Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που μας δίδαξαν το ΜΕΤΡΟ (σε όσους θέλησαν να το διδαχτούν) όριζαν το σημείο εκείνο που βρίσκεται ακριβώς στη γραμμή η οποία διαχωρίζει την ΥΠΕΡΒΟΛΗ από την ΣΤΕΡΗΣΗ. Η ταινία «ΚΑΠΟΝΕ» πως τα κατάφερε να είναι έργο όπου η ΥΠΕΡΒΟΛΗ στα πάντα είναι το κύριο χαρακτηριστικό κι από την άλλη να μη μαθαίνουμε τίποτε για το βιογραφούμενο πρόσωπο, είναι, όσο να πεις… «κατόρθωμα». Με τη χειρότερη έννοια του όρου

Φυσικά, αν δεί κανείς την μαυρόασπρη παλιά ταινία παραγωγής 1943 με την ΓΚΡΗΡ ΓΚΑΡΣΟΝ και τον ΓΟΥΟΛΤΕΡ ΠΗΤΖΟΝ, υποψήφιοι κι οι δύο ΤΟΤΕ για Οσκαρ (απονομή 1944) , σε σκηνοθεσία Μέρβιν Λε Ρόυ, θα αποκομίσει τη γοητεία των ταινιών εκείνων, της περιόδου εκείνης κι ενός είδους, όπως η δραματική βιογραφία, που ακολουθούσε τους κινηματογραφικούς κανόνες χωρίς να δίνει λογαριασμό στη θεωρητικολογία- Έμενε μόνο να ακούει το ανόητο κι αντικαλλιτεχνικό «κατά πόσο απέχει από την πραγματικότητα». Η «Μαντάμ Κιουρί» του 1943 ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΟΥΣΕ την πραγματικότητα διότι αυτή ήταν η αποστολή της.