Αν και δεν είναι ακριβώς «φάρσα», είναι καθαρόαιμη κωμωδία, που όμως για να πλέξει κωμικά τις καταστάσεις περνά κι από το στοιχείο της «απιθανότητας», για αυτό και χρησιμοποίησα τη λέξη. Κυρίως, όμως, τη χρησιμοποίησα επειδή η ΙΤΑΛΙΚΗ αυτή κωμωδία, της σύγχρονης ιταλικής παραγωγής που ο πολύς κόσμος δεν την γνωρίζει και οι γράφοντες συνηθίζουν να την προσπερνάνε με απαξίωση, δίνει ένα ΣΤΙΓΜΑ: Πως για τους ΙΤΑΛΟΥΣ, για την Ιταλική Τεχνη γενικότερα, η κοινωνική αναφορά είναι πρώτιστο στοιχείο ακόμα και για ένα είδος που σκοπό έχει τη δίωρη ξεκούραση του θεατή.
«Απασφαλίζει» διότι στην οθόνη χυμά ακάθεκτη από το πρώτο κιόλας πλάνο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά κι επιβεβαιωνοντας εκείνους που την έχουν «δει» κάτι χρόνια πίσω ότι κατάγεται από την στόφα των παλιών μεγάλων του κάποτε Χόλυγουντ και σίγουρα για ηρωίδες τύπου Χίτσκοκ αυτή την εποχή θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη, μην πω και γεννημένη-για αυτές.
Η «ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΩΝ ΔΑΚΡΥΩΝ» είναι ταινία από τη ΓΟΥΑΤΕΜΑΛΑ, του σκηνοθέτη ΧΑΫΡΟ ΜΠΟΥΣΤΑΜΑΝΤΕ, και βαδίζει σε ένα δρόμο προώθησης. Πέρασε ένδοξα από Φεστιβάλ, μπήκε και στην 15άδα της μικρής λίστας για το Διεθνές Οσκαρ 2021, το σπρώχνουν κι οι «ατζέντηδες» μέσω «Χρυσών Σφαιρών», και με διάφορα που λέγονται για αυτήν εξάπτει τη φαντασία.
Το χαρακτηρίζω «ασυνήθιστο» επειδή κάπου και κάπως μπερδευτήκαμε τα τελευταία χρόνια και ξεχάσαμε ή αφήσαμε να πάρουν στο ασυνείδητο διαφορετικές διαστάσεις, κάποια πράγματα..
Πάντα ανεβαίνει στην εκτίμηση μου ένα έργο, που η υπόθεση του όπως τη διαβάζεις σου φαίνεται απωθητική, και διαπιστώνεις στην παρακολούθηση ότι ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε τη μεταβάλει σε θελκτική. Τέτοια περίπτωση είναι «ΤΑ ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ» με ηθοποιίες που βάζουν πλώρη για την κατάκτηση, κι όχι απλώς την υποψηφιότητα, για το ΟΣΚΑΡ του 2021
Με τις καλύτερες εντυπώσεις έμεινα από την τελευταία ταινία του ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ, την οποία είδα πολύ καθυστερημένα διότι μας χώρισαν αρχικά οι θεραπείες του τένοντα κι αφετέρου ο κορονοϊός.
Το «The prom» (έτσι ονομάζεται ο χορός του κολλεγίου) είναι ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ του ΡΑΪΑΝ ΜΕΡΦΥ με την ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Οπότε, μπορούμε να αρχίσουμε να ψυλλιαζόμαστε που πάνε τα «ναι» και που πάνε τα «όχι»
Το «The prom» (έτσι ονομάζεται ο χορός του κολλεγίου) είναι ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ του ΡΑΪΑΝ ΜΕΡΦΥ με την ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Οπότε, μπορούμε να αρχίσουμε να ψυλλιαζόμαστε που πάνε τα «ναι» και που πάνε τα «όχι»
Μετά το «FENCES» , ένα ακόμα θεατρικό έργο του ΟΓΚΕΣΤ ΓΟΥΙΛΣΟΝ, πήρε την άγουσα για την οθόνη. Τώρα πιά το «μεγάλη» και το «μικρή», ως προς την οθόνη, έχουν μπερδευτεί αρκετά κι ο καιρός θα δείξει.. Αυτό, βέβαια, αφορά στις συνθήκες προβολής διότι καλλιτεχνικά και κινηματογραφικά δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά-στις μεγάλες κινηματογραφικές σχολές του εξωτερικού οι κανόνες είναι ενιαίοι και δεν διαχωρίζονται.
Αυτό που έπρεπε να ειπωθεί ήταν μια κρυμμένη απόλυτη αλήθεια. Μια αλήθεια, κοινός τόπος για την ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ, η οποία βέβαια δεν είναι αυτή που κάνει το κουμάντο στα δημοσιεύματα και στην κατασκευή Μύθων. Η ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑΙΝΙΕΣ, τους μύθους τους απεργάζονται άλλοι και μέσω του Τύπου γίνεται η εξυπηρέτηση αυτών .