Κι αυτό έχει να κάνει με το πως οι ΓΑΛΛΟΙ παίρνουν ένα ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ προϊόν και το επεξεργάζονται αλλά και το πουλάνε με τον ΓΑΛΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.
Η ΩΡΙΜΑΝΣΗ του ταλέντου αλλά και της σκέψης του, ήταν τα δύο στοιχεία που με έθελξαν το περισσότερο στη νέα ταινία του ΣΠΑΪΚ ΛΗ, η οποία, μάλιστα, έκανε την πρεμιέρα της στο NETFLIX. Γεγονός που καθιστά εξηγήσιμες τις υποτιμητικές «κριτικές» κάποιων εκεί μέσα, που μου θύμισαν τις ανάλογες για την ταινία του Κώστα Γαβρά στο «Ανήλικοι στην αίθουσα». Κάτι σαν θεατρικό του Πίντερ, άλλο θέλω να βρίσω κι αλλού επιτίθεμαι
Το «ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΓΚΑΖΟΝ» είναι μια γαλλική κωμωδία που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στη σαιζόν 1995-96 κι είχε σαρώσει τα γαλλικά ταμεία με κάτι εκατομμύρια σε εισπράξεις αλλά και στην Ελλάδα δεν είχε πάει άσχημα. Θα έλεγα ότι η ταινία αυτή απογείωσε το άστρο της ΖΟΣΙΑΝ ΜΠΑΛΑΣΚΟ, κυρίως ως κινηματογραφίστριας κωμωδιών τόσο με την ιδιότητα της σεναριογράφου όσο και της σκηνοθέτη σε έργα του είδους ενώ ως ηθοποιός στερέωσε τον τύπο με τον οποίο την είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στο «ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ» (trop belle pour toi) του ΜΠΕΡΤΡΑΝ ΜΠΛΙΕ.
Ο «ΠΙΝΟΚΙΟ», το παραμύθι που έγραψε ο Φλωρεντινός ΚΑΡΛΟ ΚΟΛΟΝΤΙ στον 19ο αιώνα, ξαναζωντανεύει στην οθόνη υπενθυμίζοντας μια ποιότητα στο είδος «παραμύθι» που σήμερα δεν υπάρχει- ή μάλλον δεν υπάρχει το «παραμύθι» έτσι όπως ανάθρεψε γενιές επί αιώνες. ΚΙ υπενθυμίζει επίσης, την ποιότητα στο είδος της παιδικής ψυχαγωγίας, που σίγουρα μπορεί να ξενίσει παιδάκια τα οποία είναι εθισμένα σε κάτι διαφορετικό, μπορεί όμως και να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς, η δουλειά της κριτικής είναι να ασχολείται με το έργο κι όχι για να γράφει κατεβατά πιθανοτήτων περί επιτυχίας ή μη, κι έτσι να αποφεύγει τους σκοπέλους της ανεπάρκειας.
Κι η αξία αυτή έγκειται στο να πάρεις ένα παλιό φιλμ και να το ξανακάνεις ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ. Να το πας δηλαδή παραπέρα, κάπου αλλού, ενπάση περιπτώσει, από εκεί που βρισκόταν το πρωτότυπο ως πηγή έμπνευσης. Σε αυτή την περίπτωση μπορείς να μιλάς για ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ. Και να κριθείς φυσικά ως κάτι αυτοτελές κι αυτόνομο, σε σύγκριση με τον εαυτό σου και μόνο, κι όχι με εκείνο που προϋπήρξε.
Το "Η ΛΙΖΑ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ" είναι η Νο 2 αγαπημένη μου ταινία της Αλίκης μετά "Το δόλωμα". ..
Πολύ ΣΚΛΗΡΗ ταινία. Και ΤΡΙΩΡΗ και ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ αλλά κι ένα εξαιρετικό δείγμα ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.
Απολαυστικό σινεμά το «MADRE», η ολοκαίνουργια ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΣΟΡΟΓΚΟΓΙΕΝ, που μας καταγοήτευσε το καλοκαίρι του 2019 με τον «ΕΚΠΤΩΤΟ»
Πολλά είχα ακούσει και διαβάσει για την ταινία αυτή, όταν είχε προβληθεί στις Κάνες, το αποτέλεσμα της μερικώς μόνο ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαν γεννηθεί.
Περί «αυτού», περί του ΕΙΔΟΥΣ δηλαδή που λέγεται ΣΑΤΙΡΑ πρόκειται κι ακριβώς επειδή είναι σάτιρα, προκαλεί αντιδράσεις με το περιεχόμενο. Όπως συμβαίνει ΠΑΝΤΟΤΕ με την σάτιρα, από καταβολής. Κάποιοι πάντοτε ενοχλούνται με το περιεχόμενο της, επειδή το χιούμορ τους δεν υπάρχει ή δεν είναι σε θέση να επικοινωνήσει με το χιούμορ του έργου.