Σαφώς κι η ταινία αυτή του ΛΟΥΚΑΣ ΝΤΟΝΤ, που έχει υποβληθεί από το ΒΕΛΓΙΟ για το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ 2019 είναι ταινία πού εξαίρεται λόγω της περίπτωσης, της ίδιας της περίπτωσης που καταγράφει. Το καθιστά σαφέστερο και το γεγονός πως και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ προτάθηκε για καλύτερη ταινία και για ανδρική ερμηνεία, όχι όμως και για σκηνοθεσία ούτε και για σενάριο!
Ούτε καν οι ταινίες –αναφορές σε μύθους του αρχαίου δράματος δεν κατατάσσονται στο είδος του, δεν θα πούμε ότι η «ΦΑΙΔΡΑ» του ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ ή το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ» του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ είναι αρχαία δράματα που στο τέλος – τέλος βασίζονται στον αρχαίο μύθο και εκσυγχρονίζουν μια κατάσταση. Ακριβώς επειδή εκσυγχρονίζουν , καταρχάς για αυτό, και για μερικά ακόμα «εκατομμύρια» (τρόπος του λέγειν) πράγματα αντιμετωπίζονται ως έργα άλλου είδους. Αν από το αρχαίο δράμα απομονώσεις το μύθο, τότε κάλλιστα μπορείς να φτιάξεις, με την καλύτερη των εννοιών, μια πετυχημένη μελοδραματική ταινία, μια ταινία με μυστήριο, ή με ό,τι άλλο παρόμοιο, πάντως όχι αρχαίο δράμα.
Ταινία ψυχαγωγίας αλά με «κάτι», είναι αυτό το φιλμ που , σε μένα τουλάχιστον, ήρθε ως μια στάση ανάπαυλας ύστερα από ταινίες άλλων σκοπών και διαθέσεων.
Διότι είναι ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.
Αξίζει να δει κανείς το «ΚΤΗΝΟΣ», το οποίο μάλλον έχουν δει ελάχιστοι, αφού είναι από εκείνα που δεν διαφημίζονται προκαταβολικώς με παράτες και σημαίες, κι ο λόγος που λέω ότι αξίζει αφορά θεατές αλλά και νέους, επίδοξους κινηματογραφιστές και δη από την εγχώρια παραγωγή.
Σε αντίθεση με το «Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ» , το «SUSPIRIA» έρχεται , ως πρόθεση (το τονίζω ΩΣ ΠΡΟΘΕΣΗ) να δώσει τον «ορισμό» της έννοιας «remake». Κάτι που ίσχυε και για το θέατρο, τότε που υπήρχε θέατρο κι η μεγαλύτερη κριτικός του τόπου, η σοφή και βαθιά καταρτισμένη «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» διατύπωνε αναλυτικότατα την άποψη πως το εκ νέου ανέβασμα ενός έργου έχει νόημα μόνο αν η καινούργια παράσταση πηγαίνει το έργο πέρα από εκεί που το είχε αφήσει η προηγούμενη
Αναρωτήθηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προβολής αν παρακολουθούσα τη «συνέχεια - 40 χρόνια μετά» του μυθικού θρίλερ του ΤΖΩΝ ΚΑΡΠΕΝΤΕΡ ή μήπως κι έβλεπα ένα “remake” του;
Η εν λόγω ταινία έχει πολλά να μας πει
Και σε μια τέτοιου αντικειμένου ταινία όπου «βιογραφείται» στην οθόνη ο άνθρωπος που πάτησε πρώτος τη Σελήνη , οι εξάρσεις δεν είναι δυνατόν να λείπουν. Πόσο μάλλον όταν ο άνθρωπος αυτός, συγκεκριμένα ο ΝΗΛ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ βρέθηκε στη δίνη αφενός πολιτικών καταστάσεων, του ανταγωνισμού ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, για την «κατάκτηση»(;) του Διαστήματος, στην περίοδο 1961-1969, κι αφετέρου οικογενειακών δραμάτων και ..περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Σε αυτή την περίπτωση, το σοβαρό δεν κάνει να ταυτίζεται με το υποτονικό.
Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα σε τι ποσοστό η ταινία «ΜΑΝΤΑΡΙΝΙΑ» του Γεωργιανού σκηνοθέτη ΖΑΖΑ ΟΥΡΟΥΣΑΤΖΕ, που είχε προταθεί για ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ το 2015 με τη σημαία της ΕΣΘΟΝΙΑΣ, έχει επηρεάσει κι αν αυτούς που έχει επηρεάσει είναι οι θεατές ή οι ίδιοι οι κινηματογραφιστές. Πάντως αυτό το φιλμ, το «ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ» που έρχεται από την ΒΟΣΝΙΑ –ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ και το έχουμε και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ως «υπό εξέταση» μου φάνηκε πολύ μα πολύ επηρεασμένο. Εκτός αν δεν ήταν το φιλμ αλλά ο υπογράφων.