Βέβαια, κακώς τα λένε «θρίλερ» συλλήβδην και το συγκεκριμένο είναι μάλλον αστυνομικό διότι με το αίνιγμα έχει να κάνει και με τη λύση του μυστηρίου. «Θρίλερ» έλεγαν εκείνα που προκαλούν ριγηλότητα. Σήμερα αποκαλούν έτσι ,ακόμα και τις πολιτικές ταινίες! Ας είναι…
Δεν είναι ούτε «Filmnoir» (ας περιοριστεί ο όρος για κάθε τι αστυνομικό που έχει και νυχτερινά πλάνα), ούτε έργο μελέτης του αμερικάνικου σινεμά των 70ς. Είναι μια περιπέτεια αστυνομικής δράσης σε κωμικούς τόνους του ΣΕΙΝ ΜΠΛΑΚ, σεναριογράφου των ταινιών «ΦΟΝΙΚΟ ΟΠΛΟ», που για αυτόν έχει γίνει ΕΙΔΟΣ, αφού αυτός το δούλεψε και το «εκπόνησε» και πάνω σε αυτό το είδος, ως σκηνοθέτης πλέον, κάνει το «NICE GUYS»
Λυπάμαι που πιθανόν να απογοητεύσω κάποιους, είτε επισκέπτες του site, είτε θεατές που την είδαν θετικά, όμως η ταινία αυτή δεν με βρίσκει καθόλου στο πλευρό της. Κι οι λόγοι είναι καθαρώς κινηματογραφικοί.
Πως ήταν «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ» (Thenotebook) του ΝΙΚ ΚΑΣΑΒΕΤΗ; Ένα τέτοιο πράγμα ή κάτι ανάλογο ,είναι αυτό το φιλμ του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΜΟΥΤΣΙΝΟ, αρχής γενομένης (που είναι και το ήμισυ του παντός) από το ΛΑΜΠΡΟ cast στο σύνολο του όπου ηγείται ο ΗΘΟΠΟΙΑΡΑΣ που λέγεται ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ.
Στα σινεμά της Β’ Προβολής ανακαλύπτονταν ή κι αποκαλύπτονταν πολλές φορές κάποιες αλήθειες κι έμεναν , ως εκ τούτου, κι αναπάντητα κάποια ερωτήματα. Όταν ερχόταν ένα έργο να γεμίσει τα κενά του προγράμματος κάποιου κινηματογράφου , μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας των πρώτων ημερών. Ένα τέτοιο έργο είναι και το «Η ΤΖΕΙΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ»
Πρώτα ήταν το «Deadpool» που είχα παρατηρήσει μια τάση ανανέωσης και προέκτασης δυνατοτήτων. Τώρα παρατήρησα κάποια ανάλογα και στο «CAPTAIN AMERICA:ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», το οποίο , για να κριθεί… «κριτικά» χρειάζεται δύο πράγματα: Πρώτον, την κατανόηση των απαιτήσεων του ΕΙΔΟΥΣ και δεύτερον την εξ αυτής πιθανότητα ανάδειξης σκηνοθετικών υπογραφών.
Πολύ με παίδεψε η κριτική αυτής της ταινίας και το πώς θα τη διατυπώσω. Διότι δεν είναι μόνο τα περιβόητα spoilers(αυτό που λέγαμε παλιά «μην πεις το τέλος») μα το ότι «spoiler» στη συγκεκριμένη ταινία είναι ΟΛΗ η ταινία.
Toκείμενο αυτό είχε αναρτηθεί στο PANTIMO.GR όταν είχα δει το φιλμ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Το αναρτώ εκ νέου. Όπως ακριβώς ήταν γραμμένο ΤΟΤΕ
Βέβαια κι οι ΚΡΙΤΙΚΟΙ δεν είμαστε ΙΔΕΩΔΕΙΣ στο να κρίνουμε ΚΩΜΩΔΙΕΣ. Άλλος επειδή νομίζει πως θα τον θεωρήσουν μη σοβαρό επειδή γέλασε, άλλος επειδή έχει εντρυφήσει στα δράματα ως πιό σοβαρά κι ο οργανισμός του μπορεί να μην τις σηκώνει, άλλος επειδή τις μπερδεύει με τις σάτιρες, άλλος επειδή δεν έχει αντιληφθεί ότι ζητούμενο της κωμωδίας και δη της καθαρόαιμης είναι να βγάλει γέλιο. Εδώ όμως, στη συγκεκριμένη ταινία, ξεπερνιούνται , πιστεύω, κάποια όρια. Κι όπως διατεινόταν ένας σοφός καθοδηγητής μου και μέντορας μου, «ΟΤΑΝ ΞΕΠΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ, ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΞΕΦΤΙΛΑ»
Και μετά από όλο αυτό το «καλλιτεχνικομάνι» των ημερών, σειρά όφειλε να έχει και το BLOCKBUSTERως είδος. Τώρα, το αν οι προκρούστειοι του auter-ισμού δεν θεωρούν καλλιτέχνες αυτούς που έκαναν το έργο, είναι δικό τους- και ΣΟΒΑΡΟ- πρόβλημα. Το καλλιτεχνικό ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ συνάγεται από το αν ένα έργο επιτελεί το σκοπό για τον οποίο έγινε. Κι ο σκοπός φαίνεται ότι επιτελέστηκε αν , όπως στην περίπτωση τη συγκεκριμένη, απολαύσαμε αυτό που μας έδειξαν το οποίο το έκαναν με αυτή τη στρατηγική: Να το ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ.