Με ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ έκλεισα τη σύντομη παραμονή μου στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2016. Με το ντοκυμαντέρ «33.333 Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ» του ΜΕΝΙΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ.
Και χτες, ακολούθησα την ίδια γραμμή με της πρώτης μέρας κι είπα να μη «χαλάσω» τα περί «τυχαίου». Η διαπίστωση είναι πως στο χώρο του ντοκυμαντέρ ψάχνονται τόσο σε θέματα όσο και σε προσεγγίσεις κι ενώ πρόκειται για είδος που το βαραίνει- ΚΑΚΩΣ, ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ- η «λασπολογία» περί πλήξης, στην πράξη , κάθε χρόνο, κι όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτω συναρπαστικά πράγματα, έστω και… «τυχαία».
Σχεδόν πάντα, όταν ανεβαίνω για ένα μόνο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη για να πάρω μια γεύση από το ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, το ρίχνω στο «τυχαίο». Είτε γιατί με τράβηξε ένας τίτλος ή ένα θέμα ή ακόμα κι η ώρα που με βόλευε να παρακολουθήσω κάτι. Το κάνω σκόπιμα. Διότι αν αρχίσω να ρωτώ για τα «SOS», που και καλά δεν πρέπει να χάσουμε, τότε θα συμβεί το εξής απλό: Θα έχω πάει «σταλμένος» για τα «φαβορί», που, εφόσον είναι φαβορί όλο και κάπου θα τα δούμε και θα τα ακούσουμε ή και θα βρουν μιά κάποια διανομή, ενώ θα έχω «χάσει» όλα τα υπόλοιπα διότι τα προγράμματα είναι πολλά κι οι ταινίες αμέτρητες. Βαδίζω με αυτό το γνώμονα επειδή πάνω από όλα πιστεύω ότι «τυχαίο» στην ουσία δεν υπάρχει, ότι αυτό που θα βρεθεί μπροστά σου όλο και κάτι θα έχει να σου δώσει και θα σου επιτρέψει να αφοσιωθείς σε αυτό, όποιο κι αν είναι, καλό , μέτριο ίσως και κακό. Όμως κάτι θα ήταν η στιγμή να πάρεις από αυτό που σου προσφέρει το «τυχαίο» που διάλεξες.
Εντελώς «αλλού» δείχνει να είναι προσανατολισμένη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, σε σχέση με τις κινηματογραφικές Ακαδημίες του εξωτερικού, με βάση τις υποψηφιότητες που ανακοινώθηκαν.
Διότι, αντί να βλέπω και να ακούω διαμαρτυρίες για την ΑΣΕΒΕΙΑ στο κινηματογραφικό δημιούργημα, παρατηρώ μια προφορική τουλάχιστον αποδοχή καθώς κυκλοφόρησε το «νέο»: «Η ΓΥΝΗ ΝΑ ΦΟΒΗΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ» θα κυκλοφορήσει …. επιχρωματισμένη.
Μια φορά, εκεί γύρω στο 1992, ένα χρόνο περίπου μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, σε μια σχετική συζήτηση που είχαμε , όπου η ΣΥΝΟΔΙΝΟΥ μου είχε περάσει τον ΜΠΟΥΣ πατέρα από 14 γενιές κι ότι σκοτώνει τους λαούς για τα πετρέλαια, χάρη στην άνεση που μου έχει επιτρέψει η ίδια να έχουμε μεταξύ μας ,κάνοντας χιούμορ τη ρώτησα: «Κυρία Συνοδινού, είστε βέβαιη πως δεν είστε κομμουνίστρια;». Κι η Συνοδινού με ολύμπια αταραξία μου απάντησε: «Πώς να είμαι κομμουνίστρια; Εγώ πιστεύω στο ΘΕΟ, εκείνοι πιστεύουν στην ΥΛΗ». «Δηλαδή, αυτή είναι η διαφορά σας με τους κομμουνιστές;» συνέχισα». «Ποια άλλη;» με αποστόμωσε.
Είναι η γαλλική κωμωδία «Le prenom» των ΜΑΤΙΕ ΝΤΕΛΑΠΟΡΤ- ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕ ΛΑ ΠΑΤΕΛΙΕΡ, που τη μάθαμε από το σινεμά ως «Για όλα φταίει το όνομα σου» και παίζεται τώρα στο ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ» από μία ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ πεντάδα που την απαρτίζουν οι ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΒΙΚΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΑΝΗΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΆΚΗ. Με το κινηματογραφικό……η σύγκριση βαίνει υπέρ της εδώ παράστασης!!!!!!!!!!!!!!!!!
Για τη ΜΙΡΚΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ πήγα να δω την παράσταση του έργου του ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΝΤΥΡΕΝΜΑΤ «Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΗΡΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ» που έχει ανεβάσει στο θέατρο «ΒΕΑΚΗ» ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΟΕΝ κι από την ερχόμενη εβδομάδα μετακομίζουν στη Θεσσαλονίκη. Φεύγοντας, όμως, πήρα μαζί μου εκτός από την Παπακωνσταντίνου και μερικά ακόμα κι ένα από αυτά ήταν η ΑΙΜΙΛΙΑ ΥΨΗΛΑΝΤΗ, που με εξέπληξε!
H πρώτη περίπτωση είναι ξένη, η δεύτερη είναι ελληνική. Ας τις εξετάσουμε.
Τον αποκαλώ «γαμπρό μας» διότι είχε παντρευτεί την διάσημη στα χρόνια του 50 και κάπως του 60 Ιταλίδα σταρ ΑΝΤΟΝΕΛΑ ΛΟΥΑΛΝΤΙ, η οποία είναι ΕΛΛΗΝΙΔΑ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑ για την ακρίβεια. Ελάχιστοι το ξέρουν και δυστυχώς ελάχιστοι ΤΗΝ ξέρουν κι είναι ντροπή.