κοινή θέα τη δική τους επιλογή. Επειδή όμως κάθε ειδικότητα του σινεμά κρίνεται με τα επι μέρους κριτήρια της κάθε άλλης ειδικότητας, δεν ξέρουμε τι θα υπαγορέψει το σύνολο. Εξού και δεν συμπίπτουν υποχρεωτικώς με τα Οσκαρ όσο κι αν σε κάποιες επιλογές ταυτίζονται
Μια ταινία , από αυτές που οι «αστεράκηδες» θα χαρακτήριζαν «ακαδημαϊκή» κι ένα μιούζικαλ που έκανε αίσθηση το καλοκαίρι που μας πέρασε ως κάτι άλλο πάνω στο είδος, ήταν η απόλυτη «μοιρασιά» των φετινών Σεζάρ.
Το φετινό «μενού» δίνει τη δυνατότητα να διεισδύσουμε με τη ματιά μας στους ρόλους τους ίδιους και να κατανοήσουμε πως ένας ρόλος μπορεί να θεωρείται ενδιαφέρων και να δίνει στον ηθοποιό που θα τον παίξει πιθανότητες διάκρισης. Ξεκινάμε από το σενάριο, από τη θέση που κατέχει μέσα σε αυτό, αλλά κι από το πως ο σκηνοθέτης αποφασίζει να επενδύσει σε ένα ρόλο και να τον σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδείξει τον ηθοποιό. Και βέβαια έχει λόγο και το μοντάζ σε πολλές περιπτώσεις, όταν ο μοντέρ κλιμάκωσε την ερμηνεία του ηθοποιού με τη ροή στην οποία έβαλε τα πλάνα του.
Χτες απένειμαν τα βραβεία τους οι ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΕΣ, οι set decorators, αυτοί που αναλαμβάνουν τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων, των σκηνικών εσωτερικού χώρου. Κι αποτελούν ΜΕΡΟΣ κι όχι Ολον της Σκηνογραφικής Διεύθυνσης, του Production Design, που λέμε.
Ενιαίος από πέρσι ο Ηχος, χωρίς τους διαχωρισμούς του παρελθόντος σε Ηχητικά Εφφέ, Ηχητικό Μοντάζ και τις άπειρες ειδικότητες που συνυπάρχουν εκεί μέσα στη μία κι αδιαίρετη συνολική΄ Τέχνη του Ηχου, που είναι άκρως συλλογική , σχεδόν όσο κι ο Κινηματογράφος.