Ο θάνατος χώρισε το 2018 τους δυο αδελφούς θρύλους της ιταλικής , καλλιτεχνικής κινηματογραφίας, τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΑΒΙΑΝΙ που έκαναν του κόσμου τα πράγματα ως αναπόσπαστο δίδυμο…Και φέτος, ο ΠΑΟΛΟ αποφάσισε να κάνει το βήμα, να κάνει μόνος του ταινία και να την αφιερώσει στον αδελφό του.
Για την ταινία αυτή εκ ΔΑΝΙΑΣ έγραψα πολλά πράγματα, στη διάρκεια της διαδρομής της. Πρώτα όταν την είχαμε στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ, στα βραβεία δηλαδη της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογραφου, από τα οποία και θα αρχίσω χρονολογικά, και θα φτάσω ως τα Οσκαρ μια και βρέθηκε να είναι υποψηφια σε τρεις κατηγορίες, όπου η κάθε μία εκπροσωπούσε κι άλλο είδος: ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ,ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ.
Η ταινία σαρώνει παντού. Και στην Ελλάδα. Κι ανήκει σε ένα είδος το οποίο , επίσης, πηγαίνει σαρωτικά. Αρα, είμαστε ενώπιον φαινομένου κι αν δεν θέλουμε να γίνουμε δεινόσαυροι, οφείλουμε τουλάχιστον να το κοιτάξουμε.
Δικό της είναι το έργο, με την έννοια ότι στηρίζεται όλο πάνω της, στην ακτινοβολούσα προσωπικότητα της η οποία δείχνει εμπλουτισμένη από όλα αυτά τα είδη από τα οποία έχει περάσει.
Κι η υποβολή της χώρας φέρει την υπογραφή ΓΕΡΖΥ ΣΚΟΛΙΜΟΦΣΚΙ, ενός σκηνοθέτη βετεράνου κι εκ των καλυτέρων που έβγαλε η χώρα αυτή αλλά κι εκ των πλέον ταλαιπωρημένων από το παλαιό καθεστώς, από τους πρώτους, μετά τον Ρομάν Πολάνσκι , που είχαν επιλέξει οριστικά τη Δύση. Κι ο οποίος νομίζαμε ότι πλέον είχε αποσυρθεί. Μια κι είχαμε καιρό να μάθουμε κινηματογραφικά νέα του. Και ξαφνικά , έρχεται και δηλώνει «ΠΑΡΩΝ», υπό τη σημαία της χώρας του και ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΚΜΑΙΟΣ
Με ταινία του ΠΑΡΚ ΤΣΑΝ-ΓΟΥΚ κατεβαίνει η ΝΟΤΙΟΣ ΚΟΡΕΑ στα επερχόμενα Oscar, με την ταινία αυτή που προβάλλεται στις αθηναϊκές αίθουσες.
Ή ένα….. «Whοdounit» , όπως αποκαλούν τις σκοτεινές αστυνομικές κωμωδίες βρετανικού τύπου οι καλησπεράκηδες της 12ης μεσημβρινής.
Για την ταινία αυτή είχα κάνει εκτενή αφιερώματα, στο ετήσιο οσκαρικό , μακράς διαρκείας αφιέρωμα του PANTIMO.GR
Η ταινία ήταν υποψήφια σε τέσσερις κατηγορίες και στην κάθε μία είχα κάνει το ανάλογο ζουμ, στο επίτευγμα για το οποίο η ταινία είχε προταθεί.
Αυτό επειδή έχω διαβάσει «τέρατα» για την ταινία του ΡΟΜΑΙΝ ΓΑΒΡΑ όπου σαν να του λένε οι λογοκριτές του πως για να κάνεις ταινία για την κατάσταση στα γαλλικά προάστια του μίσους και των κονωνικο-φυλετικο-θρησκευτικών αντιθέσεων, πρέπει να «αντιγράψεις» το «Μίσος» του Κασοβιτς. Αλλο τρόπο οι λογοκριτες που νομίζουν ότι είναι κριτικοί δεν έχουν να του υποδείξουν. Κι αν ο Ρομαιν Γαβρας με τη σειρά του φανεί τόσο ανόητος κι ακούσει αυτά που του λένε οι κριτικοί- όπως έκαναν στην Ελλάδα κάποιοι που άφησαν να τους πάρουν στο λαιμό τους- τότε θα τον συγκρίνουν με τον Κασοβίτς και θα τον πουν από πάνω κι αντιγραφέα κι ότι αυτά τα έχει κάνει ο Κασοβίτς πριν περίπου 30 χρονια..Παρά κάτι…Κλπ, κλπ
Ξεκινώ, από αυτή τη διευκρίνιση διότι όταν πάμε να δούμε ένα έργο και να γράψουμε για αυτό, αρχίζουμε από την ταυτότητα του. Και το συγκεκριμένο φιλμ μας το λέει εξ αρχής ότι βασίζεται σε μυθιστόρημα. Με ηρωίδα την Μαίριλυν Μονρόε κι όχι μια συγκεκριμένη βιογραφία.