Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.
Αφενός επειδή σε ελέγχουν και σένα με τη θεωρία του auteur, οπότε εσύ τους την βγαίνεις μέσα από είδη, αφετέρου επειδή δεν προήλθες από τους κόλπους των «εγκρίσεων» περι auteur, όπως συνέβη και με τον Λάνθιμο. Και σε αναγνώρισε και σένα το εξωτερικό με τα βραβεία στη Βενετία κλπ. Τώρα, ετοιμάσου για την… σταύρωση.
Χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης και με το χέρι στην καρδιά αναρωτήθηκα και πάλι για αυτό το «Διεθνές Φεστιβάλ» πως αν δεν διεξαγόταν στην πόλη της Θεσσαλονίκης τι τύχη θα μπορούσε να έχει.
Ανάμεικτα συναισθήματα αφήνει αυτή η ταινία της ΛΥΝ ΡΑΜΣΕΥ, που τιμήθηκε στις Κάννες με διπλό βραβείο, ΣΕΝΑΡΙΟΥ κι ανδρικής ερμηνείας στον ΓΙΟΑΚΙΝ ΦΙΝΙΞ. Κι ως προς μεν το βραβείο σεναρίου επαυξάνονται οι ενστάσεις (ή έστω οι απορίες) περί των φετινών αποτελεσμάτων του Φεστιβάλ Κανών, ύστερα από το βραβείο σκηνοθεσίας στη Σοφία Κόπολα για την «Αποπλάνηση» και το βραβείο σεναρίου εδώ… Χώρια ότι κατανοώ πλήρως και τις ενστάσεις για τον «Χρυσό Φοίνικα» στην σουηδική «ΠΛΑΤΕΙΑ» που την είδα για τα Ευρωπαικά Βραβεία αντί του γαλλικού «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ». Όμως, όλως αντιθέτως, για το βραβείο ερμηνείας στον Γιοακίν κάνουμε αληθινή ΥΠΟΚΛΙΣΗ.
….Εφόσον, το παρακολουθήσει κανείς υπομονετικά ως το τέλος ώστε να βρει κι ο συνήγορος τα επιχειρήματα. Διότι εάν ακολουθηθούν οι διαθέσεις του κοινού, τότε το έργο κινδυνεύει να σκοντάψει μια και του λείπει καταρχάς η φόρμα.
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το φιλμ του ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΑΟΖ από το ΙΣΡΑΗΛ, που είδα χτες Κυριακή στις «Νύχτες πρεμιέρας» κι αποτελεί και την υποβολή της χώρας για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2018. Εκδηλώνω προτίμηση με δεύτερο το «120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ» για το όποιο έγραψα, επίσης από τις «Νύχτες πρεμιέρας», που αποτελεί υποβολή της ΓΑΛΛΙΑΣ. Η Ιταλία δεν έχει καταθέσει ακόμα….
Δυνατή ταινία αυτή η γαλλική, η οποία κυκλοφορεί και ΣΥΝΤΟΜΟΤΑΤΑ στους κινηματογράφους κι η οποία με έβαλε και μένα σε σκέψεις αν αδικήθηκε ή όχι στις Κάννες με την «στέρηση» του «Χρυσού Φοίνικα» και την «αντικατάσταση» του με το «GRAND PRIX».
Το ντοκυμαντέρ με το οποίο ντεμπουτάρησε στην κινηματογραφική σκηνοθεσία η μία και μοναδική ΒΑΝΕΣΑ ΡΕΝΤΓΚΡΕΗΒ είναι το καλύτερο από όσα έχω δει για πρόσφυγες από τότε που ενέσκηψε το θέμα στη ζωή μας με τις καραβιές των ψυχών να βυθίζονται στις αδυσώπητες θάλασσες κι όσοι διασώζονται να αντιμετωπίζουν τη «λιποταξία» των Αρχών, των κοινωνιών, των Κυβερνήσεων. Τη λιποταξία των ανθρώπων απέναντι στον Ανθρωπο.
Αν και δεν είναι αυτό το θέμα της ταινίας, είναι όμως καθοριστικό στην εξέλιξη της ηρωίδας και το σενάριο τη βάζει τη σκηνή σε κομβικό σημείο, στην αρχή του δεύτερου μέρους. Κι έχει τη σημασία του. Διότι το έργο σεναριακά είναι εξαιρετικά δομημένο.
Το «εν κατακλείδι» επέλεξα ως προσδιορισμό για την ολοκαίνουργια ταινία του ΤΟΝΤ ΧΕΙΝΣ με την οποία έκαναν έναρξη χθες Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου οι «ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ» για το 2017. Με τις οποίες θα ασχοληθώ σε καθημερινή αλλά επιλεκτική (χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικώς κι «εκλεκτική»…) βάση. Μια και το πρόγραμμα είναι ΠΛΟΥΣΙΟΤΑΤΟ!!!