Τρία ακόμα Σωματεία έχουν προχωρήσει σε ανακοίνωση υποψηφιοτήτων, από αυτά των Παραγωγών είναι εκείνο που κατά τα δημοσιεύματα καθορίζει τις εξελίξεις
Είναι «ΤΟ ΑΜΑΞΑΚΙ» της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ σε σκηνοθεσία ΝΤΙΝΟΥ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ και σενάριο ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ (συνυπογράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ) με τον ΟΡΕΣΤΗ ΜΑΚΡΗ. Επιβεβλημένο πλέον ως δραματικό ηθοποιό. Ως δραματικό πρωταγωνιστή
Χωρίς να μένει αμέτοχος σε όλο αυτό κι ο σκηνοθέτης, ο ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ που τον αδικούν οι «θαυμαστές» του όταν κάνει κακές ταινίες και πάνε να τις παρουσιάσουν για αριστουργήματα ενώ ο άνθρωπος είναι μια αξία με δικαίωμα και στην κακή ταινία και στην αποτυχία. Για αυτό είμαι ευγνώμων στον Εργοκεντρισμό και στην Αριστοτελική Θεωρία διότι με έμαθαν να βλέπω το εκάστοτε έργο ως ΕΡΓΟ και μέσα από αυτό τη δουλειά των δημιουργών. Κι όχι ανάποδα ώστε να χάνω τον μπούσουλα και να είμαι εκτός κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Κατάσταση Πολιορκίας από ξηράς, θαλάσσης κι αέρος με τα Σωματεία να ανακοινώνουν τις υποψηφιότητες τους ταυτοχρόνως
ΗΘΟΠΟΙΟΙ, ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ και ΜΑΚΙΓΙΕΡ-ΚΟΜΜΩΤΕΣ έδωσαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα των επιτευγμάτων των κλάδων τους για την χρονιά που πέρασε και για τα «υπό ’όψη» στα Oscar του 2023.
Για τις «Χρυσές Σφαίρες» δεν έγραψα τίποτε στο PANTIMO.GR, ασχολούμαι μόνο με τους επίσημους, θεσμικούς φορείς κι αυτοί είναι από θεωρητικής μεριάς οι Ενώσεις Κριτικών κι από καθαρώς κινηματογραφικής τα ΣΩΜΑΤΕΙΑ κι οι ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ των ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ. Αν έγραφα για τις «Σφαίρες», που δεν εκπροσωπούν απολύτως τίποτα κι έχω δικαιωθεί πανηγυρικά κι απλώς τις επαναφέρει το σύστημα του μάρκετινγκ, θα ήταν από μέρους μου ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΥΝΕΠΕΙΑ.
Το έργο είναι remake της ταινίας του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ «IKIRU» , που ήταν original σεναριο και τωρα το εχει αναλάβει στη διασκευή του ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ , του οποίου κι αν το όνομα δεν λέει, σίγουρα θα λένε «ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ»
Ας σημειωθεί ότι οι Set Decorators, σωματειακώς λειτουργούν ανεξάρτητα, είναι άλλο σωματείο εκείνο των υπεύθυνων για τη διακόσμηση των σκηνικών σε πλατό. Στο OSCAR όμως είναι ενιαία κατάσταση.
Σε μια κακοκεφιά, σε μια δυσθυμία, συνηθίζουν οι άνθρωποι να αποζητούν να δουν μια ΚΩΜΩΔΙΑ, κάτι να γελάσουν, να τους φτιάξει τη διάθεση. Στους δύσκολους καιρούς, όμως, το ΔΡΑΜΑ είναι εκείνο που επιδρά ευεργετικά, που έρχεται και «καθαρίζει» από το βάρος που οι άνθρωποι κουβάλησαν. Σε αυτή την περίπτωση , η κωμωδία μόνο πρόσκαιρα φτιάχνει το κέφι και μετά η εξω ζωή, το ξαναχαλάει..
Διότι το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι ο Καραβάτζιο, όπως ξέρουμε τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Μικελάντζελο Μερίζι, κι ο Καραβάτζιο είναι μια μορφή συγκλονιστική που υπέφερε για την Τέχνη του κι εξαιτίας των σχέσεων του με την Καθολική Εκκλησία. Συνεπώς οι πίνακες του οφείλουν-και στο συγκεκριμένο έργο το επιτυγχάνουν για αυτό κι αποκτά ξεχωριστή τοποθέτηση- να γίνουν μέρος του δράματος και της υπόθεσης. Και στη συνέχεια, και της αισθητικής της ταινίας.
Εξού και κάποια στιγμή, μπορεί ο θεατής ακόμα και να βαρεθεί…Μπορεί, ‘όμως, να το έχει πάρει και μαζί του.. Και μετά από μερικές μέρες να κάνει άλλη συζήτηση με τον εαυτό του γύρω από την ταινία..