Στην Ελληνική Κινηματογραφία, εννοώ. Διότι από τον Λάνθιμο με τον «Κυνόδοντα» και μετά, έχω πάθει (και νομίζω πολύς κόσμος) τέτοιο…. «πανικό» που σε κάθε ταινία ελληνικής ,ελληνικότατης (όχι με εθνικά χαρακτηριστικά το «ελληνικότατης» αλλά με της άλλης, εκείνης της ελληνικής φεστιβαλοκατάστασης) τάσης που θα απωθούσε, «τρέμω» μήπως κι έλθει πάλι καμιά αναγνώριση από το εξωτερικό κι αυτός που μας έκανε να πλήξουμε ή να  αναρωτηθούμε «μα τι είναι αυτό που βλέπω;» ξαφνικά ακούσουμε να πέφτουν σωρηδόν οι διακρίσεις πάνω του . Και να πρέπει να υπερασπιστούμε την εν λόγω ταινία που θα διακρίνεται στο εξωτερικό μη και θεωρηθούμε κακόπιστοι και κακόζηλοι Ελληνάρες. ΚΙ επειδή υπάρχει αυτό το συστατικό τόσο στον πληθυσμό μας όσο και στην ίδια την κινηματογραφία, είτε την άμεση (των συναδέλφων των καλλιτεχνών δηλαδή) είτε την έμμεση (κριτικών με εισαγωγικά ή άνευ και αμέτρητων…. «γνωμολόγων»- νέα «ειδικότητα» που εκφράζει γνώμη για τα πάντα, με δικαίωμα αναφαίρετο μεν αλλά που εκθέτει  κι αυτόν που τη φέρει κι επανεπιβεβαιώνει τη ρήση του Κλιντ Ηστγουντ περί «γνώμης» ) για αυτό και δηλώνω ότι «τρέμω».

Από την , εκ των τελευταίων δειγμάτων της, καλοκαιρινή συγκομιδή, επιλέγω αυτή την ταινία, η οποία καταφέρνει και λειτουργεί τόσο ως «γουέστερν» για τον θεατή εκείνο που θέλει να τη δει σε πρώτο επίπεδο αλλά και για όποιον ενδιαφέρεται κάπως ειδικότερα για τα είδη και για το αυστραλέζικο σινεμά για να πάρει την απάντηση ότι κι εκεί, όπως και σε όλες τις κινηματογραφίες του κόσμου, πλην ελληνικής, μελετούν τα είδη, ακόμα κι εκείνα που δεν είναι δικά τους, όπως το ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ και λένε το δικό τους  λόγο ή ΕΝΑ δικό τους λόγο, πάνω σε αυτά.