O χαρακτηρισμός «Too British» θα αρκούσε για να τα δικαιολογήσει όλα μέσα στο φιλμ θετικά, να τα δικαιολογήσει κι αρνητικά. Η πρώτη περίπτωση , η θετική, θα εκθείαζε το βρετανικό χιούμορ, το βρετανικό θέατρο, τη βρετανική νοοτροπία. Η δεύτερη, η αρνητική θα έλεγε «τι να κάνουμε; Έτσι είναι οι Εγγλέζοι». Οπότε , και το αρνητικό, θα κατέληγε θετικό. Αυτό κι αν είναι … TOO BRITISH
Για την ταινία δεν είχα γράψει στην κανονική προβολή της, ήταν κι η περίοδος των Οσκαρ, την άφησα για αργότερα. Μοιραία θα «ανακαλυφθεί» στη λεγόμενη «β’ προβολή» που στις μέρες μας δεν λέγεται υποχρεωτικώς «συνοικία»….
Τον ΤΟΜΠΙΑΣ ΛΙΝΤΧΟΛΜ τον έχω θαυμάσει ως τώρα ως σεναριογράφο. Δικό του ήταν το «ΚΥΝΗΓΙ» (σε συνεργασία με τον Τόμας Βίντενμπεργκ), δικό του κι η «ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ», δικό του και το σήριαλ «BORGEN» (όχι όλα τα επεισόδια) που έδειχνε η ΕΡΤ. Τώρα τον θαύμασα κι ως σκηνοθέτη αν κι η σκηνοθεσία έχει να κάνει πλήρως με το σενάριο που είναι και πάλι δικό του.
Το λέω αυτό επειδή δεν έγραψα για την ταινία όταν ξεκίνησε, να, όμως, που συνεχίζεται κι όπως έχω σημειώσει σε άρθρα αυτού του site, από την πρώτη ώρα που το δημιούργησα, οι ταινίες χρειάζονται και παρακάτω την τόνωση και δεν εξαντλούνται την πρώτη Πέμπτη που κυκλοφόρησαν στους κινηματογράφους.
Όταν ακούμε για Βάσκους, ο νους μας τρέχει στην …ΕΤΑ, την αυτονομιστική τους οργάνωση. Τίποτε άλλο για αυτούς δεν ξέρουμε, εκτός αν έχουμε ταξιδέψει στα μέρη τους. Το σινεμά λοιπόν μας δίνει μια ευκαιρία να τους γνωρίσουμε ως ανθρώπους. Κι η ΙΣΠΑΝΙΑ αποφάσισε να στείλει φέτος στα Οσκαρ αυτή την ταινία, κι όχι μια καθαρόαιμη ισπανική με καστιλιάνικη διάλεκτο, την επίσημη γλώσσα της Ισπανίας. Κι αυτό που βλέπουμε είναι μια «αποκάλυψη» συναισθημάτων, νοοτροπιών κι επαφής με ένα κόσμο που δεν ξέραμε. Εκφρασμένη στη δική τους γλώσσα. (αν και στην Ευρώπη τα ντουμπλάρουν οπότε τι θα μείνει από αυτό δεν γνωρίζω…)
ΥΜΝΟΣ ή ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Να διαχωρίσουμε λίγο τις έννοιες ώστε να ξέρουμε τόσο τι είδους φιλμ βλέπουμε όσο και ποιο είναι το «κουκούτσι» της ταινίας του ΤΟΜ ΜΑΚΚΑΡΘΥ που έχει προταθεί για ΕΞΗ ΟΣΚΑΡ.
Ένα χρόνο, περίπου, μετά τη «ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ» οι ΑΔΕΛΦΟΊ ΚΟΕΝ, ΤΖΟΕΛ και ΗΘΑΝ, παραδίδουν νέο σενάριο εμπνευσμένο από την ψυχροπολεμική περίοδο των ΗΠΑ αλλά αυτή τη φορά το σκηνοθετούν οι ίδιοι.
Έλειπε μια ταινία που να είναι αφιερωμένη αποκλειστικά στο θέμα αυτό: Του αγώνα των γυναικών για το δικαίωμα ψήφου. Με επίκεντρο, φυσικά, την Αγγλία όπου εκεί το εντοπίζει η Ιστορία. Το αν η ταινία που προέκυψε δικαιώνει 100 ο/ο την υπόθεση, είναι θέμα που θα εξετάσουμε παρακάτω.
Ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΑΟΥΦΜΑΝ, ο εξαίσιος αυτός σεναριογράφος ιδότυπων ταινιών συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε με το «Στο μυαλο του Τζον Μάλκοβιτς», του «Adaptation», της «Αιώνιας λιακάδας ενός καθαρού μυαλού» για το οποίο είχε πάρει το ΟΣΚΑΡ αλλά και της «συνεκδοχής της Νές Υόρκης». Μόνο που αυτή τη φορά επιλέγει το ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ως μέσον για να εκφραστεί.
Επειδή παίζεται στις οσκαρικές μέρες, ξεκινώ με δημοσιογραφική διαστροφή από την επικαιρότητα. Ειδάλλως , το σωστό και πρέπον είναι να ασχοληθώ αποκλειστικά με το φιλμ, με το πρόσωπο και φυσικά με την ερμηνεία. Κι αυτό θα κάνω!