Τα ΥΠΕΡ, αφορούν στις ΤΕΣΣΕΡΙΣ κατηγορίες για τις οποίες προτάθηκε στα ΟΣΚΑΡ. Ητοι την ερμηνεία β’ γυναικείου ρόλου για την ΜΑΙΡΗ ΜΠΛΑΪΤΖ, το εκ διασκευής ΣΕΝΑΡΙΟ, τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και το ΤΡΑΓΟΥΔΙ που ακούγεται στο φινάλε.

Τα ΚΑΤΑ, άπτονται δύο βασικότατων τομέων της Κινηματογραφίας που ΔΕΝ προτάθηκαν για ΟΣΚΑΡ κι είναι καθοριστικό κι ενδεικτικό του τι συμβαίνει με το φιλμ. Οι τομείς αυτοί, οι πάσχοντες δηλαδή,  είναι Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ.

Και τα μεν και τα δε θα τα αναλύσουμε πιο κάτω.

Ο φίλος μας ο ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ για μια ακόμα φορά μας αγκάλιασε και μας συνεπήρε ενώ συγχρόνως έδειξε πόσο ανήσυχος είναι, πόσο δεν επαναπαύεται, πόσο δοκιμάζεται διαρκώς σε καινούργια για αυτόν ανοίγματα και ταυτοχρόνως κάνει και κάτι σπουδαίο το οποίο γίνεται διαπιστευτήριο στη σκηνοθετική του αξία: Μεταβάλει σε μεγάλη δραματική ηθοποιό την ως τα χθες μόνο όμορφη, ΝΤΑΪΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ.

Αν οι «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ στο Μισούρι» είναι ταινία ΣΕΝΑΡΙΟΥ και κατεπέκταση κι ερμηνειών, οι οποίες «εκπορεύονται» από το σενάριο μια κι από εκεί εκπορεύονται κι οι ρόλοι, η «ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» είναι αυτό που λέμε ΤΑΙΝΙΑ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. Κι οι επίσης καλές ερμηνείες διαφοροποιούνται από τις άλλες, των «πινακίδων», και γίνονται ερμηνείες συντονισμού με σκηνοθετική γραμμή.

Σκέφτηκα πολλές φράσεις με τις οποίες ήθελα να χαρακτηρίσω την ταινία στον τίτλο του κειμένου που θα έγραφα. Κατέληξα σε αυτόν. Διότι το καλλιγράφημα μπορεί να ηχεί ως κάτι συγγενικό με την καλλιγραφία, την οποία το φιλμ τη διαθέτει, παραπέμπει όμως και σε ποίηση. Κι έτσι η καλαίσθητη αισθητική, ο λεπτός χειρισμός θέματος, τα ψυχανεμίσματα των ανθρώπων και προπάντων το ξύπνημα του έρωτα έτσι όπως δίνεται, σε αυτούς τους απαλούς τόνους, προέκρινε την επικράτηση του «τρυφερού καλλιγραφήματος»