Τον αποκαλώ «γαμπρό μας» διότι είχε παντρευτεί την διάσημη στα χρόνια του 50 και κάπως του 60 Ιταλίδα σταρ ΑΝΤΟΝΕΛΑ ΛΟΥΑΛΝΤΙ, η οποία είναι ΕΛΛΗΝΙΔΑ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑ για την ακρίβεια. Ελάχιστοι το ξέρουν και δυστυχώς ελάχιστοι ΤΗΝ ξέρουν κι είναι ντροπή.
ΚΙ ακολουθούσαν η ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ της κι αυτό που λέμε συνοψίζοντας ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Κι όλο αυτό μαζί της πρόσδιδε μια απαράμιλλη γοητεία που της την ξεπλήρωνε το κοινό, το οποίο ήταν κοινό ΤΗΣ.
ΕΓΙΝΕ κοινό της.
Το «Βίβα Ασπασία» είναι θεατρικό έργο του ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ κι «ανακάλυψα» πως υπάρχει στο youtube από το «Θέατρο της Δευτέρας» της ΕΡΤ.. Κάθισα και το είδα κι αποφάσισα να μην το κρατήσω μόνο για μένα αλλά να το μοιραστώ με τον κόσμο διότι στις μέρες που ζούμε, υπάρχει λόγος να δει κανείς αυτό το έργο. Γι αυτό και στο τέλος του κειμένου έχω βάλει και το link για να το δείτε απευθείας.
Όταν είχε βγεί το φιλμ στις αίθουσες, ο διεθνής Τύπος τον είχε χαρακτηρίσει miscast για το ρόλο του ήρωα του νομπελίστα Μπόρις Πάστερνακ. Σήμερα, ο Διεθνής Τύπος τον αποχαιρέτησε ως «αξέχαστο Ζιβάγκο», «μοναδικό Ζιβάγκο» κλπ, κλπ.
«Φιλέλληνας», «Διανοούμενος», μα πάνω από όλα ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ και ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ, ίσως χαμένο ταλέντο για πολλούς.
Με τον ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ είμαστε χρόνια φίλοι και είναι γνωστό. Για την ακρίβεια κλείνουμε φέτος 30 χρόνια φιλίας. Αυτό ως πρόλογο, επειδή όχι μόνο θέλω να εξυπηρετήσω ένα φίλο αλλά γιατί, αυτά για τα οποία θα σας μιλήσω, τα συζητάμε μαζί με τον Ιάσονα, όλα αυτά τα χρόνια. Κι έτσι, γνωρίζω εκ βάθους καλά πόσο καλά τα ξέρει αυτά τα πρόσωπα- περί προσώπων πρόκειται- αλλά και πόσο τα αγαπάει.
Toάρθρο αυτό γράφεται «εκτάκτως», λόγω δυσάρεστης εμπειρίας που βίωσα Παρασκευή βράδυ, 8 Μαίου και την αφιερώνω ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ, που ελληνικός κινηματογράφος γι αυτούς είναι μόνο η αλλαγή προσώπων στους «θρόνους» του δημοσίου και των οργάνων.
Όχι, η ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΖΩΚΑ δεν ήταν μια ανώνυμη, δεν ήταν απλώς η σύζυγος του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΟΥΝΤΑ, όπως θέλησαν να το αναγγείλουν δημοσιογραφικοί ιστότοποι. Ηταν μια κορυφαία χορεύτρια, των μεγάλων εποχών της ελληνικής επιθεώρησης στα μεταπολεμικά χρόνια και των νυχτερινών κέντρων, τότε που είχαν «class» και δεν ήταν..αρένες και χοροπηδάδικα.
Μετά τους «Δαίμονες» και τη «Μάλα», «Οι καμπάνες του Edelweiss». Αρχίζει να γίνεται… ρουτίνα το γεγονός πως η Αννα Βίσση κι ο Νίκος Καρβέλας κάνουν σε αυτό το είδος δουλειές αντάξιες του εξωτερικού. Να συμπληρώσουμε και το όνομα του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΚΛΕΑ, η συμβολή του οποίου στη σκηνοθέτηση της παράστασης είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ και πάμε να το δούμε… κριτικά.
Για τις γυναίκες στην Κρήτη που τις έκαψαν ζωντανές οι Ναζί, για την εκκένωση της Φώκαιας των Ελλήνων το 1914 αλλά και για τον Βασιλέα Παύλο των Ελλήνων…. Από τα ωραία που αποκόμισα στην τριήμερη ντοκυμαντερίστικη απόδραση μου στη Θεσσαλονίκη