Είναι από αυτά που επισκιάστηκαν στην περίοδο των Οσκαρ λόγω πληθώρας οσκαρικής ύλης του PANTIMO. Ήρθε η ώρα για την «αποκατάσταση» του.
Το κατέχουν το άθλημα οι Γάλλοι κι οφείλουμε να τους αποδίδουμε τα εύσημα κι όχι μόνο να ειρωνευόμαστε τις εμμονές με την κρεβατοκάμαρα και τα τρίγωνα. Το αποδεικνύουν ως κινηματογραφία και σε τούτη την ταινία , που, μας χαρίζει δεύτερο εξαίρετο γαλλικό φιλμ, μετά το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ», το οποίο, επίσης προέρχεται από βιβλίο, επίσης προέρχεται κι από τα «ΣΕΖΑΡ» όπου ηττήθηκε στις τρεις κατηγορίες (ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, ΣΚΗΝΙΚΩΝ , ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ) από το «Ραντεβού εκεί ψηλά» και στην κατηγορία του Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ η ΣΑΡΛΟΤ ΓΚΑΙΝΣΜΠΟΥΡΓΚ κονταροχτυπήθηκε με την ΖΑΝ ΜΠΑΛΙΜΠΑΡ της «BARBARA» , όπου ΝΙΚΗΣΕ η δεύτερη!
Πέρσι , τέτοια εποχή, είχαμε το «ΤΡΕΞΕ» του ΤΖΟΡΝΤΑΝ ΠΗΛ, το οποίο ένα χρόνο μετά έφτανε ως τα ΟΣΚΑΡ και την κατάκτηση του βραβείου ΣΕΝΑΡΙΟΥ. Επισήμως, το είδος «ΘΡΙΛΕΡ», αναγνωριζόταν με διαβατήριο ανανέωσης , ξέφευγε από την «σπλατεριά», κράταγε τον τρόμο και τον πάντρευε με κοινωνικά και φυλετικά μηνύματα επιδεικνύοντας και κινηματογραφική βιρτουοζιτέ. Φέτος, έρχεται το «ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ». Αραγε βρισκόμαστε σε μια φάση αλλαγής του είδους όπου μέσα στον ορυμαγδό των «σπλάτερ» και λοιπών αντιαισθητικών ή μη, ταινιών, εμφανίζεται γενιά κινηματογραφιστών που παρακολουθούσε σε νεαρή ηλικία τα θρίλερ της «Παρασκευής» κι έρχεται να πει ένα δικό της λόγο, να δείξει πόσο σοβαρά έπαιρνε το είδος στην παιδική ηλικία; Και ξέρετε, όταν κάτι το έχει πάρει στα σοβαρά η παιδική ηλικία, τότε αυτό βράζει διαρκώς κι αναπόφευκτα έρχεται να κατατεθεί στην ενηλικίωση.
Ας πούμε και για αυτές τις ταινίες που η πληθώρα της κάθε εβδομάδας μας κάνει και τις προσπερνάμε λες και το σινεμά έγινε για να πηγαίνει μόνο προς μία κατεύθυνση, εκείνη που ορίζουν κριτικοί και δημοσιεύματα. Ας το δούμε κι ως μία «συγγνώμη» προς αυτές τις ταινίες που γίνονται για να μας ψυχαγωγήσουν αλλά η σοβαροφάνεια κι η υποκρισία που τη συνοδεύει είναι σαν να λένε «μην..»
Παρόλο ότι η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ δεν φημίζεται για το κινηματογράφο της, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου τα μικρά γραφεία διανομής και τα μικρά Φεστιβάλ ανά τον κόσμο, εντούτοις, αυτή εδώ η ταινία κάπως «μίλησε». Κι αυτά που είπε είναι σοβαρά από κινηματογραφική άποψη.
Οι σκέψεις… Αυτό είναι και το σημείο «κοσκινίσματος» απέναντι στην ταινία του φίλου μας ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ , που την εκτόπισε από την πεντάδα του ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟΥ ΟΣΚΑΡ . Το ότι το ΜΑΖΙ Η ΤΙΠΟΤΑ» του Φατίχ, μέσα από ένα πολιτικών διαστάσεων γεγονός ενεργοποιούσε το συναίσθημα. Αντίθετα, η ταινία του Λιβανέζου ΖΙΑΝΤ ΝΤΟΥΕΪΡΙ βάζει δυναμίτιδα στις ΣΚΕΨΕΙΣ. Χωρίς να απαρνείται το συναίσθημα ή τον Ανθρωπο, κάθε άλλο!
H ταινία τιμήθηκε στα φετινά «ΣΕΖΑΡ», τα βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου με ΔΥΟ βραβεία: Του Α’ Γυναικείου Ρόλου στην εξαίρετη ηθοποιό ΖΑΝ ΜΠΑΛΙΜΠΑΡ και του ΗΧΟΥ. Τη χαρακτηρίζω ως «ταινία για press conference» επειδή είναι του ΜΑΤΙΕ ΑΜΑΛΡΙΚ , ο οποίος «σπρώχνεται» από Φεστιβάλ και λοιπά ιερατεία ως auteur κι η ταινία είναι χαρακτηριστικό δείγμα εκείνων που παίζονται στα Φεστιβάλ και με τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων επιχειρείται η κάλυψη των κενών που δεν προλαβαίνει να καλύψει η προβολή επί της οθόνης.
Σκέφτηκα αρχικά ένα άλλο τίτλο για την κριτική της ταινίας αυτής του ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ: «ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ». Όμως τον άλλαξα, δεν τον χρησιμοποίησα, διότι σκέφτηκα σχεδόν αμέσως ότι δεν θα ήταν αντιπροσωπευτικός για το τι είναι η ταινία. ΚΙ ότι θα υποβάθμιζε, θα μείωνε, αυτό που έκανε ο Σπήλμπεργκ σε τούτο το φιλμ. Το κρατώ, όμως, όχι για τίτλο αλλά για επισήμανση-ανάλυση πιο κατω.
ΚΙ από τα «Cesar» των Γάλλων περνάμε ξανά στα «David di Donatello» των Ιταλών και δείτε πως αξιολογούν την έννοια «πρώτη ταινία» ή «πρωτοεμφανιζόμενος» οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ της Ιταλικής Ακαδημίας κι όχι οι «αστεράκηδες» της… απολύτρωσης. Διότι κι ο υποφαινόμενος, στα «David di Donatello» όπου πήρε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ, συνειδητοποίησε ότι το έργο ανήκε σε πρωτοεμφανιζόμενο, μια και το έργο που τον είχε ενθουσιάσει (τον υποφαινόμενο) ναι, ήταν έργο πρωτοεμφανιζόμενου. Δείτε πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ πρωτοεμφανιζόμενων Ιταλών κι αντίστοιχων Ελλήνων.
ΕΚΚΛΗΣΗ κάνω προς όλους όσους πραγματικά ΑΓΑΠΟΥΝ το σινεμά καθώς και προς εκείνους που (λένε ότι) αγαπούν το ΓΑΛΛΙΚΟ σινεμά, προς τους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ «σινεφίλ» κι όχι τους «σινεχθρίκ» που πίσω από τη μάσκα του ψευτο-σινεφιλ νοιάζονται μόνο να ειρωνεύονται και να διασύρουν τις ταινίες, να πάνε να το δουν. Κι επίσης, να αρχίσουν να κοιτάζουν και τα «CESAR» των Γάλλων, όπως και τα «DAVID DI DONATELLO» των Ιταλών, διότι πολλά πράγματα έχουν να μάθουν γύρω από το σινεμά, γύρω από το σινεμά των ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ κι όχι των κριτικών, των θεωρητικών, των φεστιβαλιστών, των auter-ιστών. Το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ» είναι ένα ΧΑΡΜΑ, ένα ΜΕΘΥΣΙ.