Κι έτσι, σήμερα που το βλέπω να ξαναβγαίνει στη μεγάλη οθόνη, ανεξαρτήτως κόπιας ή γλωσσικής βερσιόν (αν κυκλοφορεί δηλαδή στα ιταλικά ή στα αγγλικά) του οφείλω δύο λόγια αγάπης παντοτινής.

Αυτή τη φορά, ως εισαγωγική σκηνή δεν μας είχε κάποια κατάκτηση της Επιστήμης από προγενέστερους ή κι από προκατόχους ώστε να μας κινήσει την περιέργεια του πως οι σεναριογράφοι θα τα συνδέσουν με τον Αϊνστάιν και τις κατακτήσεις του. Αυτή τη φορά, στο επεισόδιο Νο 5, μας ξεκινά με ένα ψυχιατρείο στο Βερολίνο όπου νοσηλεύεται με κρίσεις ξεσπάσματος ένα παλικαράκι, το οποίο μαθαίνουμε πως είναι ο γιός του Αϊνστάιν στην εφηβεία. Κι εδώ δεν αυξάνεται απλώς η περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί το σενάριο αλλά και για την πορεία της ζωής του ίδιου του Αϊνστάιν και τα «domestic» βάσανα…

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση στον κινηματογράφο των διεθνών ή πολυεθνικών συμπαραγωγών, για βιογραφίες «νέου τύπου». Προφανώς επειδή έχουν ανακαλύψει διεθνώς, ξεκινώντας από την Αμερική, πως το «based on a true story» γίνεται «κινητήριος δύναμις», άρα η βιογραφία θα πάρει εξέχουσα θέση σε αυτή την τάση…

Το σκέφτηκα αρκετά πριν προχωρήσω στη δημοσίευση, διότι μου «βασάνισε» την σκέψη αρκετά. Υπήρχε άραγε άλλος λόγος για να γίνει αυτή η ταινία εκτός από το «brand name» (για να μιλήσω κι εγώ στη γλώσσα του σημερινού εμπορίου) όπου ενεπλάκη μετά από χρόνια κι ο «πατέρας» του «Αλιεν», ο ΡΙΝΤΛΕΗ ΣΚΩΤ;