Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.
Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.
Ακολούθησαν αλλα 4, «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Πυρετός στην άσφαλτο»
Είναι ΔΥΣΚΟΛΗ ταινία το «TÁR» γι αυτό και χρειάζεται ενός τύπου «ξεκλείδωμα». Όχι επειδή ο θεατής είναι ανεπαρκής ώστε να το καταλάβει αλλά επειδή μπορεί να αιφνιδιαστεί, μπορεί να περίμενε άλλο πράγμα και μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι το έργο που βλέπει κι αν του αρέσει ή όχι, να έχει χάσει μεγάλο μέρος της επαφής του με το έργο κι από κει και μετά η σύνδεση μεταξύ τους να είναι..επισφαλής.’Η ακόμα κι αδύνατη
Και το σκηνοθετεί ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ. Τα ονόματα το μεταβάλουν σε ΓΕΓΟΝΟΣ
Η εν λόγω ταινία, ασιάτικη κι αμερικάνικη ταυτόχρονα, έχει κάνει την πιο ιδιαίτερη αίσθηση στον ετήσιο απολογισμό. Η αίσθηση αυτή βρίσκει οπαδούς, βρίσκει όμως κι απορημένους- όχι αναίτια. Ισως κι εναντιωμένους. Το θέμα είναι ότι τάραξε τα νερά κι αυτό την καθιστά ξεχωριστή.
Ναι, είναι ΕΜΠΕΙΡΙΑ αυτό που βλέπουμε κι έχει όλο να κάνει με την φαντασία του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου της ταινίας) ΝΤΑΜΙΕΝ ΣΑΖΕΛ και προβάλλω και τον όρο ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ επειδή όλο αυτό βλέπεται πολύ ευχάριστα, ενίοτε μεθάει, εις πείσμα της μεγάλης διάρκειας του. Ισως και να μην καταλαβαίνεις το 3ωρο.
Η ταινία αυτή ξεκίνησε ως θεατρική οπερέτα. Των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, μόλις είχε ξεκινήσει η γόνιμη συνεργασία τους, , ο Σακελλάριος έκανε ως τότε ντουέτο κυρίως με τον Δ. Ευαγγελίδη. Η οπερέτα αυτή λεγόταν «ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ» από την ελληνική απόδοση της άριας του Ριγολέτου , μια κι ο ήρωας είναι επίδοξος καλλιτέχνης της όπερας, η ηρωίδα, όμως, είναι «φτερό στον άνεμο/γυναίκας μοιάζει» όπως έλεγε η ελληνική απόδοση, αφου είναι κοκότα. Κοκότα πολυτελείας. «Σπιτωμένη» από πλούσιο κύριο , η οποία, όμως ερωτεύεται tον φτωχό μουσικο. Κι υπάρχει και το τρίτο πρόσωπο, η κοπέλα του μουσικού που του παραστέκεται…
Η Οδύσσεια ενός ράπερ είναι το θέμα της καινούργιας ταινίας του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, του τουρκικής καταγωγής Γερμανού σκηνοθέτη, κι ο ράπερ αυτός είναι υπαρκτό πρόσωπο κι η ζωή του είναι ένα κανονικό ομηρικό έπος. Με προσφυγιά κι υπόκοσμο.
Ναι, θα μπορούσε να λέγεται κι έτσι. Διότι τι άλλο είναι παρά αυτό: "Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ"