Λένε πως οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν Ιστορία. Το ίδιο ισχύει και με τα έργα. Τα αληθινά αριστουργήματα δεν σου επιτρέπουν να πεις και πολλά, διότι μιλούν από μόνα τους. Τέτοιο είναι η ΔΙΠΛΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ή ΚΟΛΑΣΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ- ο τελευταίος ήταν ο αρχικός ελληνικός τίτλος. Μετά άρχισαν οι νεόκοποι θεωρητικοί να μεταφράζουν από τις γαλλικές φιλμογραφίες….

Ως «θερινό σινεμά»   , συνεχίζουμε με τα έργα του χειμώνα που χάθηκαν και σήμερα έχω το «BLACKHAT» για το οποίο έχω να πω μερικά πραγματάκια, κυρίως ως μη οπαδός (για να μην πω «πολέμιος») της θεωρίας του auteur.

Αν υπήρχε η Β’ Προβολή στις μέρες μας ,κι ειδικά αν το θερινό ήταν εκείνο που ξέραμε κάποτε, όπου έβλεπες τα έργα που έχασες το χειμώνα ή ανακάλυπτες εκείνα που δεν τους είχες δώσει στην α’ προβολή, σημασία, το «JohnWick» θα  είχε χαρίσει νύχτες ευτυχίας στις συνοικίες και στα υπαίθρια.

…Και μην πάνε να μας πείσουν , όσοι ανέλαβαν την υποχρέωση της υπεράσπισης , πως έτσι γράφει κι ο Ζορζ Σιμενόν, διότι εδώ πήγαμε σινεμά. Και στο βιβλίο, όταν κάτι σε μπερδεύει, μπορείς να γυρίσεις πίσω τις σελίδες, να ψάξεις να βρεις το σημείο αμφιβολίας, να το ξαναδιαβάσεις, και να προχωρήσεις.

Παρά τα ονόματα, το έργο του Αυγούστου Στρίντμπεργκ αδυνατεί να σταθεί στην οθόνη, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη διασκευή. Κι ας το σκηνοθετεί η ΛΙΒ ΟΥΛΜΑΝ που κατέχει το δράμα κι ας παίζει ένα εκλεκτό τρίο ήτοι ΤΖΕΣΙΚΑ ΤΣΑΣΤΕΙΝ, ΚΟΛΙΝ ΦΑΡΕΛ, ΣΑΜΑΝΘΑ ΜΟΡΤΟΝ.

Το «Βίβα Ασπασία» είναι θεατρικό έργο του ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ κι  «ανακάλυψα» πως υπάρχει στο youtube από το «Θέατρο της Δευτέρας» της ΕΡΤ.. Κάθισα και το είδα κι αποφάσισα να μην το κρατήσω μόνο για μένα αλλά να το μοιραστώ με τον κόσμο διότι στις μέρες που ζούμε, υπάρχει λόγος να δει κανείς αυτό το έργο. Γι αυτό και στο τέλος του κειμένου έχω βάλει και το link για να το δείτε απευθείας.

Μετά από τόσες «βερσιόν» γύρω από τον ιδιοφυή ήρωα του Κόναν Ντόυλ, που ξεκινούν από τα προπολεμικά χρόνια με τον ΜΠΑΖΙΛ ΡΑΘΜΠΟΟΥΝ και φτάνουν ως τις μοντέρνες εκδοχές της TVμε τον ΜΠΕΝΕΝΤΙΚΤ ΚΑΜΠΕΡΜΠΑΤΣ, αφού πέρασε από την «blockbuster» εκδοχή με τον ΡΟΜΠΕΡΤ ΝΤΑΟΥΝΙ τζ,  ήρθε η ώρα για να τον δούμε και στην … ΤΡΙΤΗ ΗΛΙΚΙΑ του. Ενσαρκωμένο από τον Σερ ΙΑΝ ΜΑΚΚΕΛΛΕΝ

Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει μια άνθιση το αστυνομικό είδος στις σκανδιναβικές χώρες, κυρίως Νορβηγία και Σουηδία. Η εν λόγω άνθιση αφορά τόσο στη λογοτεχνία όσο και στον κινηματογράφο. Εκείνο που δεν καταλαβαίνει κάποιος είναι πως αυτό το κάρπισμα (για να μην επαναλαμβάνουμε την «άνθιση») όταν έρχεται στον κινηματογράφο αντιμετωπίζεται ως δείγμα Κοέν (αν έχει χιόνια) και Ταραντίνο (αν έχει άγριους φόνους).

Όταν είχε βγεί το φιλμ στις αίθουσες, ο διεθνής Τύπος τον είχε χαρακτηρίσει miscast για το ρόλο του ήρωα του νομπελίστα  Μπόρις Πάστερνακ. Σήμερα, ο Διεθνής  Τύπος τον αποχαιρέτησε ως «αξέχαστο Ζιβάγκο», «μοναδικό Ζιβάγκο» κλπ, κλπ.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι κι αριστούργημα. Όχι τίποτε άλλο μα επειδή οι υπερθετικοί κι οι υψηλοί τόνοι καθώς κι οι αναφορές σε κλασικά έργα του αμερικανικού σινεμά γύρω από το είδος ανεβάζουν τις προσμονές και εξίσου άδικα μειώνουν στη συνέχεια τις εντυπώσεις.