Ο τίτλος της κριτικής αναφέρεται στον υπαρκτό ήρωα και στο πως τον κάνουν ταινία . Κι ότι μπορείς να κάνεις ήρωα έναν απόβλητο αν στο έργο που τον θες, κι έτσι όπως τον θες, τον έχεις ολοκληρώσει, αν το έργο έχει κλείσει με κάθαρση.

Toχαρακτηρίζω  «παράξενο» επειδή κεντρική ηρωίδα του έργου είναι μια γυναίκα που στην πραγματική ζωή καταδικάστηκε, δεν δικαιώθηκε, στιγματίστηκε κι η ταινία το ακολουθεί με βάση το πρόγραμμα της ζωής σαν να επρόκειτο για ντοκυμαντέρ. Αποτέλεσμα: Δεν υπάρχει κάθαρση, ο σεναριακός χαρακτήρας της αληθινής ηρωίδας σιγά σιγά σβήνει κι αυτό που αφήνει στο θεατή είναι μια αμηχανία στο φινάλε. Κι επηρεάζει σαφώς ΚΑΙ το ρόλο παρόλο που η καλή ηθοποιός που τον έχει αναλάβει, η ΜΑΡΓΚΟΤ ΡΟΜΠΙ, που μπήκε κι υποψήφια για το ΟΣΚΑΡ (όπως κι η ΑΛΙΣΟΝ ΤΖΑΝΕΫ που παίζει τη μητέρα καθώς και το ΜΟΝΤΑΖ) βάζει τα δυνατά της και του δίνει υπόσταση. Την προδίδει όμως κι αυτήν η μη κατάληξη.

Αυτός είναι ο πρώτιστος χαρακτηρισμός για την ταινία που αναφέρεται σε ένα 20ήμερο περιστατικό της ζωής και της πολιτικής δράσης του ΟΥΝΣΤΩΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ όταν ανέλαβε την Πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας ενώ οι Γερμανοί προέλαυναν στην Ευρώπη. Κι είναι ταινία μεγάλης ερμηνείας  όπου αυτό το οποίο παραδίδει ο ΓΚΑΡΙ ΟΛΝΤΜΑΝ είναι πολύ υψηλού επιπέδου, είναι η ωρίμανση κι η δικαίωση κι η υπογράμμιση της αξίας ενός ηθοποιού που για να φτάσει σε αυτή την υπέρτατη στιγμή δαπάνησε 30 χρόνια σύστασης, καθιέρωσης, ωρίμανσης , μελέτης και τελικής απογείωσης. Είναι πολύ μεγάλη η ερμηνεία και θα την αναλύσουμε πιο κάτω.

Εχει όλα τα στοιχεία η ταινία αυτή για να εκνευρίσει. Μπερδεύει, επαναλαμβάνει, προ πάντων μοιάζει σαν να θέλει να κάνει διπλωματική εργασία ή πτυχιακό πάνω στο σινεμά του Χίτσκοκ ενώ πιο πολύ μοιάζει με του Ντε Πάλμα.