Ο ΡΟΤΖΕΡ ΜΟΥΡ, που έφυγε για το δικό του τελευταίο ταξίδι, είναι το πρώτο πρόσωπο που θαύμασα στις μαυρόασπρες μέρες της παλιάς τηλεόρασης. Τότε που πιτσιρικάς είδα να μπαίνει το κουτί στο σπίτι και ζαλίστηκα. Ο «ΑΓΙΟΣ» ήταν το δώρο κι η απειλή για το αν έχω τελειώσει τα μαθήματα μου ή αν έχω πάρει καλούς βαθμούς στο σχολείο.
Μια κι ο PANTIMO.GR παρακολουθεί την Eurovision, που είναι επισήμως το πιο δημοφιλές ψυχαγωγικό πρόγραμμα που έχει βγάλει η Ευρώπη με θεαματική απήχηση σε όλο τον πλανήτη, κι αυτό είναι ΓΕΓΟΝΟΣ επισήμως καταγεγραμμένο, θα βάλει το δικό του πετραδάκι στα φετινά. Μόνο που δεν θα ασχοληθώ με τη νίκη της ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ για την οποία χάρηκα αφάνταστα (αυτήν ψήφισα κι όχι την Ιταλία-καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για μένα αλλά έχω να θέμα με την αντικειμενικότητα, κριτικός γαρ) ούτε με την ανυπόφορη στην ώρα της ψηφοφορίας ελληνική μετάδοση που θα πρέπει να φροντίσει να μην επαναληφθούν αυτά στο μέλλον- η μετάδοση γίνεται για τον θεατή κι όχι για μας που μιλάμε.. Με τι θα ασχοληθώ λοιπόν; Με ένα δωράκι προς τους φίλους τόσο του site όσο και της Eurovision, με μιά κυριακάτικη ξεκούραση, για χαλάρωση της μέρας.
Κι όταν λέμε στυλ- ώστε να μη θυμώσει εκεί πάνω που θα βρεθούνε, ο ΣΥΝΤΝΕΥ ΛΙΟΥΜΕΤ που καταριόταν τη λέξη επιμένοντας πολύ σωστά πως ΟΛΟΙ οι σκηνοθέτες έχουν στυλ , ο καθένας το δικό του- εννοώ την πινελιά, το κάτι, εκείνο το απροσδιόριστο που δίνει σε μια ταινία κομψότητα κι υπογραφή. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. Οπότε το στυλ ντύνει και τα είδη.
Από το κινηματογραφικό μου πόστο μιλώντας, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Ότι θέατρο και σινεμά πηγαίνουν παράλληλα παρά τις μεταξύ τους διαφορές. Και τούτο, επειδή, ξεκινώντας από τη δραματουργία, στον ίδιο αριστοτελικό ορισμό στηρίζονται αμφότερα. Κι αν προχωρήσουμε θα δούμε να υπάρχουν κι η φωτογραφία που στο θέατρο είναι οι φωτισμοί κι η ατμόσφαιρα, η σκηνογραφία, η ενδυματολογία, το μακιγιάζ, φυσικά η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ κι η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, που από το θέατρο τη δανείζεται κι ο κινηματογράφος, τουλάχιστον στην ελληνική του ορολογία.. ΚΙ έμενε μόνο το ΜΟΝΤΑΖ. Ως κατεξοχήν κινηματογραφικό στοιχείο.
Όπως είχα κάνει αφιέρωμα στα ντοκυμαντέρ με τα θέατρα κι είχα πει για τη γοητεία που ασκεί στο θεατρόφιλο κοινό η καταγραφή της διαδικασίας μιάς πρόβας, φανταστείτε το άλλο: Ένα ντοκυμαντέρ-πορτραίτο σε ένα εμβληματικό κινηματογραφιστή που έφαγε το ελληνικό σινεμά με το κουτάλι κι υπήρξε από τους πρωτοπόρους. Εδώ κι αν μιλάμε για τη χαρά του κινηματογραφόφιλου.
Όπως έλεγα λοιπόν στο πρώτο δημοσίευμα, το σενάριο λέει σε έναν από τους βασικούς κανόνες του πως υπάρχει ηλικία πριν αρχίσει το έργο. Τις πληροφορίες τις δίνει το σενάριο καθ’οδόν, κατά την εξέλιξη του. Ετσι και στη Θεσσαλονίκη μπορεί να ξεκίνησα με τα θέατρα επειδή μου έκαναν πιο ωραίο «μπάσιμο» αλλά είχαν προηγηθεί κάποια που έδιναν ένα άλλο στίγμα. Και σήμερα είναι η μέρα τους.
Κι επειδή, όπως λέμε στο σενάριο, ότι υπάρχει κι η ηλικία του ήρωα πριν ξεκινήσει το έργο, θα το βάλω κι αυτό το στοιχείο αλλά αφού θα έχω ξεκινήσει τις ανταποκρίσεις, με κάποια που προηγήθηκαν και τους οφείλω μνημόνευση.
Χωρίς να υποτιμάται η παρουσία κι η συμβολή του ΖΑΧΑΡΙΑ ΚΑΡΟΥΝΗ. Περί «ΦΙΛΙΩΣ ΧΑΙΔΕΜΕΝΟΥ» ο λόγος, στο θέατρο «ΒΕΑΚΗ»
Είχε ένα ΜΥΣΤΗΡΙΟ ο ΠΕΤΡΟΣ ΦΥΣΣΟΥΝ. Ηταν πάντα στο ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ και ταυτοχρόνως έδινε την εντύπωση του διαρκώς «αποτραβηγμένου».
Ο ΠΟΛ ΣΥΛΜΠΕΡΤ, που απεβίωσε χτες σε ηλικία 88 ετών ήταν κατά βάση κορυφαίος ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΣ με ΟΣΚΑΡ κι από μεγάλη οικογένεια της Τέχνης. Τη σχέση του όμως με ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΟΡΝ, που είναι ένα άλλο κεφάλαιο της καριέρας του, θα τη δείτε από εδώ.