…Και καθυστερούσα να πάω, διότι δεν είμαι και fanτων «Χ men» αλλά από την άλλη όφειλα να το δω, να έχω ενημέρωση και βρέθηκα ενώπιον σχεδόν ενός «θαύματος».
Προσέξτε, λέω «τα ΔΙΠΛΩΜΕΝΑ», όχι «Τα ΑΝΑΔΙΠΛΩΜΕΝΑ». Κι αυτό, επειδή με ΧΑΡΑ είδα ότι μία ΗΤΤΑ ήταν αρκετή για να δώσει σήμα για περαιτέρω πετάγματα.
Από όλες τις ταινίες που έφτασαν στην πεντάδα του Οσκαρ Πρωτοτύπου Σεναρίου, αυτή ήταν η πιο αδύναμη. Το ίδιο θα έλεγα και πέρσι για το «Straight Outta Compton» και για πολλά επίσης αν ανατρέξω στο παρελθόν και μείνω σε αυτή την κατηγορία.
Ενέδωσα κι εγώ στην παρακολούθηση μίνι σειρών με την ιδιότητα του κριτικού. Ας όψεται το «FEUD» που κάθισα να το δω από περιέργεια κι έμεινα να το χαζεύω. Κι έτσι, θα γράψω κανονική κριτική ανά επεισόδιο. Λυπάμαι μόνο που μεταδίδεται από δύο συνδρομητικά κανάλια, κι από COSMOTETV κι από NOVA, διότι αμφότερα έχουν στον «αέρα» τους το κανάλι FOX, και δεν μπορεί να έχει πρόσβαση περισσότερος κόσμος.
Αυτά είναι τα ερωτήματα που συνοδεύουν την ταινία κι είναι ερωτήματα ενδιαφέροντος αλλά και περιέργειας.
Στην Ευρωπαική Ακαδημία τιμήθηκε με το βραβείο «πρωτοεμφανιζόμενου» κι ήταν υποβολή της Φινλανδίας και για το Οσκαρ. Οπωσδήποτε κινούσε την περιέργεια ένα φινλανδικό φιλμ πάνω στην πυγμαχία, όταν μάλιστα ο σκηνοθέτης ΓΙΟΥΧΟ ΚΟΥΟΣΜΑΝΕΝ, που ως τότε έκανε μικρού μήκους φιλμ, αποφάσισε να το κάνει και μαυρόασπρο.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ είναι που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε αυτή την ταινία, από αυτήν αντλείται το θέμα κι από το θέμα το σενάριο. Κι η περίπτωση αφορά σε τρία υπαρκτά πρόσωπα, τις πρώτες Αφροαμερικάνες που προσλήφθηκαν στη NASA ως μαθηματικές ιδιοφυίες.
Άργησα λίγο να γράψω για την ταινία παρόλο ότι την είχα δει εγκαίρως. Ειδικά την συγκεκριμένη ήθελα να την έχει δει πρώτα ο κόσμος κι ύστερα να διαβάσει την κριτική- τουλάχιστον του υποφαινόμενου μια κι είναι πρακτικώς αδύνατο αυτό να απλωνόταν στο σύνολο των ΜΜΕ.
Ή, αν θέλετε να μιλήσουμε με αυστηρώς κινηματογραφικούς όρους, το σινεμά του ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ. Εκεί που δεν ξέρεις που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο κι αν αυτά τα δύο θα μπορούσαν ποτέ μεταξύ τους να διαχωριστούν κι αυτό το σενάριο να το σκηνοθετούσε ένας άλλος. Κι όχι ο ΚΕΝΕΘ ΛΟΝΕΡΓΚΑΝ που το έγραψε…
Διότι για να μιλήσουμε για «επιστροφή» πρέπει να προσδιορίσουμε την αφετηρία. ‘Η, έστω, τον σταθμό.