H «Mary Shelley» καταρρίπτει διάφορες θεωρίες που τις αναμασούν άσχετοι με το σινεμά θεωρητικοί ή κριτικοί, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες των «ομάδων»,  και φέρνει το θεατή ενώπιον ενός και μόνου ζητήματος: ΤΟ ΕΡΓΟ. Οι θεωρίες που καταρρίπτονται, με αφορμή αυτή την ταινία (κι άπειρες άλλες μα τώρα μιλούμε για αυτήν) είναι αφενός η περιβόητη του auteur,που η ταινία την κάνει σκουπίδι αφού τα φιλμ για τη ζωή της δημιουργού του «ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΪΝ» το έχει γυρίσει ΣΑΟΥΔΑΡΑΒΙΝΑ σκηνοθέτης – στη Σαουδική Αραβία απαγορευόταν μέχρι πρό τινος το σινεμά καθ ολοκληρίαν κι όχι μόνο για τις γυναίκες- η οποία έχει μεταφέρει εκπληκτικά το κλίμα της Αγγλίας-Σκωτίας επί Αντιβασιλείας (πρίν από το 1820)και δεν έχει χρησιμοποιήσει τη Σέλλευ για να κάνει τα παλαβά δικά της ώστε να την πουν auter-ίστρια (άρα θα της θάψουν την ταινία ή θα την χαρακτηρίσουν «ακαδημαϊκή» μια και δεν ξέρουν τι άλλη λέξη να χρησιμοποιήσουν ή να υποθέσουν) (αν κι αυτά έχουν καταρριφθεί προ πολλού –μην ξεχνάμε και τον Ταϊβανό Ανγκ Λι όταν έκανε το «Λογική κι ευαισθησία» της Τζέην Ωστεν με προβολή του κρινολίνου μοναδική) και θα επιμένουν στη θεωρητική συναλλαγματική τους που δεν έχει αντίκρισμα….

Ούτε καν οι ταινίες –αναφορές σε μύθους του αρχαίου δράματος δεν κατατάσσονται στο είδος του, δεν θα πούμε ότι η «ΦΑΙΔΡΑ» του ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ ή το «ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΑ» του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ είναι αρχαία δράματα που στο τέλος – τέλος βασίζονται στον αρχαίο μύθο και εκσυγχρονίζουν μια κατάσταση. Ακριβώς επειδή εκσυγχρονίζουν , καταρχάς για αυτό, και για μερικά ακόμα «εκατομμύρια» (τρόπος του λέγειν) πράγματα αντιμετωπίζονται ως έργα άλλου είδους. Αν από το αρχαίο δράμα απομονώσεις το μύθο, τότε κάλλιστα μπορείς να φτιάξεις, με την καλύτερη των εννοιών, μια πετυχημένη μελοδραματική ταινία, μια ταινία με μυστήριο, ή με ό,τι άλλο παρόμοιο, πάντως όχι αρχαίο δράμα.