Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά είναι τόσο προσεγμένο, τόσο καλά συνυφασμένο το σενάριο με το πλαίσιο, και τόσο αποτελεσματικό το παίξιμο των ηθοποιών ώστε, στα μικρά του πλαίσια, να αγγίζει την τελειότητα. Όπως ένα απλό φαγητό, που, όμως, μαγειρεύεται τέλεια .

Η Τέχνη του Μοντάζ είναι από αυτές που με συγκινούν ιδιαίτερα στη ΣΥΝΟΛΙΚΗ κι ΟΜΑΔΙΚΗ Τέχνη που λέγεται Κινηματογράφος. Είναι αυτή που φτιάχνει τη ραχοκοκαλιά, που δίνει το ρυθμό στην ταινία, που με απασχολούσε από τα μικράτα μου (επειδή σινεμά έβλεπα από την προσχολική ηλικία ακόμα) πως γίνεται και γυρίζουν ένα φιλμ κομμάτι κομμάτι και πως αυτό μεταβάλλεται σε έργο. Ωσπου γνώρισα τον ΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΟΥΡΙΔΗ, πολύ νεαρός, 18άρης σχεδόν, και με μύησε στα μυστικά ξεκινώντας από το Δόγμα «Καλό Μοντάζ είναι αυτό που δεν φαίνεται». Εννοώντας όλες τις ταινίες που τις παρακολουθούμε με ρυθμό και τέμπο, χωρίς να πρέπει καλά και ντε να δούμε μάχες ή κυνηγητά. Αυτά βέβαια τα γράφω κάθε χρόνο στα οσκαρικά αφιερώματα, όταν αναλύω την Κατηγορία του Μοντάζ

Καταρχάς, ένα πράγμα που οφείλουμε να γνωρίζουμε και το οποίο αποτελεί κανόνα της Δημιουργίας, και Δημιουργία είναι τα πάντα, είναι πως όταν βλέπουμε ένα έργο, οφείλουμε να βλέπουμε το έργο που προβάλλεται στο πανί (ή και στο καντράν, αν το δούμε σε τηλεόραση). Βλέπουμε αυτό το έργο κι όχι ένα άλλο που έχουμε στο μυαλό μας. Ένα άλλο δηλαδή που να μας το θυμίζει ,και να νομίζουμε ότι πρέπει να τα συγκρίνουμε ή ένα που βασίζεται σε κάποιο άλλο κι αντι να κοιτάμε ετούτο, σκεπτόμαστε εκείνο. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε λόγος για ξανακοιτάγματα.

Η ερώτηση δεν εκφράζει ειρωνεία αλλά απορία. Τι επιδίωκαν ακριβώς με αυτή την ταινία; Την ψυχολογική προέκταση των μεταλλαγμένων ή των χαρακτήρων που γεννιούνται από το «X-men»;