Κι όμως εγώ τον έχω κρατήσει μέσα μου ως "Ρόντνεϋ Χάρινγκτον" στο τηλεοπτικό "Peyton Place" που το έβλεπα 10χρονο, κολλημένος στη μαυρόασπρη, όπου πρωταγωνιστούσε η αγαπημένη ΝΤΟΡΟΘΥ ΜΑΛΟΟΥΝ στο ρολο που είχε παίξει στο σινεμά η έτερη αγαπημένη ΛΑΝΑ ΤΑΡΝΕΡ.
«ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» μετά τους Κριτικούς Νέας Υόρκης παίρνουν με το μέρος τους και το NATIONAL BOARD OF REVIEW και δείχνουν ότι από μεριάς κριτικής εχουν την πρωτοκαθεδρία
Ο Νορβηγός ΕΡΡΙΚΟΣ (ή ΧΕΝΡΙΚ) ΙΨΕΝ είναι ο συγγραφέας που λάτρεψα. Για το περιεχόμενο και τη δομή του, για το βάσανο της ΑΠΟΛΥΤΗΣ Αλήθειας. Οι άλλοι δύο είναι ο ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ για το ακριβώς ανάποδο, την υποκειμενικότητα της Αλήθειας κι ο τρίτος είναι ο ΜΠΕΡΝΑΡNΤ ΣΩ απλά για τη ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ. Κι από τους μεταπολεμικούς ο ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΕΡ για τη σφαιρικότητα και την κοινωνικοποίηση του δράματος.
Υπότιτλος : Ο ΑΚΙ ΚΑΟΥΡΙΣΜΑΚΙ ΩΣ ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΑ
Οι κριτικοί ης Νέας Υόρκης έκαναν την επιλογή τους, κι όπως θα δούμε τα μοίρασαν. Κι έχει πολύ ενδιαφέρον για το θα γίνει παρακάτω κι εννοώ στα Oscar.
Θα ξεκινήσω από τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ διότι ο τρόπος με τον οποίο τον έχουν μεταχειριστεί , τον μεταβάλλει σε κινηματογραφικό συνυπεύθυνο. Πως τον έχουν μεταχειριστεί; Εχουν δει, η σκηνοθέτης δηλαδή, η ΕΥΑ ΝΑΘΕΝΑ, την κινηματογραφικότητα που ενυπάρχει στο βιβλίο.
Κι αυτό είναι η «φάρσα». Τη βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη επειδή ενίοτε κακοποιείται και παρεξηγείται. Κι όμως είναι ένα ΕΙΔΟΣ κι αυτή, απαιτητικό και θέλει τους μαστόρους . Συν ότι είναι ένα είδος που το αγαπάει πολύ το κοινό. ΟΙ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΡΕΠΠΑΣ ή ΡΕΠΠΑΣ-ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ βρίσκονται σε καλή ώρα. Με δεδομένο ότι είναι κάτοχοι του είδους.
Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ έλεγε πως «δεν γίνεται να υπάρξει ελληνικό θέατρο χωρίς ελληνικό έργο». Γι αυτό το λόγο, παράλληλα με τις πρωτοπόρες εισαγωγές του, έψαχνε κι εύρισκε κι ανέβαζε, Ελληνες συγγραφείς. Ο «ΚΩΛΟΚΑΙΡΟΣ» του ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΥ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένα από εκείνα που δηλώνουν το ελληνικό θέατρο μέσα κι από έργα κι όχι μόνο από παραστάσεις.
Το ντοκουμέντο του τίτλου είναι ο ερχομός προσφύγων για να σωθούν αλλά μένουν αποκλεισμένοι στο δάσος ανάμεσα σε Λευκορωσία και Πολωνία. Το «δράμα» είναι ‘όχι μόνο η κατηγορία είδους στην οποία εμπίπτει το φιλμ αλλά κι η μεταφορική έννοα, στην καθημερινότητα, ότι αυτούς τους ξεριζωμένους κι αποκλεισμένους δεν τους θέλει τελικά κανείς.
Το πολυδιαφημισμένο έπος του ΡΙΝΤΛΕΗ ΣΚΩΤ για το ΒΟΝΑΠΑΡΤΗ με τον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ στο ρόλο του τίτλου, είναι ένας περίεργος συνδυασμός. Σαν ένας μαθητικός έλεγχος που στα κύρια μαθήματα πέφτει κάτω από τη βάση, άρα απορρίπτεται, στα δευτερεύοντα τα πάει καλά αλλά δεν επαρκούν οι βαθμοί ..Μόνο που στο τέλος , οι πολλοί , που δεν πήγαν για να πάρουν βαθμολογία αλλά για να δουν έργο, μπορεί να φυγουν και ικανοποιημένοι. ΚΙ έτσι, να κερδίσει τη χρονιά….