Δεν είναι το «είδος» μου αλλά περισσότερο θυμώνω με αυτούς που κατασκευάζουν «auteurs» και ΗΔΟΝΙΚΟΤΑΤΑ στη συνέχεια απολαμβάνουν να τους ρίχνουν στα Τάρταρα παρά με την ταινία η οποία ….. αλλά θα τα πω ευθύς αμέσως
Ως υποδειγματικό ή έστω απολαυστικό αστυνομικό προβάλλεται το γαλλικό φιλμ «Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ» του σκηνοθέτη ΓΙΑΝ ΓΚΟΖΛΑΝ ο οποίος συμμετέχει και στο σενάριο. Όμως στο τέλος σε αφήνει με ένα τεράστιο «ΟΜΩΣ». Για τους λόγους που θα συζητήσω αμέσως τώρα.
Η ταινία είναι γαλλική.
Φτιαγμένη , όμως, όχι από οποιονδήποτε Γάλλο, καλό ή κακό, μα από τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ. Ο οποίος αποφάσισε να στραφεί και προς τη Γαλλία, δεν ξέρουμε για ποιους λόγους, πάντως τον ωφέλησε. Το «ELLE» μας τον επαναφέρει όπως τον γνωρίσαμε κι όπως τον αγαπήσαμε όσοι τον αγαπάμε.
Το λέω αυτό επειδή η ΡΕΝΕ ΖΕΛΒΕΓΚΕΡ είναι μια «ιδιαίτερη» ηθοποιός τόσο από πλευράς εμφάνισης όσο και φωνής που κάποιοι μπορεί να μην αντέχουν το νιαούρισμα της φωνής της ή να μην ελκύονται από το πρόσωπο της.. Πάντως δεν είναι «αγνώριστη» όπως εμφανιζόταν σε κάποιες φωτογραφίσεις.
Αυτό τα κάνει ακόμα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ για τον τωρινό «Μπεν Χουρ»
Εξαιρετική περίπτωση ο ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ, κυρίως ως προς το πόσα ξέρει από ΣΙΝΕΜΑ. Όχι απλώς ξέρει το σινεμά αλλά ξέρει ΑΠΟ σινεμά. Κι έτσι δίνει υπόσταση σε ένα περιστατικό που από μόνο του δεν έχει πολλά περιθώρια αν μείνει δραματουργικά απείραχτο. Η συνεργασία με τον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ είναι ένα πρώτο δείγμα αυτής της απαράμιλλης γνώσης.
Σαν την «ΠΛΗΜΜΥΡΑ» δεν υπάρχει τίποτε αυτή την εβδομάδα. Κι είναι μια οφειλή προς τους κινηματογραφικούς εαυτούς μας τώρα που το «Τάμα» εκπληρώθηκε» έστω κι αν πέρασαν 42 χρόνια από το 1974 που παρήχθη και 41 από το 1975 που έχασε το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας από το «ΑΜΑΡΚΟΡΝΤ» του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ.
Οποιος αγάπησε την «πατέντα» των ταινιών «ΜΠΟΡΝ», δηλαδή οι περισσότεροι εξ ημών, θα πάει και θα τη δει και θα την απολαύσει, ακριβώς επειδή ξεκινά με αυτή την πρόθεση και με αυτή τη διάθεση. Θα διαπιστώσει, όμως, ότι μείναμε σταθμευμένοι στην «πατέντα» κι ότι η 4η (για τον Ντέιμον) ή 5η (για τον «Μπορν») ταινία δεν πήγε παραπέρα το ταξίδι της.
Ωρα ήταν να πεθυμήσω να δω κι ένα blockbuster. Προτίμησα το «Μούτρο» από το «Ομάδα αυτοκτονίας» φερειπείν, κυρίως λόγω ΤΖΕΙΣΟΝ ΣΤΕΙΘΑΜ από τον οποίο και θα αρχίσω διότι γι αυτόν πήγα και δεν έκλαψα τα λεφτά μου. Αν και το φιλμ μου άρεσε κατά 70 ο/ο, με βοήθησε όμως και σε κάποιες διαπιστώσεις, που έτσι κι αλλιώς μου είναι γνωστές.
Κι ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ του εγχειρήματος που αναδεικνύει την ταινία κι αναδεικνύεται από αυτήν, ονομάζεται ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΣΤΟΡΑΡΟ. Ναι, ο βραβευμένος με τρία ΟΣΚΑΡ Ιταλός διευθυντής φωτογραφίας κι ένας εκ των μεγαλυτέρων όχι μόνο από τους εν ζωή αλλά κι από το σύνολο της 7ης Τέχνης, από καταβολής της.