Όπως υπάρχει η «αμερικανιά», υπάρχει κι η «γαλλικουριά». Στη δεύτερη, που είναι και της παρούσης, εννοούμε το ατέλειωτο μπλα-μπλά όπου ένας και μία φλυαρούν ασταμάτητα για τα ερωτικά τους. Το πρώτο μέρος είναι αφόρητο, στο δεύτερο παρατηρούμε και μια-δύο πινελιές.
Τότε… ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για να προχωρήσει εκεί από όπου ξεκίνησε κουβαλώντας ως αποσκευή το ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ που είναι η ως τώρα εκθαμβωτική και ουσιαστική καριέρα.
Το πρώτο πράγμα που «φλάσαρε» στο νου μου με το που ειδοποιήθηκα για την απώλεια του ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΓΛΗ, δεν ήταν ούτε τα «μύγδαλα», ούτε ο «Χορμόβας», ούτε ο νησιώτης ο Πετρής. Μα ήταν Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ. Όπως και στο θάνατο του Πολ Νιούμαν, το άρθρο που έγραψα τότε στην εφημερίδα ήταν στραμμένο στην Τζόαν Γούντγουορντ.
Κι όμως, είναι μία από τις καλύτερες πολεμικές ταινίες που γυρίστηκαν στη δεκαετία του ’60 αλλά «χάθηκε» , όπως συμβαίνει με πολλά έργα που χάνονται μετά την εποχή τους. Πρόκειται για ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ μεγάλη παραγωγή που γύρισε ο ΚΑΡΛ ΦΟΡΜΑΝ και στην οποία παίζουν πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μεταξύ των οποίων κι η ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ η οποία έχει ΚΑΙ τον καλύτερο ρόλο από όλες τις γυναίκες που συμμετέχουν ΚΙ είναι κι η καλύτερη από όλες.
Σπάνια, για να μην πω «σχεδόν ποτέ», τα βάζω με τους καλλιτέχνες, όταν ακούω για ένα έργο λόγια παχιά και μεγάλα. Δεν τα βάζω με αυτούς διότι ο καλλιτέχνης ό,τι μπορεί κάνει. Αντιθέτως, εξαγριώνομαι με τα δημοσιεύματα καθώς και με «τρίτες δυνάμεις» που λες και δεν θα το δούμε το έργο ώστε να δούμε ότι δεν έχει και πολύ σχέση με αυτό που ρεκλαμάρουν. Τέτοια περίπτωση είναι το ιταλικό ντοκυμαντέρ «ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» του ΤΖΑΝΦΡΑΝΚΟ ΡΟΖΙ που πήρε και τη ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ ως «έργο για το προσφυγικό»
Για να παραφράσω τον στίχο του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ στην απόδοση ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ, στο φινάλε ο έργου, που δεν χρησιμοποιήθηκε στην ταινία και λέει «Δύο άνδρες σκοτωθήκαν από αγάπη» κι έχω ακόμα στα αφτιά μου την φωνή της ΠΑΞΙΝΟΥ, χρησιμοποίησα τον παραπάνω τίτλο. Επειδή με εκφράζει απόλυτα . Κι επιθυμώ να βάλω και τους αναγνώστες – υποψήφιους θεατές απευθείας στο νόημα.
ΤΖΩΝ ΛΕ ΚΑΡΕ, BBC και ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΙΕΡ συνενώθηκαν κι έφτιαξαν αυτή τη μοναδική μίνι σειρά των ΕΞΗ επεισοδίων που βασίζεται στο μυθιστόρημα του πρώτου. Τους ηθοποιούς θα τους «πιάσουμε» πιο κάτω, στο κυρίως κείμενο. ΚΙ όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για κατασκοπικό που περιμένει να πωρώσει τους απανταχού της Γης ΛΑΤΡΕΙΣ του είδους. Οσονούπω, ξεκινά να μεταδίδεται και στην Αμερική κι εύχομαι να το δούμε συντομότατα και σε πανελλαδική εμβέλεια .
Ηταν η απόλυτη γλύκα! Φυσικά και δεν πρόκειται για σινεμά του auteur το οποίο από ότι διαπιστώνω οι Γάλλοι , αν και το «εφηύραν» μέσω των θεωρητικών τους, τα τελευταία χρόνια το έχουν περιορίσει στο ελάχιστο. Πρόκειται για κάτι πολύ εγγλέζικο, που κατάφεραν να το μετατρέψουν σε κάτι απόλυτα γαλλικό. Με ό,τι καλό περιλαμβάνει ο προσδιορισμός «γαλλικό» σε τούτη τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Επειδή αγαπώ το αμερικάνικο σινεμά δεν χρησιμοποιώ τον χαρακτηρισμό στον τίτλο ειρωνικά αλλά προσδιοριστικά. Είναι μια ταινία από αυτές που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά οι Αμερικάνοι και δείχνουν τη διαφορά τους στην επεξεργασία και στις λεπτομέρειες. Από την άλλη, η ταινία έχει κάποια δικά της προσόντα και θα ήταν άδικο να μην τα επισημάνω.
Περισσότερο από το να γράψω για την ίδια την ταινία, με απασχόλησε το να προσπαθήσω να ανακαλύψω τα αίτια που αυτή η ταινία του ΣΤΗΒΕΝ ΦΡΗΑΡΣ προσπεράστηκε σαν να μην υπήρξε, τόσο από Οσκαρ όσο κι από το κοινό- αφήνω τις βαθμολογήσεις του IMDB που επηρεάζουν μια μεγάλη μερίδα κυρίως απληροφόρητου κοινού και το βαθμολόγησαν εξαιρετικά χαμηλά. Πως μπορεί να αποτυγχάνει μια ταινία που τα διαθέτει όλα κι είναι αντικειμενικά άψογη;