Τώρα που «ξεφύγαμε» από τους κριτικούς και τις ενώσεις τους και μπαίνουμε στα επαγγελματικά – καλλιτεχνικά Σωματεία και στις Ακαδημίες, βλέπουμε τον «JOKER» να ανυψώνεται και να αναγνωρίζεται με υποψηφιότητες όχι μόνο στις «τεχνικές» (όπως υποτιμητικά αποκαλούν τη φωτογραφία, το μοντάζ, τον ήχο κλπ, κλπ) κατηγορίες αλλά και στις μεγάλες (δηλαδή της ταινίας, της σκηνοθεσίας, ναι, και του σεναρίου- και φυσικά στον πρωταγωνιστή Γιοακίν Φινιξ). Σε αντίθεση με τις ενώσεις κριτικών που το είχαν από παντού αποκλεισμένο ως «εμπορικό» και δεν παραδέχονταν κοινωνική φόρμα. Αυτό καθρεφτίζεται και στα BAFTA, τα Βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που ανακοίνωσαν τις υποψηφιότητες τους.
Αυτά είναι συνοπτικά τα αποτελέσματα των «ΧΡΥΣΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ» 2020, όπως τα «αναγράφω» στον τίτλο. Από εδώ και πέρα, μπορούμε να τα συζητήσουμε
Αξίζει τον κόπο για εκείνον που ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει για τον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ κι όχι να νομίζει ότι ξέρει, να ρίξει μια ματιά ή να «μελετήσει» τις υποψηφιότητες του Κλάδου των Διευθυντών Φωτογραφίας ενόψει των ΟΣΚΑΡ 2020. Τι είδαν δηλαδή οι ΕΙΔΙΚΟΙ και τι επισημαίνουν ως ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ στην Τέχνη τους.
Το πρώτο και κύριο μάθημα από τον «μαέστρο» ΡΟΜΑΝ ΠΟΛΑΝΣΚΙ είναι εκείνο που είχε παραδώσει όταν δίδαξε τον «ΠΙΑΝΙΣΤΑ» που του χάρισε και το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ (μαζί με τον «Χρυσό Φοίνικα» των Κανών). Το μάθημα επαναλαμβάνεται αν και λίγο «κομπιασμένα» διότι κάποια στιγμή γυρίζει και προς τον ίδιο.. Θα τα εξηγήσω πιο κάτω αναλυτικά.
Είχε δίκιο ένας φίλος που μιλούσε με προκαταβολικό σκεπτικισμό για την ταινία στηριζόμενος στο επιχείρημα ότι όσοι δεν ξέρουν το «FOX NEWS» και τα παρασκήνια του, είτε δεν θα ενδιαφερθούν για την ταινία είτε δεν θα μπορούν να την παρακολουθήσουν- ή , έστω, να βρουν ενδιαφέρον στην παρακολούθηση της. Παρόλο ότι, προκαταβολικά κι εγώ, αντέκρουσα το επιχείρημα στη βάση ότι πολλά έργα που μας αρέσουν βασίζονται σε γεγονότα που δεν γνωρίζαμε κι ότι η αξία έχει να κάνει με την κινηματογραφική επεξεργασία, είχε δίκιο! Μάλλον κι οι δύο είχαμε δίκιο……
Προτίμησα ως τίτλο της κριτικής την επισήμανση διαχωρισμού από το έργο του Αντον Τσέχωφ, διότι το «Τρεις αδελφές» υποχρεωτικά παραπέμπει στο έργο εκείνου. Κι ο θεατής μπορεί να το σκεφτεί με επιφύλαξη, αν θα πάει, εκείνος δηλαδή που το έχει δει πολλές φορές, να πάει να δει και μια ΤΟΥΡΚΙΚΗ βερσιόν. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!
Προτάσσω στον τίτλο της κριτικής τα ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ διότι είναι το πρώτιστο ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ της ταινίας για το οποίο μπορώ να μιλήσω.
Από την ταινία λείπει η «μεγαλοσύνη» εξού και δεν μετάνιωσα, που, αυτήν ειδικώς, αποφάσισα να τη δω από το NETFLIX κι όχι στην αίθουσα. Το ένστικτο με καθοδήγησε για μια ακόμα φορά.
Διότι, σε αυτή την ταινία, ακόμα κι αν συμπτωματικά έχει συμβεί, μια ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ του ελληνικού κινηματογράφου των τελευταίων 45 και κάτι χρόνων, δείχνει ότι πήρε τέλος. Από τη στιγμή που μια φορά μπόρεσε και συνέβη, σημαίνει ότι ΜΠΟΡΕΙ. Η θεωρία του «auteur» της οποίας είμαι πολέμιος και τη θεωρώ σημαντικά υπεύθυνη για τα δεινά, εδώ κατακρημνίστηκε. Κι αναδεικνύονται ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ οι συντελεστές!
Θα δείτε πόσες ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΕΣ κατηγορίες υπάρχουν σε αυτό που εμείς λέμε «ηχητικό μοντάζ» και κάπου μένουμε θολωμένοι ή θεωρούμε ότι «καθαρίσαμε» ενώ από κάτω υπάρχει μια σύνθεση υλικών, όπως άλλωστε και το κανονικό «μοντάζ» τι είναι παρά «συναρμολόγηση» πλάνων και στοιχείων