Αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο κατά τον υπογράφοντα, σε τούτη την ταινία, το οποίο αφορά αφενός σε όποιον ενδιαφέρεται να κατανοεί το αντικείμενο κι αυτό που λέμε «σενάριο» κι αφετέρου στο θεατή που μπορεί ανεπηρέαστα από το τι του γράφουν ή του λένε, να απολαύσει την συγκεκριμένη ταινία.

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από το «εύρημα», το σεναριακό «εύρημα» που περισσότερο αφορά στο story του ΤΖΑΚ ΜΠΑΡΘ και λιγότερο στο σενάριο του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΚΕΡΤΙΣ, επειδή είναι αυτό που μπλοκάρει πολλούς θεατές οι οποίοι δεν μπορούν να εξηγήσουν μέσα τους το ανικανοποίητο της ολοκλήρωσης.

Την εκτίμηση μου στην ιταλική κωμωδία την έχω διατυμπανίσει τόσες φορές ώστε καταλήγει σε «πληροφορία επαναλαμβανομένη ίσον άκυρη», που μου είχε διδάξει κάποιος σοφός, τουλάχιστον όσον αφορά στους αναγνώστες που με έχουν παρακολουθήσει συστηματικά.

Κι ο λόγος είναι απλός: ΣΕΝΑΡΙΟ…ΣΕΝΑΡΙΟ…ΣΕΝΑΡΙΟ.. Οπου για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως η σκηνοθεσία από εκεί εκπορεύεται εξού και βλέπουμε πολλούς σεναριογράφους να μεταπηδούν στη σκηνοθεσία με θαυμαστά αποτελέσματα, σε αντίθεση με σκηνοθέτες , ακόμα και καλούς, που όταν επιχειρούν να γράψουν σενάριο ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, δικό τους, κάμπτονται..