Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από ένα διαχωρισμό εννοιών που προκαλεί σύγχυση σε πολλούς. Το «ΠΟΛΕΜΙΚΟ» είναι ΕΙΔΟΣ. Το «ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ» είναι ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Αντιπολεμικό, μπορεί να έχουμε και σε κωμωδία και σε δράμα και σε μελό και σε μιούζικαλ και σε όλα τα είδη. Ακόμα και σε μονοσάλονο αστικό δράμα-Τρανό παράδειγμα η «ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΟ ΡΗΝΟ» από το θεατρικό έργο της Λίλιαν Χέλμαν. Το «Πολεμικό» είναι είδος. Είναι το έργο που διαδραματίζεται σε μέτωπο πολέμου, κυριαρχούν οι μάχες. Αυτό δεν εμποδίζει τις μάχες να αποκτούν περιεχόμενο και δραματικό χαρακτήρα, ανάλογα με το ποιοι είναι οι χαρακτήρες που πολεμούν. Το να είναι αντιπολεμικό το περιεχόμενο δεν καταργεί το πολεμικό είδος στο οποίο εντάσσεται το αντιπολεμικό μήνυμα.   Συνεπώς για να ορίσουμε το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον» έχουμε να το συστήσουμε ως ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΦΙΛΜ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ.

Για την ταινία αυτή εκ ΔΑΝΙΑΣ έγραψα πολλά πράγματα, στη διάρκεια της διαδρομής της. Πρώτα όταν την είχαμε στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ, στα βραβεία δηλαδη της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογραφου, από τα οποία και θα αρχίσω χρονολογικά, και θα φτάσω ως τα Οσκαρ μια και βρέθηκε να είναι υποψηφια σε τρεις κατηγορίες, όπου η κάθε μία εκπροσωπούσε κι άλλο είδος: ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ,ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ.