Το Γαλλικό Σινεμά υπέφερε για χρόνια, εξαιτίας των κριτικών, που, μιμούμενοι τους «νουβελ-βαγκ- ιστές» κατέβαζαν θεωρίες περί «ακαδημαϊκών» ταινιών, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς εννοούν και πως αυτό ορίζεται, και τους «διέφευγε»  ότι μεγάλη σκηνοθεσία είναι πολλά πράγματα κι όχι μόνο ένα. Μεγάλο Σινεμά είναι κι οι «Ακαδημαϊκες» Ταινίες και  είναι ένας όρος που περισσότερο  απαντάται στα δημοσιεύματα από τα οποία και  καλλιεργείται παρά διδάσκεται ή αποτρέπεται στις ανώτερες σχολές κινηματογραφίας οι οποίες τα δύο πρώτιστα που διδάσκουν είναι Παραγωγή και Σενάριο.

Είναι η ταινία που πήρε τις σημαντικότερες διακρίσεις στα βραβεία «ΙΡΙΣ» της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου ήτοι Καλύτερης Ταινίας, Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη (Γιώργος Γούσης), Γυναικείας Ερμηνείας Α ρόλου (Ελενα Τοπαλίδου), Μουσικής (Λευτέρης Βολάνης) και Σεναρίου το οποίο έχουν συγγράψει ο σκηνοθέτης μαζί με το ερμηνευτικό, πρωταγωνιστικό  ζεύγος, την Τοπαλίδου δηλαδή και τον Αντώνη Τσιοτσιόπουλο

Οπωσδήποτε το κοινωνικό κομμάτι είναι αυτό που δίνει ώθηση στην ταινία και πρόσβαση για βραβείο στις φεστιβαλικές κριτικές επιτροπές…Ειδικά του 2021, όπου το θέμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων είχε πάρει διαστάσεις , πρώτα από χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, κατόπιν κι από την Αμερική οπότε ο σάλος  πήρε και τις διαστάσεις που έπρεπε. Μια και γενικώς οι συντηρητικοί κύκλοι παγκοσμίως, έσπευσαν να ανασυνταχθούν απέναντι σε αυτό το θέμα που έμοιαζε λυμένο και ληγμένο

Σεναριακά Καλύτερο. Όταν όμως είναι σεναριακά τότε δουλεύονται αναλόγως κι οι λοιπές προεκτάσεις. Το εν λόγω γαλλικό είναι μια πολύ ωραία περιπέτεια με σασπένς κι ανάλογους μηχανισμούς, του λείπουν οι άνθρωποι, οι εσωτερικές συγκρούσεις τους, τα διλήμματα τους. Υπάρχει μόνο ο ενδιαφέρων κεντρικός χαρακτήρας , που τον συμπαθούμε εξαρχής και θέλουμε να πετύχει το σκοπό του.