Εντυπωσιάστηκα με την ταινία και κυρίως με τη δουλειά του άγνωστου μου ως τα τώρα σκηνοθέτη ΑΝΤΥ ΜΟΥΣΤΣΕΤΙ, ο οποίος είναι Αργεντίνος που πήγε στο Χόλυγουντ. Και δεν διάβασα τίποτε γι αυτόν διότι η σκηνοθεσία δεν είναι εύκολο να κριθεί όταν δεν υπάρχει κατασκευασμένος auteur, είτε άξιος είτε ανάξιος.

Την έχει υποβάλει η ΧΙΛΗ για το ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ του 2018 κι η συμπαραγωγή με Γερμανία- εξού και της προέκυψε και βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου- της προσδίδει καλής ποιότητας παραγωγή που φαίνεται κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία και στη σκηνογραφική διεύθυνση όπου τα χρώματα αποζητούν φωτισμούς για να γίνουν ατμόσφαιρα. Μα πάνω από όλα μας αποκαλύπτει την ΝΤΑΝΙΕΛΑ ΒΕΓΚΑ, μια αληθινή καλλιτέχνιδα, τρανσέξουαλ, που δίνει ΥΠΟΣΤΑΣΗ στην τρανσέξουαλ ηρωίδα του σεναρίου.

« Ο Σωματοφύλακας του εκτελεστή»  , να πούμε καταρχάς, δεν είναι ταινία για να αρέσει σε όλους. Αντιλαμβάνομαι κι αναγνωρίζω πως υπάρχει και μια κατηγορία θεατών που από το σινεμά δεν αποζητεί την περιπέτεια ή τη δράση παρά άλλου είδους πράγματα. Το σέβομαι, γι αυτό και ξεκινώ από αυτή την επισήμανση. Όμως «Ο ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ» έρχεται να δώσει την απάντηση σε ταινίες όπως το «Ερχεται τη νύχτα» που πάνε να παραστήσουν τις «καλλιτεχνικές» μόνο και μόνο επειδή είναι ημιτελείς κι ανεπαρκείς με υψηλό δείκτη αναπηρίας, την ίδια ώρα που ταινίες όπως αυτή εδώ θα προσπεραστούν ως «εμπορικές». Ε, λοιπόν σας πληροφορώ ότι η ταινία αυτή είναι πολύ ανώτερη από τις «δήθεν» και τις «κάπως» διότι είναι ΤΙΜΙΑ με τον εαυτό της και τις προθέσεις της, ΤΙΜΙΑ απέναντι στο είδος της, ΤΙΜΙΑ απέναντι στο σινεμά επειδή το υπηρετεί με σεβασμό κι επειδή στα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια στο επάγγελμα, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΡΑΤ μου είχε επισημάνει, όταν κατέβαζε ένα δύσκολο έργο που δεν περπάτησε και κατέφευγε σε κάτι πιο εμπορικό: «Είτε παίζουμε ΡΑΚΙΝΑ είτε ΝΙΚΟΝΤΕΜΙ, κι οι δύο είναι το ίδιο ΘΕΑΤΡΟ. Τους υπηρετούμε και τους δύο με την ίδια ζέση διότι υπηρετούμε το θέατρο». Εδώ λοιπόν υπηρετείται το ΣΙΝΕΜΑ της ψυχαγωγίας με πολύ μεγάλο ζήλο, καλύτερα από ό,τι υπηρετήθηκε το σινεμά του «δήθεν» «Ερχεται τη νύχτα».

Το λέω αυτό επειδή ο ΤΡΕΫ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΣΟΥΛΤΣ δείχνει ότι το σκηνοθετικό ταλέντο το διαθέτει. Όμως, κάτι υποψιάστηκα και περίμενα τους τίτλους να δώ ποιος υπογράφει το σενάριο. Και δεν είχα πέσει έξω σε αυτό που έβλεπα να διαδραματίζεται επί της οθόνης. Το σενάριο το υπέγραφε ο ίδιος! Κι εξοργιζόμουν με αυτό που έβλεπα, στο οποίο διαπίστωνα ασυγχώρητες τρύπες, ελλείψεις κι αρνητικά παρόμοια. Ενώ από σκηνοθεσία, ρυθμό κι ατμόσφαιρα τα πήγαινε μια χαρά.