Τι συμβαίνει με τον Στιβ Τζομπς κι οι ταινίες που τον «βιογραφούν» αποτυγχάνουν; Και καλά εκείνη με τον Αστον Κούτσερ που ήταν γενικώς για τα πανηγύρια. Μα κι αυτή εδώ; Με σκηνοθέτη τον ΝΤΑΝΥ ΜΠΟ-ΥΛ και σεναριογράφο τον ΑΑΡΟΝ ΣΟΡΚΙΝ; Εξαιρώ τους ηθοποιούς διότι είναι οι μόνοι για τους οποίους αξίζει να πάει κανείς να το δει. Ενώ το άλλο με τον Κούτσερ, «έμπαζε» κι από εκεί.
Η κατηγορία αυτή φέτος είναι έως ένα βαθμό, «κομβική». Με ποια έννοια; Με το να μην κερδίσει το «MadMax, αυτομάτως πολλά θα ανατραπούν..
…. Και τίναξαν την « banca» στον αέρα…. Αστειεύομαι. Την «Banca» όμως των «προβλέψεων» την τίναξαν πραγματικά στον αέρα!!
Φέτος το PANTIMO.GR κατέληξε να ξεκινήσει το αφιέρωμα στα OSCAR 2016 από την κατηγορία του ΗΧΟΥ. Αφενός για να μην κάνουμε κάθε χρόνο το ίδιο πρόγραμμα, αφετέρου για να ξεκινήσουμε πιο απαλά - Ωστόσο στον φετινό ΗΧΟ κρύβεται και κάποιο μυστικό, που θα εντείνει τα σασπένς της φετινής απονομής.
Σε πολύ ενδιαφέροντα σκηνοθέτη εξελίσσεται ο Μεξικανός ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ, ο οποίος, ενώ έχει κάτι από auteur, συγχρόνως αποδεικνύει ότι γνωρίζει τα ΕΙΔΗ. Κάτι που δεν συμβαίνει με πολλούς που δηλώνονται από την κριτική ,ή κι αυτοδηλώνονται, ως auteurs και σταδιακά οδηγούνται στον «αυτισμό»(περίπτωση Τέρενς Μάλικ)
Είχα σκοπό να μη γράψω τίποτα διότι πρόκειται περί publicity και τίποτε άλλο. Μου το ζητούν όμως φίλοι οπότε παίρνω και την απόφαση να ξεκαθαρίσω λιγάκι τα πράγματα, να τοποθετηθώ στο ανόητο αυτό θέμα.
«Μένος» δικαιολογεί κάτι εξαιρετικά κακό, ένα φιλμ που σε αγανάκτησε, που σε «έβγαλε από τα ρούχα σου» κατά το κοινώς λεγόμενο και σύμφωνα με τον ορισμό του μένους. Ένα φιλμ το οποίο παρακολουθείται ευχάριστα αλλά δεν φτάνει στα ύψη των προδιαγραφών δεν δικαιολογεί μένος.
Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ» πάει…. Πανεπιστήμιο κι ωριμάζει. Οπότε, θα χάσει εκείνους ή κάποιους εξ εκείνων που την αγάπησαν ως «παιδούλα» νοσταλγική και παιχνιδιάρα και θα κερδίσει καινούργιους που έλκονται από την εξελισσόμενη ωριμότητα του ΤΑΣΟΥ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗ, την οποία προβάλει ο «ΝΟΤΙΑΣ». Μέσα σε αυτούς τους τελευταίους κι ο υποφαινόμενος.
Δεν «τράβηξε» στην Α’ Προβολή, το άφησα για την Β’, κι είπα να κάνω ένα διάλειμμα μεταξύ υποψηφιοτήτων Οσκαρ και νέων ταινιών. Αν και για τα οσκαρικά που συζητάμε, προσφέρεται σχετικά με το star performance και με το τι εκπροσωπεί ή επιχειρεί να αντιπροσωπεύσει το ζεύγος ΜΠΡΑΝΤ ΠΙΤ-ΑΝΤΖΕΛΙΝΑ ΤΖΟΛΙ στις μέρες μας.
Την ΙΣΛΑΝΔΙΚΗ αυτή ταινία την παρακολουθούσα με ενδιαφέρον και πριν φτάσει στο φινάλε. Και μάλιστα έλεγα στον εαυτό μου, δες τώρα, αυτός ο σκηνοθέτης ονόματι ΓΚΡΙΜΟΥΡ ΧΑΚΟΝΑΡΣΟΝ, με κρατάει καθηλωμένο ενώ μου δείχνει μια ιστορία και εικόνες από την ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΗ Ισλανδία, που λογικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.