Ολη η ανησυχία βασιζόταν σε αυτό: Αν η ταινία θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από την τηλεοπτική καταγωγή της και να γίνει κινηματογραφικό φιλμ, αυτόνομο, που να παρακολουθείται και με ενδιαφέρον.
Η αργεντίνικη αυτή ταινία του ΠΑΜΠΛΟ ΤΡΑΠΕΡΟ σε σεναριακή συνεργασία ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΡΟΧΑΣ ΑΠΕΛ, είναι ένα «μάθημα» περί διαφοράς ενδιαφέρουσας σεναριακής ιδέας και κατάληξης σε σενάριο.
Κι έτσι χάνεται η ευκαιρία, να απολαύσει κανείς μια περιπέτεια απόλυτης ξεκούρασης αφού ο τίτλος τον προκαταβάλει για αναμάσημα αμέτρητης φοράς.
Κι όμως, όποιος μπει εκεί μέσα, ξέροντας ότι πάει να ψυχαγωγηθεί , να αφεθεί, να αισθανθεί μια «παιδική» σχέση με τον κινηματογράφο, το δίωρο και κάτι τον περιμένει εγγυημένο.
Καταρχάς, αμφιβάλλω αν πρόκειται για «θρίλερ» τουλάχιστον έτσι όπως αντιλαμβάνεται τον ορισμό το ευρύτερο κοινό και ιδιαιτέρως οι fan του είδους. Είναι ένα έργο περισσότερο τελετουργικό και στυλίστικο και λιγότερο θρίλερ με την «παραδεκτή» έννοια του όρου.
Αυτό είναι το νέο φιλμ του ακάματου ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΕΝ και για το φιλμ θα μιλήσουμε. Τα υπόλοιπα των δημοσιευμάτων δεν αφορούν την κριτική, η κριτική έχει να κάνει με το έργο κι όχι με τα παρασκήνια είτε των γεγονότων είτε των ψυχολογικών διαθέσεων εκείνων που τα γράφουν ή που δεν είναι σε θέση να «σκανάρουν» καλλιτεχνικά τις ταινίες του.
Αυτό ήταν το μυστικό του ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ, αυτό τον έκανε διάσημο κι αυτό είναι που σε τούτη την ταινία βρίσκεται σε καθεστώς απογείωσης: Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, το «ΓΟΥΣΤΑΡΛΙΚΙ» του σινεμά.
Η ταινία σάρωσε στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΓΚΟΓΙΑ, τα βραβεία της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, στα ισπανικά «Οσκαρ» δηλαδή, κερδίζοντας 7 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ και του ΣΕΝΑΡΙΟΥ, όχι, όμως και της καλύτερης ταινίας που πήγε στο «CAMPIONES» το οποίο βραβεύτηκε προφανώς λόγω του περιεχομένου του, μια κι αναφερόταν σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αυτό , για να δείτε πως αξιολογούνται οι ταινίες στις ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και πόσο κανονικό είναι μια ταινία να παίρνει πολλά βραβεία, μέσα κι η σκηνοθεσία, μέσα και το σενάριο αλλά να μην παίρνει την καλύτερη ταινία. Διότι η «καλύτερη ταινία» είναι ένα σύνολο και ξεκινά συνήθως από το περιεχόμενο της.
Μπορεί όμως, ο τίτλος χαρακτηρισμού και να αντιστραφεί. Να γίνει ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΝΟΣ «ΑΛΗΘΙΝΟΥ» ΕΡΩΤΑ.
Το remake του θρυλικού κινουμένου σχεδίου της ΝΤΙΣΝΕΥ «DUMBO» κι η μετατροπή του σε live-action, κατέληξαν σε «αποτυχία». Και την υπογράφει ο ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ οπότε η αποτυχία χρεώνεται ως διπλή. Να την εξετάσουμε όμως;
Η ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΙΔΕΑ, το «concept» δηλαδή, έχει να κάνει με το επιτέλους ρε executives εκεί στην Ντίσνεϋ κι αλλαχού, δεν κοιτάτε να βρείτε κανένα σενάριο, καμιά φρέσκια ιδέα με τόσα παιδιά που γράφουν σενάρια κι υποβάλλουν εδώ κι εκεί, και τρώνε «πόρτα», αντί να έχετε στο νου σας μόνο τα λεφτά κι από πού θα τα κονομήσετε, καταστρέφοντας στην ουσία το δημιουργικό ιστό του…industry, της κινηματογραφικής βιομηχανίας δηλαδή.