Εξαιρετική περίπτωση ο ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ, κυρίως ως προς το πόσα ξέρει από ΣΙΝΕΜΑ. Όχι απλώς ξέρει το σινεμά αλλά ξέρει ΑΠΟ σινεμά. Κι έτσι δίνει υπόσταση σε ένα περιστατικό που από μόνο του δεν έχει πολλά περιθώρια αν μείνει δραματουργικά απείραχτο. Η συνεργασία με τον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ είναι ένα πρώτο δείγμα αυτής της απαράμιλλης γνώσης.
Σαν την «ΠΛΗΜΜΥΡΑ» δεν υπάρχει τίποτε αυτή την εβδομάδα. Κι είναι μια οφειλή προς τους κινηματογραφικούς εαυτούς μας τώρα που το «Τάμα» εκπληρώθηκε» έστω κι αν πέρασαν 42 χρόνια από το 1974 που παρήχθη και 41 από το 1975 που έχασε το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας από το «ΑΜΑΡΚΟΡΝΤ» του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ.
Οποιος αγάπησε την «πατέντα» των ταινιών «ΜΠΟΡΝ», δηλαδή οι περισσότεροι εξ ημών, θα πάει και θα τη δει και θα την απολαύσει, ακριβώς επειδή ξεκινά με αυτή την πρόθεση και με αυτή τη διάθεση. Θα διαπιστώσει, όμως, ότι μείναμε σταθμευμένοι στην «πατέντα» κι ότι η 4η (για τον Ντέιμον) ή 5η (για τον «Μπορν») ταινία δεν πήγε παραπέρα το ταξίδι της.
Ωρα ήταν να πεθυμήσω να δω κι ένα blockbuster. Προτίμησα το «Μούτρο» από το «Ομάδα αυτοκτονίας» φερειπείν, κυρίως λόγω ΤΖΕΙΣΟΝ ΣΤΕΙΘΑΜ από τον οποίο και θα αρχίσω διότι γι αυτόν πήγα και δεν έκλαψα τα λεφτά μου. Αν και το φιλμ μου άρεσε κατά 70 ο/ο, με βοήθησε όμως και σε κάποιες διαπιστώσεις, που έτσι κι αλλιώς μου είναι γνωστές.
Κι ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ του εγχειρήματος που αναδεικνύει την ταινία κι αναδεικνύεται από αυτήν, ονομάζεται ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΣΤΟΡΑΡΟ. Ναι, ο βραβευμένος με τρία ΟΣΚΑΡ Ιταλός διευθυντής φωτογραφίας κι ένας εκ των μεγαλυτέρων όχι μόνο από τους εν ζωή αλλά κι από το σύνολο της 7ης Τέχνης, από καταβολής της.
Πραγματικό δώρο ήταν για μας η επανέκδοση του «ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ» που έδωσε την ευκαιρία στους θεατές αφενός να δουν κάτι κλασικό γαλλικό κι άγνωστο στο κοινό των ημερών κι αφετέρου σε μένα προσωπικά, να κάνω κάποιες σκέψεις.
«Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ» έχει όλα τα ….. «προσόντα» για να μπει στο μάτι των κριτικών και να διασυρθεί. Κυρίως το εξής ένα: Πως υπογράφεται από τον ΒΕΡΝΕΡ ΧΕΡΤΖΟΚ που ήταν κατεξοχήν ευνοούμενος αυτών των κλικών, αυτής της θεωρίας.
Το «MARCELINO PAN Y VINO», που κυκλοφόρησε τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου ως επανάληψη, είναι έργο με δική του ξεχωριστή σημασία. Το ξανάδα και γέμισα συναισθήματα, όπως όταν το είχα πρωτοδεί, με πολλά περισσότερα, τώρα που το ξαναείδα μεγάλος. Τα συναισθήματα ήταν ως επί το πλείστον κινηματογραφικά- εννοείται!
…Κι είναι προς τιμήν της ταινίας το ότι στα μισά του δεύτερου μέρους βεβαιώνομαι για το περί τίνος πρόκειται. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έχουμε και κάτι σπουδαίο ως σύνολο.
Αυτό σημαίνει πως το φιλμ δεν είναι κακό αλλά μαγκώνεται και μπλοκάρεται στην απογείωση. Κι αυτό επειδή επιχειρεί να βάλει ένα θέμα διλήμματος στην υπόθεση , το οποίο, όμως, παρατραβάει.. Και κυρίως επειδή είναι φτιαγμένη πάνω σε ένα μοτίβο στο οποίο φτιάχτηκαν ταινίες και πολλές κι εξαιρετικές και πετυχημένες..