Καλό είναι, άμα έχει χρόνο κανείς, να κάνει μια βολτούλα, έστω κι ολιγοήμερη, στη Θεσσαλονίκη, όπου αυτές τρις μέρες διεξάγεται το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ. Δεν μπορείς να τα δεις όλα- εννοείται. Είναι πολλά. Λίγα και να σου μείνουν- αυτό είναι το μότο μου. Κι αν είσαι τυχερός, να δεις τα καλά. Όπως και νάχει καλύτερο ακόμα είναι να τα ψάξεις μόνος σου κι ό, τι βγάλει η κάλπη.
Ας ξεδιαλύνουμε μερικά πράγματα τόσο για το Οσκαρ που πήρε φέτος για τούτο το φιλμ η ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΜΟΥΡ όσο και για την ίδια την ταινία σχετικά με το ακουόμενο «αν δεν έπαιζε η Τζούλιαν Μουρ η ταινία δεν θα άξιζε» ή «…. τι ταινία θάτανε;»
…Όπως «καλό είναι», στη δική μου αντίληψη, να αφήνεις και την κριτική να κατασταλάζει λιγάκι πριν τη γράψεις, και να επιτρέπεις στην ταινία να κινηθεί λίγο κι αυτή από μόνη της. Όταν κάνεις το χρόνο να σου το επιτρέπει. Αυτό που καταστάλαξε, στην ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου, δεν διαφέρει από εκείνο που εισηγήθηκε η πρώτη εντύπωση. Αυτό είναι πολύ καλό.
Αυτό είναι το συναίσθημα που αποκόμισα από αυτή την ταινία στην οποία είδα τον αγαπητό φίλο Φατίχ Ακίν να χάνει ένα μεγάλο στοίχημα. Δυστυχώς, η επέκταση κι η αλλαγή πλεύσης σε μεγάλους ορίζοντες, δεν είναι κάτι εύκολο.
Ενας από τους λόγους που αγαπώ την κατηγορία της Ξενόγλωσσης Ταινίας στα Oscar είναι ότι μου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτω ταινίες από απίθανα μέρη του κόσμου, που, αν δεν έπεφτε πάνω τους ο συγκεκριμένος προβολέας, θα χάνονταν κι αυτές μέσα στο χάος της παγκόσμιας παραγωγής. Το «TIMBUKTU» ήρθε από τη ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ.
Ο «Νυχτερινός ανταποκριτής» (NIGHTCRAWLER) είναι ταινία με ωραίο θέμα. Το οποίο προκύπτει από το σενάριο. Για να μιλήσουμε και για μεγάλο ή αστραφτερό κινηματογράφο, χρειάζεται να διανυθεί μεγάλη απόσταση…..
Ναι, είναι έργο που το βλέπεις με ανακούφιση, έτσι όμορφο κι ευχάριστο που είναι, αλλά η λέξη «ανακούφιση» παίρνει και μια ακόμα έννοια, αφορά στο είδος. Ναι, μπορούν να κάνουν ωραία blockbusters άμα θέλουν- είναι ζήτημα βούλησης.
Το «Cake» προ-διαφημιζόταν ως ταινία με «Oscar worthy performance» της Τζένιφερ Ανιστον. Τώρα, που η ταινία παίζεται στους ελληνικούς κινηματογράφους μπορούμε να πούμε μερικά άλλα κι απολύτως διαφορετικά, σχετικά με την μη ευοδωθείσα ρήση της «ρεκλάμας»
Οσο περνάει ο καιρός, όλο και πείθομαι περισσότερο, ότι ο σκηνοθέτης- σεναριογράφος ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ είναι περισσότερο σεναριογράφος και λιγότερο σκηνοθέτης. Σύμφωνα με τα έργα που βλέπω. Μόνο που αυτό που πληρώνει στο τέλος τη νύφη είναι το σενάριο το οποίο καταλήγει να φαίνεται ακαταλαβίστικο ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ.
Συνολικά βραβεία: Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Φωτογραφία. Είναι τα τέσσερα αδιάσειστα στοιχεία που την κατέστησαν «μεγάλη». Περιεχόμενο αλλά και σκηνοθετικό εύρημα που χωρίς τον διευθυντή φωτογραφίας να κινήσει την κάμερα σαν να επρόκειτο για φιλμ-μονοπλάνο, δεν θα είχαν βγει όλα αυτά. Μόνο που ο σκηνοθέτης είχε όραμα γύρω από τον ήρωα, εξού κι η «κυκλική» επιλογή της κάμερας και ο ήρωας έβγαινε από ένα πυκνό κι ασυνήθιστο σενάριο