Λέω ειδικά για τον πρωταγωνιστή επειδή για το έργο πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν και δεν εννοώ τους Ελληνες αλλά τους έξω, όπου από εκεί ήρθαν τα πρώτα μαντάτα…
Η ΟΥΓΓΡΙΚΗ αυτή ταινία, που ήταν κι υποβολή της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ αλλά και για τα Ευρωπαικά Βραβεία, δεν πέρασε πουθενά, κέρδισε όμως στη Θεσσαλονίκη τον «ΧΡΥΣΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ», με εντυπωσίασε και με παραξένεψε ακριβώς πάνω σε αυτό.
Το λέω απευθείας στον τίτλο διότι είμαι βέβαιος πως «αστέρια» κι «αστεράκια» θα την τακτοποιήσουν με κανένα δυάρι (ούτε καν... στα Πατήσια…) επειδή δεν είναι ταινία του auteur, οπότε θα την απαξιώσουν, θα τη χαρακτηρίσουν "«ακαδημαϊκή»…. Τα γνωστά! Κι όσοι, οι πολλοί πιθανόν , ανήκετε στην κατηγορία των «κινηματογραφάκιδων» κι όχι των…. «σινεφίλ» θα έχετε χάσει μια ταινία από εκείνες ακριβώς που μας έκαναν να αγαπάμε το σινεμά.
Η ταινία με ενθουσίασε. Με κατέπληξε. Μπορεί να μην κάνω καν μεγάλο κείμενο επειδή τα «ωσανά» κουράζουν. Και δεν είναι κι ωραία. Όταν όμως έχεις τέτοια ταινία, στα ωσανά θα καταλήξεις.
Κι όλο αυτό που «ευαγγελίζεται» ο ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΡΑΙΝ, και κυρίως εκείνοι που «σπρώχνουν» τον Χιλιανό σκηνοθέτη ότι ανανεώνει τη φόρμα του «biopic», δεν δικαιώνεται από το αποτέλεσμα.
Κι όχι η ΤΑΙΝΙΑ. Θα εξηγήσω αμέσως τι συμβαίνει αλλά και το πως διαχωρίζονται ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΘΕΜΑ-ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΡΓΟ. Και σε τι μπορεί να οφείλεται όλο αυτό.
O ΦΡΙΤΣ ΜΠΑΟΥΕΡ είναι υπαρκτό πρόσωπο. Γερμανός Εισαγγελέας, Εβραικού θρησκεύματος, την κοπάνησε από τη Γερμανία το 1935, πήγε στη Δανία, εκεί δεν ξέρουμε πως την έβγαλε αφού η Δανία κατελήφθη από τους Γερμανούς κι υποχρέωσε τους Εβραίους κι εκεί με κίτρινο αστέρι, επέστρεψε στη Γερμανία το 1949 και στη συνέχεια συνδέθηκε με το όνομα ΑΝΤΟΛΦ ΑΙΧΜΑΝ.
Οι καταβολές του είναι «ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ», η διαδρομή του είναι το «ΜΠΟΝΥ ΚΑΙ ΚΛΑΙΝΤ» και σήμερα, στα χρόνια του «Ανεξάρτητου», εμφανίζεται ως «ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ». Και κουβαλάει μέσα του μπόλικη, αμερικάνικη, κινηματογραφική κουλτούρα.
Και την ξεχωρίζω διότι είναι ένα σινεμά που ανταποκρίνεται στην ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ μου ιδεολογία, στο ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. Και το σινεμά των ειδών στην Ελλάδα έχει υποστεί τρομακτικές κι αλύπητες επιθέσεις σε αντίθεση με το σινεμά του auteur, κι ας είναι το τελευταίο εκείνο που προκαλεί στο κοινό την αγανάκτηση.
Την είδα , τελικά, την πολύπαθη ταινία που οι διανομείς κι οι αιθουσάρχες δεν της έδωσαν δεύτερη ευκαιρία αλλά απλώς ταλαιπώρησαν εκείνους που ήθελαν να τη δουν στη δεύτερη ή και τρίτη εβδομάδα, με καταδίκη σε βραδινή και μόνο προβολή.