Δεν έχει πολλούς GRANDMASTERS το σημερινό σινεμά . Ο ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ είναι ένας εκ των λίγων υπαρχόντων της εποχής. Γι αυτό και χρειάζεται λίγη προσοχή παραπάνω είτε στους χαρακτηρισμούς είτε στην κατανόηση του έργου του. Η «ΝΙΟΤΗ» κατατάσσεται στα καλά του έργα και προσθέτει ένα ακριβό πετραδάκι τόσο στη δική του φιλμογραφία όσο και στου κινηματογράφου εν γένει.
Στις ταινίες που περνούν από την «εξεταστική» για να φτάσουν στις υποψηφιότητες των βραβείων της Ακαδημίας, ή να αποκλειστούν , είναι κι η ταινία του προέδρου μας, του ΒΙΜ ΒΕΝΤΕΡΣ. Η οποία ταινία βγήκε στα σινεμά της Αθήνας με την είσοδο του Αυγούστου και δεν ξέρω πόσοι την είδαν.
Με βάση τη θεωρία του auteur θα το πίστωναν ή χρέωναν κάποιοι στην Ιταλία αφού ο σκηνοθέτης είναι Ιταλός και ιταλικά όλα του τα θεμέλια. Με βάση, όμως, τους κανόνες της κινηματογραφικής παραγωγής η ταινία εκπροσωπεί την Αγγλία αφού πρόκειται για το «αγγλικό» ντεμπούτο του σκηνοθέτη του «Γόμορα» ΜΑΤΕΟ ΓΚΑΡΟΝΕ
Η Ιταλία στέλνει πολύ πράγμα φέτος στην Ευρωπαική Ακαδημία, τουλάχιστον στα προκριματικά. Να δούμε τι θα περάσει. Το «Mia madre» του ΝΑΝΙ ΜΟΡΕΤΙ ανήκει στο είδος του σινεμά του auteur. Το σινεμά δηλαδή όπου καλείται το κοινό να δει τι θέλει ή τι θα ήθελε να πει ο ποιητής κι όχι το έργο καθαυτό.
Η Γερμανία «κατεβαίνει» στα προκριματικά της Ακαδημίας με ταινίες που αφορούν στο ναζιστικό στίγμα της. Υπάρχει κι άλλη μία ταινία, που είναι ακόμα πιο «ζόρικη», το «LABYRINTH OF LIES» για την οποία θα γράψω όταν έρθει η σειρά της.
Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Γαβράς με το «Τσεκούρι» και συνέχισαν οι αδελφοί Νταρντέν με το « Δύο μέρες μια νύχτα». Και τώρα παραλαμβάνει τη σκυτάλη ο άγνωστος μέχρι χτες ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΡΙΖΕ με το «Νόμο της αγοράς»
Με την περίπτωση Λάνθιμου έχουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα τι ζητάμε εμείς από τον ελληνικό μας κινηματογράφο και τι του βρίσκουν οι ξένοι. Με τον ιταλικό έχουμε να απαντήσουμε στο ανάποδο: ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
Την ίδια ώρα που προσπαθούμε στην Ελλάδα να δούμε πως θα τοποθετηθούμε απέναντι στον ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΝΘΙΜΟ και σε όλη αυτή την κίνηση (ούτε καν κίνημα) του λεγόμενου weird cinema.
Ξεκινώ από εδώ την παρουσίαση και τη γνωριμία με το κοινό κάποιων ευρωπαικών ταινιών που «παίζουν» στη shortlist των 54 φιλμ της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. Διότι είναι αμφίβολο αν θα τις δούμε μα κι αν τις δούμε, κακό δεν κάνει μια πρώτη τοποθέτηση. Κι επειδή στην Ελλάδα κάποιοι νομίζουν για «ευρωπαικό» μόνο ό, τι συμμετέχει στις Κάννες….
Μεγάλη η «αβάντα» της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογράφου προς την «IDA του Πάβελ Παβλικόσκι, συντριπτική η προτίμηση. Της ανοίγεται πλέον ο δρόμος για την κατάκτηση του ξενόγλωσσου Οσκαρ κατά πολύ.