Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1966, σκηνοθέτης είναι ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΑΝ, σεναριογράφος ο ΛΩΡΕΝΣ ΝΤΑΡΕΛ (ναι..ναι.. ο συγγραφέας του «Αλεξανδρινού Κουαρτέτου») και πρωταγωνιστούν  η ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ, ο ΠΗΤΕΡ ΦΙΝΤΣ κι ο ΤΖΑΚ ΧΩΚΙΝΣ

Ξεκινώ με αυτήν την επισήμανση επειδή συνέβη και τις προηγούμενες φορές που ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έφτασε μέχρι τα Οσκαρ ως υποψήφιος κι όλοι οι «ασχολούμενοι» κράτησαν όλες τις φορές το θυμό τους αποκλειστικά για το Οσκαρ. Το ότι δεν τον είχαν βραβεύσει οι ενώσεις των κριτικών επίσης, γιατί το προσπέρασαν; Δεν τα παρακολουθούν ή δεν τα επεξεργάζονται;

Βρισκόμαστε ενώπιον  «φαινομένου»; Όπως το βάφτισαν οι πάροχοι  «βύσματος»;  Για την περίπτωση της  Αθηνάς Ραχήλ  Τσαγγάρη  ο λόγος, που ανήκει κι αυτή στην ίδια σχολή με τον Λάνθιμο αν και δεν είμαι σίγουρος γι αυτό. Ωστόσο, ας πάμε να δούμε τι λέει και το έργο, ή μάλλον ΤΙ είδαμε στο έργο.

Δεν την είχα δει την ταινία στην Α’ Προβολή της, την είχα αφήσει για τα «συνοικιακά». Την είδα τώρα, με αφορμή την υποψηφιότητα του ΠΟΛ ΝΤΑΝΟ από τα SPIRIT AWARDS. Τελικά, ήταν θέμα ενστίκτου και δεν με είχε «γελάσει».

Για τη ΜΙΡΚΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ πήγα να δω την παράσταση του έργου του ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΝΤΥΡΕΝΜΑΤ «Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΗΡΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ» που έχει ανεβάσει στο θέατρο «ΒΕΑΚΗ» ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΕΝ κι από την ερχόμενη εβδομάδα μετακομίζουν στη Θεσσαλονίκη. Φεύγοντας, όμως, πήρα μαζί μου εκτός από την Παπακωνσταντίνου και μερικά ακόμα κι ένα από αυτά ήταν η ΑΙΜΙΛΙΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗ, που με εξέπληξε!

Διότι δικό τους είναι το ΣΕΝΑΡΙΟ, και μάλιστα το έγραψαν σε συνεργασία με τον ΜΑΤ ΤΣΑΡΜΑΝ, σεναριογράφο της «ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΣΟΥΙΤΑΣ». Όχι τίποτε άλλο μα επειδή οι επικρίσεις είναι περί «ψυχροπολεμικού» κλπ, άρα περί του περιεχομένου. Οπότε ο Σπίλμπεργκ  σε τι ακριβώς βάλλεται; Στο ότι δεν ξέρει να σκηνοθετεί;

Τα έχω «χαρακτηρίσει και «Χρυσές Σφαίρες» των «ανεξάρτητων» ταινιών. Αυτά μάλιστα απονέμονται ακριβώς μία μέρα πριν από τα ΟΣΚΑΡ!!! 

Αυτή είναι η πλήρης λίστα των ταινιών που υπέβαλλαν 81 χώρες στην ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2016.

Σήμερα, κάποιος που θα το δει, θα απορήσει πως προτάθηκε για Οσκαρ αυτή η ταινία. Ναι, διότι έχει άλλα standards στο μυαλό του, και δικαιολογημένα. Πάμε πίσω στο 1954 που γίνεται η ταινία και στο 1955 που προτείνεται για το Οσκαρ και τότε θα καταλάβουμε περισσότερα.

Κάπως διαφορετικά αντιλαμβάνονται πολλοί την ταινία που κερδίζει τον «Χρυσό Φοίνικα», κάπως αλλιώτικα, επίσης, έχουν οριοθετήσει πολλοί τον ΖΑΚ ΟΝΤΙΑΡ ως auteur, και φυσικά επικρατεί απόλυτη σύγχυση  σε πάρα πολλούς σχετικά με την έννοια της «κάθαρσης» χωρίς να υποπτεύονται τούτοι  οι πολλοί ότι αυτή επιτυγχάνεται όχι μόνο με την ΤΙΜΩΡΙΑ αλλά και  με τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ του ήρωα.