….για τα σημερινά δεδομένα , όπου όταν λένε ή ακούμε τη λέξη «θρίλερ», το μυαλό μας πηγαίνει πιά απευθείας στις «σπλατεριές» , παρόλο ότι και σε αυτές εκεί μέσα, μπορείς να ανιχνεύσεις ταλέντα του είδους. Όμως , δεν είναι τα ταλέντα που φταίνε αλλά το εκάστοτε «προιόν» ως αντίληψη. Οπότε, και το ταλέντο, σε ένα δοσμένο «προιόν» δεν έχει πολλά να δώσει, ελέγχονται οι κινήσεις του κι οι πρωτοβουλίες του.

Αυτή την περίοδο, η σχέση μου με το σινεμά, διέρχεται μία κρίση. Του κάνω «απιστία», κάτι που δεν συνηθίζω. Δεν είναι, όμως, το φταίξιμο όλο δικό μου από τη στιγμή που ένας – ένας οι άνθρωποι του μεταναστεύουν στην τηλεόραση και με αφήνουν μόνο μου (μαζί με κάποιους σαν και μένα) να τους κουνώ το μαντήλι. Ισως, όμως, τελικά να μην είναι «απιστία» αφού αποφάσισα να πάω να τους βρώ εκεί που οι ίδιοι, αυτοί δηλαδή που κάνουν το σινεμά, θέλησαν να πάνε.

Αυτή την περίοδο, η σχέση μου με το σινεμά, διέρχεται μία κρίση. Λεπτομερώς θα μιλήσω για αυτήν στην επόμενη κριτική για τηλεοπτική μίνι σειρά που ετοιμάζω… Αν το κάνω από σήμερα είναι επειδή παρατηρώ μια σύγχυση κι απέναντι στα έργα, αυτά τα όποια έργα κυκλοφορούν, που είναι και πολλά και που δεν ξέρουμε αν θα είχαν λόγο ύπαρξης όλα αυτά στις κινηματογραφικές αίθουσες κι επειδή οι διανομείς ασύστολα αγοράζουν κι ασυλλόγιστα ξε-στοκάρουν και μέσα στο ξερό αδυνατεί να ανθέξει και το όποιο χλωρό.

Από το ξεκίνημα της μίνι σειράς, από την εισαγωγή ακόμα, οι σοφοί γνώστες της δημιουργίας έργων, είχαν παραδώσει τα κλειδιά σε εμάς, που είμαστε λήπτες μηνυμάτων, προς τα πού πιθανόν να κινηθούν. Από την αρχή φαινόταν ότι το έργο ξεκινά με την «Τζόαν Κρώφορντ»  κι ότι της δίνει αρκετό χώρο, πολύ περισσότερο, από όσο έδινε στην «Μπέττυ Ντέηβις».