Κι αν δεν «γίνεσαι» με την παραπάνω συνδρομή, σίγουρα χάρη σε αυτά ΕΠΙΒΑΛΛΕΣΑΙ.
Περί του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΥ ο λόγος διότι στο «ΚΑΤΗΓΟΡΩ τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ» βρήκε το ρόλο που τον επισημοποίησε και τον οριστικοποίησε ως σταρ- πρωταγωνιστή, τον έβαλε στην κορυφή του «Ολύμπου».
Το είχε ξεκινήσει με τον ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ο οποίος ως σεναριογράφο δεν τον αποχωριζόταν στη μελέτη του είδους. Διότι ο Γεωργιάδης δοκίμαζε τις δυνάμεις του στο γουέστερν μέσω… φουστανέλας. Κι ήθελε δίπλα του το Φώσκολο για τα σενάρια
Αξίζει θέαση και συζήτηση η καινούργια ταινία του ΧΙΡΟΚΑΖΟΥ ΚΟΡΕ-ΕΝΤΑ, του Ιάπωνα που μας έδωσε το «ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ» για το οποίο προτάθηκε για Διεθνές Oscar, και το νέο του φιλμ διαδραματίζεται στη Νότιο Κορέα. Με πρωταγωνιστή τον Κορεάτη ΣΟΝΓΚ ΚΑΝΓΚ ΧΟ, που γνωρίσαμε στα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» κι ο οποίος για το τωρινό φιλμ πήρε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κανών.
Αυτή η ταινία του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ είναι για να διδάσκεται πάνω στο τι σημαίνει «ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» μαζί με το «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο» αλλά και άλλα του συγκεκριμμένου σεναριογράφου-σκηνοθέτη. Μαζί με την πατέντα -δόγμα του , περί «διανομής ως το ήμισυ της σκηνοθεσίας». Στο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΖΩΗΣ» συνυπάρχουν και τα δυο, κι υπάρχουν και μερικά ακόμα , που αξίζουν τον κόπο
Επειδή συχνά γίνεται λόγος περί «μινιμαλισμού» στην Ελλάδα, η ταινία αυτή η ιρλανδική που κατάφερε και μπήκε στην 5άδα του ΔΙΕΘΝΟΥΣ OSCAR 2023, έρχεται και δίνει μια απάντηση ή μια εξήγηση περί του τι εστί «μίνιμαλ». Διότι εδώ το μεθερμηνεύουν όπως τους βολεύει. Κάθε τι «λίγο», κάθε τι «ελλιπές», το βαφτίζουν «μίνιμαλ»
Κατ’ αρχάς, θέλω να πω ότι είναι μια πάρα πολύ ωραία ταινία το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ», μοντέρνα, ψυχολογημένη, εξαιρετικά παιγμένη κι άριστα σκηνοθετημένη. Κι ο θεατής συναρπάζεται με τα ερωτικά μέτρα της εποχής που γυρίστηκε, εκστασιάζεται κι όλας.
Θα ξεκινήσω προσωποκεντρικά, από τον ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ. Για να κάνω μια τοποθέτηση. Ο Μακ Ντόνα δεν είναι σκηνοθέτης με την παραδεδεγμένη έννοια του όρου. Είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ που ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ τα έργα του. Το έργο του είναι συγγραφικής ταυτότητας κι αξίας κι η σκηνοθεσία εξαρτάται από το έργο που έγραψε.
Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.
Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.
Ακολούθησαν αλλα 4, «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Πυρετός στην άσφαλτο»