Είναι απίθανη η αίσθηση αυτής της ταινίας που υπογράφεται από την Ουγγαρέζα ΙΝΤΙΚΟ’ ΕΝΥΕΝΤΙ, την σκηνοθέτη που είχε κάνει το «Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ» το οποίο ήταν υποψήφιο για Ξενόγλωσσο Οσκαρ το 2018.
Οταν βγαίνουν εννέα ταινίες κι από αυτές αξίζουν οι δύο , όπου η μία είναι του Βούλγαρη κι η άλλη τηλεοπτική, καταλαβαίνετε για τι εβδομάδα μιλάμε. Η "Μικρά Αγγλία" λοιπόν και το "Behind the Candelabra" είναι οι περί ών ο λόγος ... άντε, θα προσθέσω τρεις ακόμα να τις κάνουμε πεντάδα. Θα καταλάβετε από τα σχόλια, Ετσι ξεκινούσε , το κείμενο αυτό που ήταν μια ματιά στις ταινίες της 4ης Δεκεμβρίου 2013
Η γαλλική αυτή ταινία μας ξαναγυρίζει σε καλές εποχές του αστυνομικού είδους και βεβαίως του γαλλικού που έχει γράψει τη δική του ιστορία και κουβαλά τη δικη του παράδοση.
Το «απρόβλεπτο» είναι η λέξη που ταιριάζει στην ταινία και κατεπέκταση στον δημιουργό της , τον ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ. Διότι βλέπουμε άλλο έργο από εκείνο που νομίζαμε ότι θα δούμε.
Ιστορικό φιλμ, δικής του ματιάς, μοντέρνας, μας έρχεται από την ΑΥΣΤΡΙΑ, η οποία το έχει περι πολλού, το έχει υποβάλλει για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, το έχουμε ΥΠΟΨΗΦΙΟ και στην ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ για την ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ, την ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ( Μαρία Κρόϋτσερ) και ΕΡΜΗΝΕΙΑ(ΒΙΚΥ ΚΡΙΠΣ)
Αν και διαφημίζεται ως ταινία του «Netflix», εδώ κυκλοφορεί κανονικά στις αίθουσες κι όχι στη γνωστή πλατφόρμα.
Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από ένα διαχωρισμό εννοιών που προκαλεί σύγχυση σε πολλούς. Το «ΠΟΛΕΜΙΚΟ» είναι ΕΙΔΟΣ. Το «ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ» είναι ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. Αντιπολεμικό, μπορεί να έχουμε και σε κωμωδία και σε δράμα και σε μελό και σε μιούζικαλ και σε όλα τα είδη. Ακόμα και σε μονοσάλονο αστικό δράμα-Τρανό παράδειγμα η «ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΟ ΡΗΝΟ» από το θεατρικό έργο της Λίλιαν Χέλμαν. Το «Πολεμικό» είναι είδος. Είναι το έργο που διαδραματίζεται σε μέτωπο πολέμου, κυριαρχούν οι μάχες. Αυτό δεν εμποδίζει τις μάχες να αποκτούν περιεχόμενο και δραματικό χαρακτήρα, ανάλογα με το ποιοι είναι οι χαρακτήρες που πολεμούν. Το να είναι αντιπολεμικό το περιεχόμενο δεν καταργεί το πολεμικό είδος στο οποίο εντάσσεται το αντιπολεμικό μήνυμα. Συνεπώς για να ορίσουμε το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον» έχουμε να το συστήσουμε ως ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΦΙΛΜ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ.
Ο θάνατος χώρισε το 2018 τους δυο αδελφούς θρύλους της ιταλικής , καλλιτεχνικής κινηματογραφίας, τους ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΑΒΙΑΝΙ που έκαναν του κόσμου τα πράγματα ως αναπόσπαστο δίδυμο…Και φέτος, ο ΠΑΟΛΟ αποφάσισε να κάνει το βήμα, να κάνει μόνος του ταινία και να την αφιερώσει στον αδελφό του.
Για την ταινία αυτή εκ ΔΑΝΙΑΣ έγραψα πολλά πράγματα, στη διάρκεια της διαδρομής της. Πρώτα όταν την είχαμε στα ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ, στα βραβεία δηλαδη της Ευρωπαικής Ακαδημίας Κινηματογραφου, από τα οποία και θα αρχίσω χρονολογικά, και θα φτάσω ως τα Οσκαρ μια και βρέθηκε να είναι υποψηφια σε τρεις κατηγορίες, όπου η κάθε μία εκπροσωπούσε κι άλλο είδος: ΚΙΝΟΥΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ,ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ.
Η ταινία σαρώνει παντού. Και στην Ελλάδα. Κι ανήκει σε ένα είδος το οποίο , επίσης, πηγαίνει σαρωτικά. Αρα, είμαστε ενώπιον φαινομένου κι αν δεν θέλουμε να γίνουμε δεινόσαυροι, οφείλουμε τουλάχιστον να το κοιτάξουμε.