Χωρίς να μένει αμέτοχος σε όλο αυτό κι ο σκηνοθέτης, ο ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ που τον αδικούν οι «θαυμαστές» του όταν κάνει κακές ταινίες και πάνε να τις παρουσιάσουν για αριστουργήματα ενώ ο άνθρωπος είναι μια αξία με δικαίωμα και στην κακή ταινία και στην αποτυχία. Για αυτό είμαι ευγνώμων στον Εργοκεντρισμό και στην Αριστοτελική Θεωρία διότι με έμαθαν να βλέπω το εκάστοτε έργο ως ΕΡΓΟ και μέσα από αυτό τη δουλειά των δημιουργών. Κι όχι ανάποδα ώστε να χάνω τον μπούσουλα και να είμαι εκτός κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Το έργο είναι remake της ταινίας του ΑΚΙΡΑ ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ «IKIRU» , που ήταν original σεναριο και τωρα το εχει αναλάβει στη διασκευή του ο ΚΑΖΟΥΟ ΙΣΙΓΚΟΥΡΟ , του οποίου κι αν το όνομα δεν λέει, σίγουρα θα λένε «ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ»
Σε μια κακοκεφιά, σε μια δυσθυμία, συνηθίζουν οι άνθρωποι να αποζητούν να δουν μια ΚΩΜΩΔΙΑ, κάτι να γελάσουν, να τους φτιάξει τη διάθεση. Στους δύσκολους καιρούς, όμως, το ΔΡΑΜΑ είναι εκείνο που επιδρά ευεργετικά, που έρχεται και «καθαρίζει» από το βάρος που οι άνθρωποι κουβάλησαν. Σε αυτή την περίπτωση , η κωμωδία μόνο πρόσκαιρα φτιάχνει το κέφι και μετά η εξω ζωή, το ξαναχαλάει..
Διότι το βιογραφούμενο πρόσωπο είναι ο Καραβάτζιο, όπως ξέρουμε τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης, τον Μικελάντζελο Μερίζι, κι ο Καραβάτζιο είναι μια μορφή συγκλονιστική που υπέφερε για την Τέχνη του κι εξαιτίας των σχέσεων του με την Καθολική Εκκλησία. Συνεπώς οι πίνακες του οφείλουν-και στο συγκεκριμένο έργο το επιτυγχάνουν για αυτό κι αποκτά ξεχωριστή τοποθέτηση- να γίνουν μέρος του δράματος και της υπόθεσης. Και στη συνέχεια, και της αισθητικής της ταινίας.
Εξού και κάποια στιγμή, μπορεί ο θεατής ακόμα και να βαρεθεί…Μπορεί, ‘όμως, να το έχει πάρει και μαζί του.. Και μετά από μερικές μέρες να κάνει άλλη συζήτηση με τον εαυτό του γύρω από την ταινία..
Να αρχίσω από αυτό; ‘Η να το αφήσω για το τέλος διότι ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ με το ΕΡΓΟ, με το φιλμ , οφείλω να ασχοληθώ πρωτίστως και με το υπόλοιπο στο τέλος; Πριν προχωρήσω πάντως, να επισημάνω ότι η ταινία κυκλοφορεί με δυο διαφορετικούς αγγλικούς τίτλους, οπότε ελέγξτε αν το όνομα του σκηνοθέτη είναι ΤΑΡΑΚ ΣΑΛΕΧ. Το λέω, μήπως προκύψει άξαφνα και κανένας τίτλος ακόμα.. Αν κι οι δυο αγγλικοί τίτλοι κυκλοφορούν ως θεσμικοί, «BOY FROM HEAVEN» και «CAIRO CONSPIRACY» και κάπως έτσι πήρε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΩΝ.
Η οποία εκδοχή είναι του ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ κι ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ έχει και συνεργάτη, προερχόμενο από το συγκεκριμένο χώρο, τον ΜΑΡΚ ΓΚΟΥΣΤΑΦΣΟΝ
Σε πρώτη όψη μπορεί να πουν μερικοί ότι είναι σαν αμερικάνικο που δεν διαφέρει και πολύ από ανάλογα αμερικάνικα. Ναι, αν λάβουμε ως παράδειγμα φερειπείν το «Εκδοση κρατουμένου»(Rendition) του Γκάβιν Χουντ με τη Ριζ Γουίδερσπουν και την Μέρυλ Στρηπ.