Ο συγγραφέας ΤΖΟΝ ΛΕ ΚΑΡΕ είναι η «φίρμα» της ταινίας , ο σταρ που το όνομα του θα μπει ως ελκυστικό στοιχείο για τον τίτλο. Ούτε οι ηθοποιοί ούτε η σκηνοθέτης, ανεξαρτήτως του πόσο καλή δουλειά έχουν κάνει κι αν έχουν κάνει κι όσοι έχουν κάνει
Ως ΚΩΜΩΔΙΑ πάνω στη σχέση μάνας και κόρης διαφημίζεται αυτό το γαλλικό φιλμ και κάπως έτσι είναι. Μόνο που ενώ περιμένεις , με βάση αυτά που διάβασες, μια κωμική «φθινοπωρινή σονάτα», καταλήγει στο «Μικροί και μεγάλοι εν δράσει» που δεν είχε ως θέμα τη σχέση μάνας και κόρης αλλά το δικαίωμα των ηλικιωμένων στον έρωτα
Αν κι αγαπώ το ΙΤΑΛΙΚΟ σινεμά εν γένει και τον ΤΖΟΥΖΕΠΕ ΤΟΡΝΑΤΟΡΕ προσωπικώς, εδώ δηλώνω ότι «σκόνταψε». Παρόλο ότι αυτό γίνεται συνειδητό από τη μέση και μετά.
Κι εδώ είναι σε καλή φόρμα ο ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ. Όπως ήταν και στην «ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ» αλλά και στο «CAPTAIN PHILLIPS». Εδώ, όμως, του ζητά κι ο ρόλος μεγαλύτερη «παρέμβαση» προσωπικότητας, οπότε όλο το έργο που έχει σταθεί πάνω σε αυτόν και γύρω από αυτόν, παίρνει την άγουσα.
Εντελώς «δηθενιά» αυτή η ταινία που σκηνοθετεί η ΤΖΟΝΤΙ ΦΟΣΤΕΡ και καθρεφτίζει το συνολικό «δήθεν» της σκηνοθετικής, κι όχι μόνο, καριέρας της. Ωστόσο στις αναλαμπές ΧΙΟΥΜΟΡ του δεύτερου μέρους, η ταινία κάτι κερδίζει και…. Θα τα πούμε πιο κάτω
Τι ωραίο φιλμ που είναι αυτό! Πάνω από όλα είναι ΩΡΑΙΟ. Δεν είναι τόσο συγκινητικό, δεν είναι δηλαδή «ΕΤ»… αλλά αυτά θα τα πούμε παρακάτω
Όχι πάντως από τις «συστάσεις». Διότι αυτές λένε για τη σχέση του εκδότη Μαξ Πέρκνς με τον συγγραφέα Τόμας Γουλφ και μας το «προτείνουν» με ΚΟΛΙΝ ΦΕΡΘ και ΤΖΟΥΝΤ ΛΟ με παρτενέρ τους τη ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ και την ΛΟΡΑ ΛΙΝΕΥ. Γιατί, όμως, βαριόμαστε και μετά βίας στα μισά μόλις του δεύτερου μέρους κάτι πάμε να αισθανθούμε;
…Αυτό προέρχεται όμως από την ΑΡΓΕΝΤΙΙΝΗ αν κι είναι ανακατεμένη κι η ΙΣΠΑΝΙΑ στην παραγωγή του, όπου μία εκ των χρηματοδοτών είναι η εταιρία «El Deseo» του ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟ’ΒΑΡ και του συνεταίρου αδελφού του, ΑΓΚΟΥΣΤΙΝ. Οι οποίοι εμπλέκονται, σύμφωνα με τους τίτλους, και προσωπικά στην εκτέλεση .
Και πώς να μην είναι, όταν πηγαίνεις στο σινεμά κι αποκομίζεις τέτοια και τόσα συναισθήματα. Κι όλο αυτό με τη διαδικασία της απόλαυσης . Η αληθινή ΤΕΧΝΗ μπορεί να μιλά κι απευθείας στην ΚΑΡΔΙΑ, χωρίς να της παραγνωρίζουμε το δικαίωμα της διανοητικής επεξεργασίας- σε άλλες περιπτώσεις.
Επί πολλά χρόνια ισχυριζόμουν με πείσμα ότι οι Ελληνες θεατές δεν έχουμε επαφή με τον ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ κινηματογράφο. Νομίζουμε ότι έχουμε επειδή έχουν περάσει στο κοινό τη γραμμή πως ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ είναι το ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΟ. Τα φιλμ όμως που γίνονται στις ευρωπαικές χώρες για να τα δουν Ευρωπαίοι θεατές, δεν τα βλέπαμε. Δεν ξέραμε τι έβλεπαν, δεν είχαμε επαφή. Τα τελευταία, όμως, χρόνια αυτό αρχίζει κι αλλάζει.