Blog (164)
Pantimo
Για τον ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΛΕΡ έχω διατυπώσει θέση, πως είναι ο αγαπημένος μου μεταπολεμικός συγγραφέας, όπως στην προγενέστερη περίοδο έχω τον Ιψεν, το Πιραντέλο και τον Σω .
Αυτό που με συγκλονίζει στα έργα του Μίλερ είναι η έντονη κοινωνική αναφορά ως πλαίσιο κι ο Ανθρωπος στη μέση όπου το πλαίσιο καθορίζει την πορεία του κι ο ίδιος προσπαθεί με τη σειρά του να παρέμβη σε αυτό το πλαίσιο. Συνήθως, του κάκου… Ενίοτε και..εις μάτην.
Pantimo
Ο Νορβηγός ΕΡΡΙΚΟΣ (ή ΧΕΝΡΙΚ) ΙΨΕΝ είναι ο συγγραφέας που λάτρεψα. Για το περιεχόμενο και τη δομή του, για το βάσανο της ΑΠΟΛΥΤΗΣ Αλήθειας. Οι άλλοι δύο είναι ο ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ για το ακριβώς ανάποδο, την υποκειμενικότητα της Αλήθειας κι ο τρίτος είναι ο ΜΠΕΡΝΑΡNΤ ΣΩ απλά για τη ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ. Κι από τους μεταπολεμικούς ο ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΕΡ για τη σφαιρικότητα και την κοινωνικοποίηση του δράματος.
Pantimo
Κι αυτό είναι η «φάρσα». Τη βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη επειδή ενίοτε κακοποιείται και παρεξηγείται. Κι όμως είναι ένα ΕΙΔΟΣ κι αυτή, απαιτητικό και θέλει τους μαστόρους . Συν ότι είναι ένα είδος που το αγαπάει πολύ το κοινό. ΟΙ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ-ΡΕΠΠΑΣ ή ΡΕΠΠΑΣ-ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ βρίσκονται σε καλή ώρα. Με δεδομένο ότι είναι κάτοχοι του είδους.
Pantimo
Ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ έλεγε πως «δεν γίνεται να υπάρξει ελληνικό θέατρο χωρίς ελληνικό έργο». Γι αυτό το λόγο, παράλληλα με τις πρωτοπόρες εισαγωγές του, έψαχνε κι εύρισκε κι ανέβαζε, Ελληνες συγγραφείς. Ο «ΚΩΛΟΚΑΙΡΟΣ» του ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΥ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένα από εκείνα που δηλώνουν το ελληνικό θέατρο μέσα κι από έργα κι όχι μόνο από παραστάσεις.
Pantimo
Αφορά στη συνεύρεση επί Σκηνής της ΛΥΔΙΑΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ και της ΚΑΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Δύο ηθοποιών διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας και είδους.
Pantimo
«ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ».. Την είπε προσδιοριστικά για το έργο του ΤΑΚΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, του ρομαντικού, μοναχικού , κινηματογραφικού οραματιστή της Θεσσαλονίκης, ο φίλος του και συνεργάτης του ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΡΟΥΧΟΣ. Ο οποίος προλόγισε, κατά κάποιο τρόπο ,την ταινία του σκηνοθέτη «ΡΟΜΑΝΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ», μαζί με έναν άλλο συνάδελφο και φίλο και συνεργάτη του σκηνοθέτη, τον ΜΑΡΚΟ ΧΟΛΕΒΑ
Pantimo
Αν κι είδα ένα θαυμάσιο έργο, το απόσταγμα πάνω μου έγραψε τη λέξη «ΗΘΟΠΟΙΟΣ». Δυο ηθοποιοί της νεότερης γενιάς, ο ένας νεότατος, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΟΥΡΑΝΗΣ, ο άλλος λίγο μεγαλύτερος αλλά πολύ νέος κι αυτός, ο ΘΑΝΟΣ ΛΕΚΚΑΣ, συναντιούνται στη Σκηνή και παίζουν με ένα τρόπο ο οποίος δείχνει σαν η πείρα τους να ήταν πολυετής, σαν να είχαν φάει το θέατρο με το κουτάλι, σαν να είχαν ξετινάξει τα ρεπερτόρια. Και να είχαν αποκτήσει από την πολυετή τριβή τόση πείρα ώστε να κάνουν μεταξύ τους αυτό το παιχνίδι, αυτό το ερμηνευτικό παιχνίδι, το οποίο δίνει στο κείμενο τη ζωή που του πρέπει. Εντυπωσιάστηκα
Pantimo
To έργο του ΤΕΝΕΣΗ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ, από τα πιο ποιητικά του και τα πιο ανατριχιαστικά του, τουλάχιστον για τον καιρό που γράφτηκε και πρωτοανεβάστηκε. Εκεί στο 1958, το 1959 ήρθε στην Ελλάδα, το έφερε ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ.
Pantimo
Στην ΚΩΜΩΔΙΑ, για να μπορέσει να λειτουργήσει επί Σκηνής, το παν είναι ο ΡΥΘΜΟΣ. Πρέπει να είναι όλα κουρδισμένα στην εντέλεια, να μην υπάρχει διαρροή από πουθενά, έτσι και κάτι ξεφύγει κινδυνεύει να γίνει σαν πατημένη ντομάτα. Δεν θέλει πολλά. Ενας ηθοποιός να ξεγλιστρήσει, αρκεί.
Pantimo
Είμαι οπαδός της θεωρίας ότι στους δύσκολους καιρούς το κοινό έχει μεγαλύτερη ανάγκη το δράμα παρά την κωμωδία.. Διότι το δράμα είναι που εκτονώνει και καθαρίζει, η κωμωδία σε κάνει απλώς να ξεχνιέσαι ..Οσο τη βλέπεις..