«Αμεσο» αντικείμενο εννοώ την ταινία που βλέπουμε. «Έμμεσο» αντικείμενο είναι αυτό από το οποίο προέρχεται η ταινία, αυτό στο οποίο βασίζεται. Κι ο θόρυβος γίνεται περισσότερο γι αυτό και γύρω από αυτό- ως συνήθως.

Προπάντων η Κρώφορντ. Κι έτσι όπως την παίζει η ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ , από σούπερ σταρ ή «σκύλα» ή «αριστούχα του Publicity» ή ο,τι δήποτε άλλο, μετατρέπεται σε ένα βαθιά δραματικό πρόσωπο έως και τραγικό. Σαν μια άλλη Νόρμα Ντέσμοντ στη «Λεωφόρο της Δύσεως» του Μπίλυ Γουάιντερ. Ένα πρόσωπο μοναχικό, τραγικό, βαθύ.

Το μόνο που ξέρω είναι το με τι θα τελειώσω. Με τις ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Αν κάτι με τρελαίνει στη σειρά, και το συνειδητοποίησα στο 4^ο επεισόδιο, είναι οι λεπτομέρειες. Στα πάντα!! Κι έτσι εξηγώ το στοιχείο της επιτυχίας.

Εγραφα τις προάλλες στο φιλμ του Ξαβιέ Ντολάν «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» για το ότι ο σκηνοθέτης είναι κι ο μοντέρ της ταινίας του κι ότι η σκηνοθεσία με το μοντάζ γίνονται ένα πράγμα κι αξεδιάλυτο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την ελληνική ταινία που θα τη χαρακτήριζα και περίπτωση. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ φανερώνει εξαιρετικές δυνατότητες- καθόλου με τους όρους της επιείκειας που η Τέχνη την επιείκεια δεν τη σηκώνει.