Εχει όλα τα εξωτερικά προσόντα για να αρέσει: Μελό, καλή παραγωγή, υπέροχη φωτογραφία, θαυμάσιο cast, ονειρεμένη μουσική…., όλα όσα έχουμε ενίοτε ανάγκη για να αφεθούμε στο σινεμά και να παραμυθιαστούμε. Τι δεν έχει; Κάτι, ΚΑΤΩ από όλα αυτά.
…αλλά, τι να το κάνεις; Με τόση ασυδοσία στην έξοδο ταινιών, ποιος προλαβαίνει να τα δει;
Ή… Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΑΙΖΟΝ- Θα μπορούσα να είχα βάλει κι αυτό τον χαρακτηρισμό δίπλα στον τίτλο , όμως προτίμησα να το προσωποποιήσω και να το στρέψω όλο πάνω στον Μελ διότι θεωρώ ότι όλο αυτό είναι δική του υπόθεση.
Για την ταινία του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ ο λόγος για την οποία καθυστέρησα να γράψω, ακριβώς επειδή ελκύει! Στο ξεκίνημα της , η ουρά στο ταμείο του κινηματογράφου έστριβε ως την διπλανή πολυκατοικία και δεν μπόρεσα να μπω (διότι πηγαίνω ως κανονικός θνητός στα σινεμά), ύστερα έφυγα για Θεσσαλονίκη κι όταν επέστρεψα από το Φεστιβάλ, η ταινία βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα της κι ο ίδιος κινηματογράφος ήταν πάλι τιγκαρισμένος και δεν βρήκα την αναπαυτική θέση που ήθελα, ωστόσο την είδα.
Πολύ ιδιαίτερη και πρωτότυπη ως ένα βαθμό ταινία είναι το «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ» του νεαρού Ιρανού σκηνοθέτη ΜΠΑΜΠΑΚ ΑΝΒΑΡΙ κι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως διεκδικεί θέση στην πεντάδα του ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ ως εκπρόσωπος του…. ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.
Ο «Λογιστής», που συνεχίζει ακάθεκτος στις αίθουσες, διαθέτει ΕΥΡΗΜΑ κι αυτό τον κάνει διαφορετικό από άλλες ταινίες του ψυχαγωγικού σινεμά που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Γράφτηκαν «τέρατα» από τις Κάνες όταν η επιτροπή ανακοίνωσε την απονομή του ΧΡΥΣΟΥ ΦΟΙΝΙΚΑ σε τούτο το φιλμ του ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ. Δεν το πίστευα. Σαν να είχαν βραβεύσει κι εγώ δεν ξέρω τι.
Άλλη μια ελληνική ταινία που έχει ταλαιπωρηθεί μέχρι να τα καταφέρει να βγει στις αίθουσες. Και σίγουρα, θα έχει να αντιμετωπίσει και την προκατάληψη πως «ε, αφού δεν βρήκε μεγάλο γραφείο διανομής…» . Λες κι εκείνες που βρήκαν το μεγάλο γραφείο έγιναν δεκτές μετ’ επαίνων.
Επίσημη υποβολή της ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ για τα ΟΣΚΑΡ τα περσινά, στα ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ (του 2015) πήρε υποψηφιότητα στην κατηγορία του ΣΕΝΑΡΙΟΥ.
Μιλώ για τη βραζιλιάνικη ταινία που παίζεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα και δεν έχει τη διαφήμιση που έχουν άλλες. Όμως, μια επίσκεψη θα άξιζε τον κόπο.