Με κάτι τέτοιους τίτλους αντιλαμβάνεσαι πως η  σύγχρονη ελληνική γλώσσα θα έπρεπε ή να δανειστεί στοιχεία από την καθαρεύουσα ή να πάρει κάποιες πιο δραστικές αποφάσεις ώστε να προσδιορίζεται το γένος . Ο τίτλος, αν η Γραμματική είχε λύσει το πρόβλημα, θα έπρεπε να έχει αποδοθεί είτε «ΑΙ κληρονόμοι» είτε «Οι κληρονόμες»- ώστε να καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται , κάτι που στις άλλες γλώσσες συμβαίνει.. Ποιοι είναι «ΟΙ κληρονόμΟΙ» του έργου όπου δεν υπάρχει ούτε ένας άντρας στην υπόθεση;

H «Mary Shelley» καταρρίπτει διάφορες θεωρίες που τις αναμασούν άσχετοι με το σινεμά θεωρητικοί ή κριτικοί, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες των «ομάδων»,  και φέρνει το θεατή ενώπιον ενός και μόνου ζητήματος: ΤΟ ΕΡΓΟ. Οι θεωρίες που καταρρίπτονται, με αφορμή αυτή την ταινία (κι άπειρες άλλες μα τώρα μιλούμε για αυτήν) είναι αφενός η περιβόητη του auteur,που η ταινία την κάνει σκουπίδι αφού τα φιλμ για τη ζωή της δημιουργού του «ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΪΝ» το έχει γυρίσει ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΙΝΑ σκηνοθέτης – στη Σαουδική Αραβία απαγορευόταν μέχρι πρό τινος το σινεμά καθ ολοκληρίαν κι όχι μόνο για τις γυναίκες- η οποία έχει μεταφέρει εκπληκτικά το κλίμα της Αγγλίας-Σκωτίας επί Αντιβασιλείας (πρίν από το 1820)και δεν έχει χρησιμοποιήσει τη Σέλλευ για να κάνει τα παλαβά δικά της ώστε να την πουν auter-ίστρια (άρα θα της θάψουν την ταινία ή θα την χαρακτηρίσουν «ακαδημαϊκή» μια και δεν ξέρουν τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσουν ή να υποθέσουν) (αν κι αυτά έχουν καταρριφθεί προ πολλού –μην ξεχνάμε και τον Ταϊβανό Ανγκ Λι όταν έκανε το «Λογική κι ευαισθησία» της Τζέην Ωστεν με προβολή του κρινολίνου μοναδική) και θα επιμένουν στη θεωρητική συναλλαγματική τους που δεν έχει αντίκρισμα….

Σαφώς κι η ταινία αυτή του ΛΟΥΚΑΣ ΝΤΟΝΤ, που έχει υποβληθεί από το ΒΕΛΓΙΟ για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ 2019  είναι ταινία  πού εξαίρεται  λόγω της περίπτωσης, της ίδιας της περίπτωσης που καταγράφει. Το καθιστά σαφέστερο και το γεγονός  πως και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ προτάθηκε για  καλύτερη ταινία και για ανδρική ερμηνεία, όχι όμως και για σκηνοθεσία ούτε και για σενάριο!

Ούτε καν οι ταινίες –αναφορές σε μύθους του αρχαίου δράματος δεν κατατάσσονται στο είδος του, δεν θα πούμε ότι η «ΦΑΙΔΡΑ» του ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ ή το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ» του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ είναι αρχαία δράματα που στο τέλος – τέλος βασίζονται στον αρχαίο μύθο και εκσυγχρονίζουν μια κατάσταση. Ακριβώς επειδή εκσυγχρονίζουν , καταρχάς για αυτό, και για μερικά ακόμα «εκατομμύρια» (τρόπος του λέγειν) πράγματα αντιμετωπίζονται ως έργα άλλου είδους. Αν από το αρχαίο δράμα απομονώσεις το μύθο, τότε κάλλιστα μπορείς να φτιάξεις, με την καλύτερη των εννοιών, μια πετυχημένη μελοδραματική ταινία, μια ταινία με μυστήριο, ή με ό,τι άλλο παρόμοιο, πάντως όχι αρχαίο δράμα.