Επειδή πέφτει πολλή περιφρόνηση απέναντι σε αυτό το είδος, που το ονομάζουν «blockbuster» αφού δεν ξέρουν πως αλλιώς να το πουν , αν και το καημένο έχει όνομα , κι ανάλογα με την υποδιαίρεση του μπορεί να λέγεται «φανταστική περιπέτεια δράσης» ή σκέτο «περιπέτεια δράσης», αποφάσισα να ασχοληθώ ονομαστικά με μερικά εξ αυτών που βγήκαν την τελευταία περίοδο στις αίθουσες. Κι αυτό ξεκινά επειδή δεν επιτρέπω τον διασυρμό κανενός ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ είδους ως είδος, ειδικά του εύκολου στόχου. Το κάθε είδος είναι ΕΙΔΟΣ, έχει τους δικούς του κανόνες να κρίνεται κι επ’ αυτών αξιολογείται κι όχι με βάση κάτι άλλο. Η δηθενιά κι η υποκρισία έχουν κάνει μεγάλο κακό στο σινεμά και θα συνεχίσουν να το κάνουν ειδικά όταν μπαίνει στο θέμα και γεωγραφική μεροληψία, δηλαδή ένας ανόητος κι άκαιρος αντιαμερικανισμός. Δεν γίνεται να λέει κάποιος ότι λατρεύει την Τσινετσιτά, που ο υποφαινόμενος έχει δηλώσει λάτρης της από καταβολής δικού του κόσμου, να λέει πως θαυμάζει τους «μασίστες» και τις χλαμύδες της και την ίδια στιγμή να μειώνει τα blockbuster ως κατώτερο είδος Σε τι είναι δηλαδή ποιοτικότερος ο «Μασίστας» από το «Rampage»; Ούτε να χαρακτηρίζει περιφρονητικά ως «αμερικανιές»  αυτά τα φιλμ επειδή ΑΓΝΟΕΙ πως τα έργα αυτά ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ και ΣΠΟΥΔΑΖΟΝΤΑΙ ως ΕΙΔΟΣ σε όλες τις ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ σχολές κινηματογράφου, εξού και πολλά εξ αυτών γυρίζονται από ΣΟΥΗΔΟΥΣ, ΝΟΡΒΗΓΟΥΣ, ΔΑΝΟΥΣ, ΓΑΛΛΟΥΣ ως επι το πλείστον, ΒΡΕΤΑΝΟΥΣ , ΟΛΛΑΝΔΟΥΣ, ΚΑΤΑΛΑΝΟΥΣ και λοιπούς πολλούς, τους οποίους φυσικά και καλεί το Χόλυγουντ να τα σκηνοθετήσουν επειδή ξέρει ότι τα ξέρουν διότι τα σπουδάζουν. Δεν θα τους καλούσε αν ήταν «άσχετοι» με το είδος! Αν λοιπόν αγαπάμε τον κινηματογράφο και θέλουμε να λεγόμαστε «σινεφίλ» με την πλήρη έννοια του όρου δεν μπορούμε να περιφρονούμε είδη. Ειδικά, αν θέλουμε να γράφουμε κριτική περί αυτών. Αν ως θεατές δεν μας αρέσει ένα είδος, τότε δεν ασχολούμαστε με το είδος.

Χωρίς να τα καταλάβω, βρέθηκα να διανύω γαλλική περίοδο αφού τα φιλμ που ξεχωρίζω στις τελευταίες εβδομάδες είναι ως επί το πλείστον γαλλικά. Είναι όλα αυτά των «ΣΕΖΑΡ» που όμως τα περνάνε στο «ντούκου» που λέμε, το κοινό δεν τα πληροφορείται, οι ψευτο-γαλλόφιλοι αποδεικνύονται πιο πολύ «ψευτό» παρά «γαλλόφιλοι» (διότι αν είχε τόσους οπαδούς ο γαλλικός κινηματογράφος σύμφωνα με τις δηλώσεις των περισσοτέρων, θα έπρεπε να σχηματίζονταν ουρές .. «τιτανικού» σε αυτά τα έργα) κι εδώ δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε διανομείς πως δεν μας τα φέρνουν. Εκείνοι τα φέρνουν αλλά  οι κριτικοί τους τα προσπερνάνε και το κοινό δεν τα βλέπει.