Με τον ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ είμαστε χρόνια φίλοι και είναι γνωστό. Για την ακρίβεια κλείνουμε φέτος 30 χρόνια φιλίας. Αυτό ως πρόλογο, επειδή όχι μόνο θέλω να εξυπηρετήσω ένα φίλο αλλά γιατί, αυτά για τα οποία θα σας μιλήσω, τα συζητάμε μαζί με τον Ιάσονα, όλα αυτά τα χρόνια. Κι έτσι, γνωρίζω εκ βάθους καλά πόσο καλά τα ξέρει αυτά τα πρόσωπα- περί προσώπων πρόκειται- αλλά και πόσο τα αγαπάει.
Toάρθρο αυτό γράφεται «εκτάκτως», λόγω δυσάρεστης εμπειρίας που βίωσα Παρασκευή βράδυ, 8 Μαίου και την αφιερώνω ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ, που ελληνικός κινηματογράφος γι αυτούς είναι μόνο η αλλαγή προσώπων στους «θρόνους» του δημοσίου και των οργάνων.
Όχι, η ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΖΩΚΑ δεν ήταν μια ανώνυμη, δεν ήταν απλώς η σύζυγος του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΟΥΝΤΑ, όπως θέλησαν να το αναγγείλουν δημοσιογραφικοί ιστότοποι. Ηταν μια κορυφαία χορεύτρια, των μεγάλων εποχών της ελληνικής επιθεώρησης στα μεταπολεμικά χρόνια και των νυχτερινών κέντρων, τότε που είχαν «class» και δεν ήταν..αρένες και χοροπηδάδικα.
Μετά τους «Δαίμονες» και τη «Μάλα», «Οι καμπάνες του Edelweiss». Αρχίζει να γίνεται… ρουτίνα το γεγονός πως η Αννα Βίσση κι ο Νίκος Καρβέλας κάνουν σε αυτό το είδος δουλειές αντάξιες του εξωτερικού. Να συμπληρώσουμε και το όνομα του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΚΛΕΑ, η συμβολή του οποίου στη σκηνοθέτηση της παράστασης είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ και πάμε να το δούμε… κριτικά.
Για τις γυναίκες στην Κρήτη που τις έκαψαν ζωντανές οι Ναζί, για την εκκένωση της Φώκαιας των Ελλήνων το 1914 αλλά και για τον Βασιλέα Παύλο των Ελλήνων…. Από τα ωραία που αποκόμισα στην τριήμερη ντοκυμαντερίστικη απόδραση μου στη Θεσσαλονίκη
Καλό είναι, άμα έχει χρόνο κανείς, να κάνει μια βολτούλα, έστω κι ολιγοήμερη, στη Θεσσαλονίκη, όπου αυτές τρις μέρες διεξάγεται το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ. Δεν μπορείς να τα δεις όλα- εννοείται. Είναι πολλά. Λίγα και να σου μείνουν- αυτό είναι το μότο μου. Κι αν είσαι τυχερός, να δεις τα καλά. Όπως και νάχει καλύτερο ακόμα είναι να τα ψάξεις μόνος σου κι ό, τι βγάλει η κάλπη.
Κάθισα την Τρίτη το βράδυ να δω το ματς Ρόμα-Φιορεντίνα για το Κύπελλο Ιταλίας. Σε κάποια φάση λέω να κάνω ένα ζάπινγκ. Και πέφτω στον «ΒΑΡΥΠΟΙΝΙΤΗ ΤΟΥ ΑΛΚΑΤΡΑΖ», την παλιά , μαυρόασπρη ταινία (1962) του Τζον Φρακενχάιμερ με τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Κι έμεινα κολλημένος εκεί…
....Δεν υπάρχει, όμως, μόνο η Σμύρνη μα κι όλες οι άλλες , χαμένες πατρίδες στις καρδιές των Μικρασιατών. Μία από αυτές είναι και η Μάκρη. Κι η Ρένα Βελισσαρίου , που έχει φύγει πιά από κοντά μας, είναι από τη Μάκρη. Κι άφησε ως παρακαταθήκη το βιβλίο "ΟΣΑ ΣΑΡΩΣΕ Η ΘΥΕΛΛΑ" που ουσιαστικά το "εξέδωσαν" οι ανηψιές της, όταν βρήκαν τα χειρόγραφα της πολυαγαπημένης θείας Ρένας. (εκδόσεις "Λεξίτυπον")
Η προκατάληψη είναι ,κι ήταν πάντα,ένας πολύ κακός σύμβουλος. Διότι στήνει παγίδες στο να χάσεις κάτι αξιόλογο το οποίο μπορεί και να σε "γέμιζε". Η παράσταση του έργου "ΣΜΥΡΝΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ" που έγραψε και σκηνοθέτησε η ΜΙΜΗ ΝΤΕΝΙΣΗ στο θέατρο του ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, στην οδό Πειραιώς 254, δίπλα στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών είναι ΠΕΡΙΤΡΑΝΟ παράδειγμα. Και περίτρανη ΑΠΟΔΕΙΞΗ
Η τέταρτη εντύπωση είναι ένας ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ. Ονομάζεται ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ κι η αφορμή φέρει το όνομα ΓΛΥΚΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ. Παίχτηκε στα πλαίσια των «100 χρόνων ελληνικός κινηματογράφος» αλλά είναι το μόνο που δεν με ένοιαζε διότι είμαι σίγουρος ότι δεν θα νταλγκάδιαζε και το Νίκο. Το μόνο που άξιζε και θέλω να γράψω δύο λόγια είναι η ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Τόσο του ίδιου όσο και της ταινίας.